“Niemand kon zich voorstellen, dat ze zo zou terugkomen!”
“Een wonder van God in haar leven!”
“Ik weet eigenlijk niet wat ik moet zeggen!”
De kreten waren niet van de lucht toen Marthe’s vrienden en familie haar bij thuiskomst begroetten. Ze kwam na een langdurig verblijf op de Africa Mercy thuis na een reis van vier uur. Chirurgen hadden een tumor op haar rug van bijna 15 kilo operatief verwijderd. Een enorme last was letterlijk van haar rug af en de verandering is duidelijk zichtbaar: Martha’s ‘pokerface’, waarmee ze de loopplank kwam oplopen, was weg.
De weerstand, die Marthe in het begin uitstraalde, was begrijpelijk. Al 18 jaar moest ze deze last op haar rug met zich meezeulen. Een mislukte operatie van jaren geleden kon de groei van de tumor niet verhinderen. Ze leerde ermee omgaan; haar leven te accepteren zoals het was – met alle fysieke en emotionele pijn van dien. Niettemin leerde ze overleven, werd ze hard … als graniet.
Ondanks alle twijfel wist Marthe de weg naar Mercy Ships te vinden, waar de chirurgen alles op alles zetten om haar te helpen. Toen het tijd was om al het verband rond de tumor weg te nemen, werden de moeilijkheden schijnbaar steeds groter. Haar zus hielp een verpleegster de lagen weefsel, kleding en plastic verwijderen, die deels gevouwen rond de tumor waren aangebracht en bevestigd. Er lekte steeds vocht; zonder dit noodverband zou Marthe’s kleding steeds doorweekt zijn.
Maar toen kwam het goede nieuws, dat Marthe geopereerd kon worden. Volgens de chirurgen konden ze de tumor verwijderen en huidtransplantatie toepassen op de plek van de verwijderde tumor. Er was bij de mensen, die haar eerder ontmoetten, enige twijfel of ze dat wel aan zou kunnen. Verpleegkundige Katelyn Martinetti: “Omdat ze al zo lang met die tumor moest leven, wist ik dat ze van doorzetten wist.”
Marthe onderging een operatie en … kwam zonder tumor terug op zaal. Het was moeilijk te geloven dat de belasting, die aan haar rug bevestigd was, nu echt weg was. Daar lag ze dan op haar rug – iets wat ze in jaren niet had gekund. “In het begin was ze erg in zichzelf en glimlachte en praatte ze weinig met iedereen, die haar voor het eerst benaderde. Een paar dagen na de operatie begon ze in bed te glimmen en te wuiven,” herinnert verpleegster Anne McClary zich.
Toch waren de dagen en weken, die volgden, erg intensief. Marthe’s wonden hadden continue zorg nodig en herstel vergde nogal wat tijd. Het verwisselen van het verband kostte elke dag drie uur! Niet alleen een secuur werkje, maar voor Marthe nogal pijnlijk. Soms schreeuwde ze het uit tegen de verpleegsters. Geduldig en ijverig weken ze niet van haar zijde om haar door de moeilijkste momenten heen te helpen. Ze waren zo lang in elkaars gezelschap, dat er zich een vriendschapsrelatie ontwikkelde. Marthe begon haar team van verzorgsters te vertrouwen.
Verpleegster Mirjam Nerz tekent aan: “Langzamerhand kon je een verandering in Marthe zien plaatsvinden. Ze glimlachte vaker. Ze noemde ons alleen maar ‘yovos’ (een benaming voor een blanke in lokaal dialect) als ze weer eens veel pijn had. Uiteindelijk noemde ze onze namen als ze iets vroeg en glimlachte ze meestal wanneer we haar voor een behandeling kwamen halen,” blikt Mirjam terug.
Therapeuten, die met Marthe werkten, zagen ook de verandering in Marthe plaatsvinden. Dag in, dag uit pasten zij rek- en strekoefeningen toe en krachttraining om zeker te stellen dat Marthe zou kunnen blijven bewegen en haar armen en hals zou kunnen blijven gebruiken als essentieel deel van haar chirurgische nabehandeling. Toen het aantal behandelingen kon worden verminderd, was fysiotherapeut Michelle Erwin opgetogen over de vooruitgang van haar patiënt – zowel fysiek als emotioneel. “Haar armen recht omhoog de lucht in steken is nu gemakkelijk! Het was zoiets als een kies trekken om haar dat in het begin te laten doen,” lacht ze bij de herinnering aan Marthe’s weerstand bij eerdere behandelingen.
Uiteindelijk hielden de dagen met afspraken voor therapie en voor het verwisselen van het verband op. Het werd tijd om Mercy Ships te verlaten en huiswaarts te keren. Marthe was met heel veel mensen bevriend geworden en dat betekende een droevig afscheid. De wetenschap, dat ze weer naar haar gezin en familie terugging, maakte haar toch ook blij. En daar ging ze dan, op een vier uur durende terugreis.
Toen ze steeds dichter bij haar huis kwam, keek ze verwachtingsvol uit het raampje – en toen de auto haar straat inreed, verscheen er een hele optocht. Ze kon nauwelijks uitstappen, toen de mensen haar omringden en van blijdschap en opluchting hoera riepen, huilden of haar omhelsden. Het ene na het andere familielid begroette haar luidruchtig, klapte in de handen en (glim)lachte breeduit met een Marthe-glimlach… ja, ze hadden allemaal dezelfde glimlach!
Voor u ook interessant:
Mercy Ships streeft ernaar om veilige chirurgische zorg toegankelijk te maken voor zoveel mogelijk mensen aan boord van haar var...
Serah, of Heuridia zoals ze bij haar familie bekend staat, ziet er niet anders uit dan de andere negenjarige meisjes uit de stad...
Die ene tel waarin je afgeleid was in het verkeer. Een ondoordachte opmerking die na jaren nog altijd door je hoofd spookt. Die ...