Toen ze ontdekte dat ze zwanger was, begon haar leven helemaal op een sprookje te lijken. Toen het wonder in haar begon te groeien, kon ze glimlachen zoals alleen moeders dat kunnen. Ze had er geen idee van dat de maanden van opwinding eigenlijk de voorbode zouden zijn van zorg en lijden.
Antonio
Het sprookje eindigde met vier dagen van marteling en algehele lichamelijke pijn. De ‘verloskundige’ probeerde al haar kennis en ervaring in te zetten, maar ook de derde dag bracht geen verademing. Om hulp te vinden was het zaak het dorp te verlaten. Op de vierde dag, om zeven uur ’s morgens, zetten haar man, broer en schoonmoeder haar in een soort kano en voeren vier uur lang om bij een volgend dorp te komen. Ze stopten haar in een typisch Malagassische bus voor een rit van twee uur naar een ziekenhuis, waar ze om zeven uur ’s avonds aankwamen. Daar vond uiteindelijk de bevalling plaats en zoontje Antonio werd geboren.
Al snel ontdekte ze dat haar lijdensweg nog maar net was begonnen. Ze vertelt zelf wat er de volgende dag plaatsvond: “Toen ik opstond om naar het toilet te gaan, bleek ik incontinent te zijn. De urine vloeide heftig en bleek niet te stoppen.” Zonder eigenlijk te weten wat er aan de hand was, laat staan waarom, was ze erg geschrokken, in de war, ongelukkig en eigenlijk heel kwaad. “Ik wist eigenlijk niet op wie ik kwaad moest zijn,” zei ze. Ze was, erg genoeg, opnieuw een slachtoffer van falende zorg die er is in ontwikkelingslanden. Met een keizersnede had eenvoudig alles voorkomen kunnen worden.
Aandoening
Per dag sterven er tien vrouwen in Madagaskar aan complicaties bij de zwangerschap of tijdens de geboorte van hun kind. Velen, zoals Fanjakely, overleven het wel maar houden er een aandoening met de naam ‘obstetric fistel’ aan over. De uitermate zware geboorte van de baby maakt een opening tussen blaas en geboortekanaal, wat leidt tot het ongecontroleerd lekken van urine. Vermoed wordt dat er in Madagaskar elk jaar zo’n tweeduizend vrouwen een dergelijke aandoening oplopen.
De arts in het ziekenhuis legde uit dat de aandoening door middel van een operatie kon worden verholpen, maar ze wist meteen dat ze zich zo’n behandeling niet kon veroorloven. Ze zei daarover: “Ik was ontroostbaar omdat ik ervan uitging dat ik door geldgebrek nooit meer gezond zou worden.” Haar leven werd erg moeilijk. Ondanks al haar inspanningen om droog te blijven, zorgde de constante urinestroom er voor dat mensen haar gingen mijden. Haar jonge hart was gebroken.
Onvoorwaardelijke liefde
Te midden van alle ellende was Fanjakely dankbaar voor twee wonderen. Meestal brengen vrouwen, die aan een fistel lijden, een levenloos kind ter wereld met als gevolg verlating door hun echtgenoten. Fanjakely echter had een prachtige baby ontvangen en haar man bleef bij haar en van haar houden. Hij was het toonbeeld van onvoorwaardelijke liefde. Hij bleef haar zeggen, dat ze knap was en bemoedigde haar door te zeggen: “Op een dag word je geopereerd.“
Ze hadden er geen idee van hoe profetisch zijn woorden waren. Over de radio werd Fanjakely’s derde wonder aangekondigd: een ziekenhuisschip waar gratis behandelingen aan fistels werd aangeboden, kwam naar Madagaskar! Van het beetje geld dat ze hadden gingen ze de reis van vier uur naar Toamasina aan.
Glimlach
Aan boord kreeg ze de operatie waar ze al zo lang op hoopte. Na een periode van anderhalf jaar lijden bracht de gratis operatie haar genezing en intense vreugde. Stephanie Fiduk (VS), de leidster van het team op de afdeling, vertelt: “De persoonlijkheid van Fanjakely heeft een enorme verandering ondergaan. Tijdens de screening op zaal was ze stilletjes en angstig; nu sluit ze vriendschappen. Het meisje dat nooit lachte staat nu bekend als ‘het meisje met de glimlach’.
Fanjakely kan nu haar normale leven weer oppakken. Ze vertelt: “Ik wil een thuis bouwen en gelukkig zijn met man en zoontje.” Ze geniet vast bij voorbaat van het zwemmen in de schitterende rivieren van Madagaskar; van het teruggaan naar één van haar favoriete plekken – de kerk. Met haar lieve glimlach voegt ze hieraan toe: “Ik ben zo dankbaar. Ik ben een gezegend mens.”
Voor u ook interessant:
Serah, of Heuridia zoals ze bij haar familie bekend staat, ziet er niet anders uit dan de andere negenjarige meisjes uit de stad...
Die ene tel waarin je afgeleid was in het verkeer. Een ondoordachte opmerking die na jaren nog altijd door je hoofd spookt. Die ...
Nadat hij 56 jaar met een gespleten lip had geleefd, was er slechts een operatie van twee uur nodig om Samba’s leven te verand...
