Ad Boender (23) stapte afgelopen september voor de tweede keer aan boord van de Global Mercy. Na eerder 3 maanden als verpleegkundige op het schip gewerkt te hebben, besloot hij zich opnieuw aan te melden voor nog eens 10 maanden. ‘Ik had zo’n sterk gevoel dat mijn werk nog niet klaar was. Ik voel mij echt betrokken bij de patiënten en vrijwilligers.’
Mensen helpen
‘Het begon allemaal met mijn moeder. Zij kende Mercy Ships en vroeg of het werk op de schepen niet iets voor mij was. Toen ik zag wat Mercy Ships doet, werd ik meteen geraakt. Ik heb me aangemeld omdat ik als verpleegkundige mensen kan helpen, en dat is iets wat ik erg graag doe. Als ik me verplaats in de positie van de mensen in Afrika, en bedenk dat ik zelf geen zorg zou kunnen krijgen die ik zo hard nodig heb – dan zou ik het zo fijn vinden als iemand tijd, geld en energie in mij zou steken.’
‘Het verrijkt je leven’
Ad over zijn tijd bij Mercy Ships
Gevormd
‘Toen ik terugkwam na 3 maanden op de Global Mercy, zeiden mensen in mijn omgeving dat ik veranderd was. Sommigen zeggen dat ik meer volwassen ben geworden, zelf denk ik dat ik in de korte tijd een storm aan ontwikkelingen heb doorgemaakt die mij hebben gevormd tot een betere versie van mijzelf. Dat is wat Mercy Ships brengt: het verrijkt je leven en geeft je daarnaast ook vrienden voor het leven.’
Dit is waarom ik het doe
‘Een van de meest bijzondere momenten op het schip was met een patiënte die een ernstige brandwond op haar hand had. Ze had een operatie nodig om te zorgen dat de hand weer functioneel zou worden. Door haar verbrande hand had ze haar droom om verpleegkundige te worden opgegeven. Aan boord zag ik na verloop van tijd hoe de hoop bij de vrouw terugkwam en haar dromen opnieuw vorm kregen. Dat is wat een operatie aan boord met zich meebrengt: mensen krijgen langzamerhand weer zelfvertrouwen en durven weer hoop te hebben.’
‘De artsen hadden gezegd dat ze verwachtten dat ze haar hand weer volledig zou kunnen gebruiken. Dit betekende dat ze na al die jaren toch nog verpleegkundige kon worden. Dit verhaal bracht tranen in mijn ogen en ik dacht meer dan eens: dit is waarom ik het doe! Dit is de reden dat ik verpleegkundige ben geworden: om mensen beter te maken en te zorgen dat ze weer het leven krijgen dat ze verdienen.’
