Jullie zijn beiden verpleegster. Wat bezielt je om tijdelijk je baan op te geven, je eigen vliegreis en verblijf aan boord te betalen (en dat is niet goedkoop) en op de Africa Mercy te gaan werken? Als je een jong iemand bent is dat best een offer. Of zie je het niet zo?
Anneke: “Het is een offer, maar een offer geeft je zeker ook wat terug. Dat besef je als je daar bent en ook als je later terug bent. Als je dan gaat denken, hoeveel euro’s je bent misgelopen, tja… Eigenlijk maakt dat allemaal niet uit, want je weet gewoon hoeveel je daar hebt kunnen betekenen. Je vergeet hoeveel het je kostte. Het is eigenlijk niet op te noemen hoeveel je er voor terugkrijgt.”
Tineke: “En eigenlijk zeg je het ook niet helemaal goed, want het is geen offer. Voor mij is het echt iets wat ik heel graag wil doen. Niet omdat ik dacht ‘ik wil iets goeds doen’, maar omdat ik zo graag mensen in nood wil helpen. In Nederland is de medische zorg fantastisch geregeld, maar mensen in Afrika hebben soms niet eens de mogelijkheid om geholpen te worden. En ja, dat het helpen daar mij dan wat kost, neem ik dan echt voor lief, want dat weegt niet op tegen wat het oplevert.”
Jullie zitten met zo’n 500-700 vrijwilligers aan boord, van kapitein tot hoofd chirurgie. Dan tref je al die Afrikanen, die eigenlijk niet eens weten wat een ziekenhuis is en nog nooit een blanke verpleegster hebben gezien. Hoe ervaar je dat?
Tineke: “Wat ik heel bijzonder vind, is dat mensen die in Afrikaanse landen leven helemaal niet weten wat het is om goede medische hulp te krijgen. Dus als daar een schip komt waar al die moderne apparatuur is, is dat natuurlijk al iets heel overweldigends. En ze krijgen te maken met vreemde mensen die ze overal mee naar toe nemen. Ze krijgen eten, drinken, onderdak op het schip en worden ook nog eens geholpen zonder dat ze daar iets voor terug hoeven te doen. Je ziet dat patiënten heel erg dankbaar zijn voor wat ze krijgen. Uiteindelijk zie je ook dat veel God de dank geven. Erg bijzonder!”
Anneke, jij bent twee keer aan boord geweest, voor langere tijd, wat is jouw mooiste herinnering?
Anneke: “Vooral de herinneringen hoe dankbaar de mensen zijn, blijven me bij. Ik kan zo een heleboel personen opnoemen die ik me nog herinner. Bijvoorbeeld YaYa, een jongetje dat bijna een half jaar aan boord gezeten heeft. Hij moest vier weken wachten op z’n operatie aan zijn kromme beentjes. Hij kon niet lopen en was erg verlegen, hij zat de eerste dagen eigenlijk alleen maar op zijn bed. Naarmate hij er wat langer was, begon hij ons meer te vertrouwen. Uiteindelijk kreeg hij zijn operatie. Toen hij eenmaal wat rond kon lopen en wat bewegen, toen kwam hij los. Dat was echt heel bijzonder om te zien. En ook hoe trots hij was dat hij kon staan. Je ziet zo’n jongen echt veranderen!”
Wat motiveert jou persoonlijk, Tineke?
Tineke: “Dat het ontzettend belangrijk is om mensen te helpen die het zoveel minder hebben dan wij. Als ik bedenk dat de mensen die we geholpen hebben een nieuwe start in hun leven kunnen maken, vind ik dat echt heel bijzonder dat we daaraan mochten bijdragen. Mijn mooiste herinnering was aan een meisje van elf maanden. Zij was geboren met een soort klompje op haar stuit. Dat bleek de helft van een tweeling te zijn, die andere helft was nooit volgroeid. Dit meisje groeide daarmee op, maar zij kon dus niet zitten en ze kon heel ongemakkelijk bewegen. Het enige wat zij kon was lopen of liggen. Zij kreeg ook een operatie. De onbevangenheid van zo’n kind en dat ze met ons meeging en we gewoon met haar mocht spelen, prachtig. Je krijgt zoveel liefde van kinderen terug!
Jezus zegt: ‘Ik was hongerig en heb je mij gevoed? Ik was naakt en heb je mij gekleed?’. En misschien ook wel: ‘Ik heb medische hulp nodig gehad en heb je mij geholpen?’ Dat doen jullie hè?
Anneke: “Wij maken deel uit van het werk.”
Tineke: “Er zijn zoveel mensen die meehelpen om dit werk mogelijk te maken. Die bijvoorbeeld financieel iets bijdragen of die kleding of spullen geven of die bidden voor het schip. Dat is al zo’n bijdrage. Wij zijn dus gewoon een onderdeel van het werk.”
Jullie staan allebei te trappelen om dit jaar weer terug te gaan aan boord van Mercy Ships?
Anneke: “Ja, ik kan niet wachten, ik zou graag wel weer teruggaan. Als ik de kans ervoor krijg pak ik die zeker aan.”
Tineke: “Ja, zeker! Ik ben echt heel erg van plan om weer te gaan. Ik hoop dat m’n teamleider me toestemming geeft. En anders blijf ik net zolang proberen tot ik wel kan gaan.”
Voor u ook interessant:
Het is 2011 als Miranda Vermeulen als verpleegkundige aan de slag gaat. Maar al tijdens haar studie neemt ze zich voor om ooit b...
Mercy Ships streeft ernaar om veilige chirurgische zorg toegankelijk te maken voor zoveel mogelijk mensen aan boord van haar var...
De interesse in Mercy Ships en de gratis chirurgische zorg die ze bieden heeft altijd al een rol gespeeld in het leven van de Ni...
