Wat hield het werk in de Dining Room (eetzaal) precies in?
“De Dining Room zorgt voor de gevulde magen van de bemanning, en de dagwerkers uit Benin. De medewerkers in de Galley (keuken) bereiden het voedsel en sturen dat door naar de Dining Room. Daar presenteren wij het voedsel, voor drie maaltijden per dag. Daarbij komt ook de verantwoordelijkheid voor het schoonmaken van het servies en bestek en de eetzaal. Naast het voedsel zorgen we dat er altijd koffie, melk en limonade is. In de Dining Room serveerden we ongeveer 1.200 maaltijden per dag, waarvan ongeveer de helft tijdens de lunch, wanneer ook de dagwerkers aan boord eten. Tijdens de lunch werkten we met ongeveer tien medewerkers in de eetzaal.”
Wat zijn de leuke en lastige dingen bij deze functie?
“Eén van de leukste dingen is dat ik iedere vrijwilliger en dagwerker regelmatig langs zag komen om een maaltijd te halen. Dit bood mij de mogelijkheid om met veel verschillende mensen (korte) praatjes te maken. Daarnaast werkten we altijd met muziek in de Dining Room, wat natuurlijk erg gezellig is! En, niet te vergeten, de blikken van mensen als ze hun lievelingskostje zien!
In de Dining Room maakten we lange dagen. Hoewel ik daar zelf weinig moeite mee heb, kon het soms wel vermoeiend zijn. Een normale werkdag begon voor mij om 5:30 uur en ging door tot 19:30 uur. De andere kant van dat verhaal is dat ik relatief veel vrije dagen had. Het meest vervelende bij het werken in de Dining Room is misschien wel de afhankelijkheid van beperkte bevoorrading. ‘Nee’ zeggen is niet zo leuk. Toch is het soms nodig, bijvoorbeeld als mensen kaas op hun brood willen, maar de eerstvolgende kaas pas na een week weer binnenkomt in de container uit Nederland.”
Hoe ben je met Mercy Ships in aanraking gekomen?
“Drie jaar geleden heb ik heel enthousiaste verhalen gehoord van Wilco Flier, een andere vrijwilliger van Mercy Ships. Dat enthousiasme is blijven hangen. Toen ik op zoek was naar een manier om internationale ervaring op te doen en wat ‘terug te doen’ voor de wereld dacht ik daar weer aan terug. Na het introductieweekend (IMS) en wat contact met de organisatie bleek dat ze nog een teamleider zochten voor de eetzaal, om een gat van tien weken te vullen. Daar ben ik toen op ingesprongen, ook omdat ik hiermee in mijn vakgebied (Facility Management) bezig kon zijn. Ik had niet direct ervaring met het werk. Wel met eten klaarmaken voor grotere groepen, maar niet in een professionele organisatie en niet voor zoveel mensen.”
Voldeed het werk/leven aan boord aan je verwachtingen?
“Voor zover ik verwachtingen had wel. Het leven aan boord is gewoon geweldig. Heel typisch, doordat je met ongeveer vierhonderd mensen vanuit de hele wereld samen werkt aan één doel, ieder op zijn eigen plekje. Maar je werkt niet alleen samen, je vult ook samen je vrije tijd, je eet samen en je gelooft samen!”
Hoe is het om met zoveel mensen uit verschillende culturen samen te wonen en werken?
“Over het algemeen is dat leuk. Er zit een extra dimensie in de samenwerking, en veel dingen zijn niet vanzelfsprekend. Het geeft ook uitdagingen, omdat ik me bewust moest zijn van die andere culturen. De dagwerkers in de Dining Room gaven bijvoorbeeld niet zelf aan als ze niet begrepen wat ik bedoelde. Toen ik me dat realiseerde heb ik meer tijd genomen om te checken of ze het begrepen en bijvoorbeeld de werkzaamheden voor te doen.”
Wat deed je zoal in je vrije tijd?
“Heel veel verschillende dingen. Ik heb regelmatig tijd voor mezelf genomen om wat te lezen of Bijbelstudie te doen. Maar in Midships (de woonkamer van het schip) heb ik ook vaak spelletjes gedaan met andere bemanning. Iedere dag gaan de patiënten naar deck 7 om even buiten te zijn, en ook daar heb ik spelletjes gespeeld. Regelmatig ben ik van het schip af geweest. Mijn eerste avond bijvoorbeeld al om in de stad een drankje te doen. In Cotonou ben ik verschillende keren uit eten geweest, maar ook de kleurrijke markten zijn daar een publiekstrekker. Verder in de omgeving ben ik een paar keer een dag weggeweest. Zo heb ik de slavenroute in Ouidah gelopen en de koningsstad Porto-Novo met museums en botanische tuin bezocht. En natuurlijk het Venetië van Benin, Ganvié.”
Ben je nog met Mercy Ministries meegeweest?
“Met Mercy Ministries heb ik een kinderhuis bezocht. Daar hebben we met de jongeren (12-25 jaar), een knutselwerkje gemaakt over Mozes die door de rode zee trok. Ik vond het confronterend, omdat het een relatief simpel knutselwerkje was, iets dat ik in groep 3 gedaan kon hebben. En hier deden mensen van begin twintig nog enthousiast mee met het werkje en sommigen hadden alsnog moeite met het uitknippen van Mozes. Naast dat we dus liefde en aandacht konden geven, hebben we daar nog meer van onze eigen zegeningen leren tellen.”
Wat zijn je mooiste/leukste herinneringen aan je tijd aan boord?
“Ah, daar zijn er verschillende van. Zoals het samen loven en prijzen van God, de gesprekken met verschillende mensen, de dienst met de mensen in het ziekenhuis. Maar ook de onderlinge band met de medewerkers. Iedere week kwam de kleuterklas langs om het Bijbelvers dat ze geleerd hadden op te zeggen. De laatste keer kwamen ze zelfs speciaal voor mij een kaart brengen. Dat is één van de momenten waarop ik besefte dat mijn aanwezigheid aan boord gewaardeerd werd.”
Hoe was het om weer naar huis te gaan en om afscheid te nemen?
“Afscheid nemen was lastig. Na tien weken voelde ik me helemaal thuis op het schip. Natuurlijk had ik door de loop van de tijd al afscheid genomen van een paar andere bemanningsleden. Nu was het mijn beurt om afscheid te nemen van iedereen. Het was het moment waarop ik merkte hoeveel ik om de mensen daar was gaan geven. Dat is denk ik ook het moeilijkste van de shock om weer in Nederland te zijn: alle foto’s van het leven op Mercy Ships dat gewoon doorgaat.”
Ben je door dit avontuur bij Mercy Ships veranderd?
“Jazeker. Op persoonlijk gebied heb ik meer oog gekregen voor de verschillen in de wereld. De rijkdom die we in Nederland hebben op financieel gebied, maar zeker ook als het om de gezondheid gaat. Ik zou graag weer eens aan boord gaan, en dan het liefst voor een langere termijn.”
[Interview: mei 2017]
Voor u ook interessant:
Het is 2011 als Miranda Vermeulen als verpleegkundige aan de slag gaat. Maar al tijdens haar studie neemt ze zich voor om ooit b...
Mercy Ships streeft ernaar om veilige chirurgische zorg toegankelijk te maken voor zoveel mogelijk mensen aan boord van haar var...
De interesse in Mercy Ships en de gratis chirurgische zorg die ze bieden heeft altijd al een rol gespeeld in het leven van de Ni...
