Mouhamed woont met zijn familie in een klein, afgelegen dorp in het binnenland van Senegal. Het dorp staat niet op de kaart. Dus tenzij je iemand kent die daar woont, zou je niet weten dat deze plek bestaat. Om het te bereiken moeten reizigers enkele kilometers een rode zandweg volgen, voordat ze door open grasland er naartoe kunnen lopen.
Mouhameds (11) dorp omvat een gevarieerde gemeenschap van mensen uit verschillende stammen, met verschillende talen en culturen. Ondanks hun verschillen is er ook een gemeenschappelijke waarde: solidariteit. De inwoners helpen elkaar door het delen van voedsel en verhalen, maar ook elkaars vreugde en verdriet.
Toen zich twee jaar geleden een hobbel vormde in de mond van de jonge Mouhamed, hield dat niet alleen hem en zijn vader Mactar bezig. Het was een probleem voor de hele gemeenschap. Mactar en de andere dorpelingen waren vastbesloten om de jongen te steunen. Maar door het ontbreken van veilige en betaalbare zorg, wist niemand hoe.
Mouhamed trok zich terug
Naarmate het gezwel groeide, leek Mouhamed wel te krimpen. De tumor ontsierde zijn gezicht en nam Mouhameds spraakvermogen langzamerhand weg, tot hij uiteindelijk nog nauwelijks kon praten. Overschaduwd door de pijn en de schaamte van zijn aandoening trok hij zich steeds verder terug.
‘Mijn grootste droom is om mijn zoon te zien leven zoals hij dat vroeger deed’, zei Mactar.
Mouhamed’s familie zocht twee jaar naar een remedie. Toen er na een eerste operatie opnieuw een gezwel verscheen, leek genezing verder weg dan ooit. ‘Ik zag mijn kind lijden en kon niks doen om hem te helpen’, herinnert Mactar zich verdrietig. ‘We bleven wachten en hoopten dat we op een dag een andere oplossing zouden vinden.’
Nieuwe hoop
Die oplossing kwam toen de komst van de Africa Mercy in Senegal werd aangekondigd in een radio-uitzending. ‘Toen ik voor het eerst hoorde over Mercy Ships, voelde ik een nieuw sprankje hoop,’ zei Mactar.
Het zou een lange reis worden van hun dorp naar de haven van Dakar, maar meer dan de moeite waard. Na de nodige registratie- en screeningsprocessen werd Mouhamed ingepland voor een operatie, waardoor zijn hoop op genezing werkelijkheid werd.
‘Ik was de gelukkigste vader op aarde,’ zei Mactar. ‘Ik ben weliswaar een oudere man, maar als er muziek was zou ik gedanst hebben, zo gelukkig was ik.’
Een andere jongen
Na z’n operatie hoefde je alleen maar naar Mouhamed te kijken om te zien dat hij een andere jongen was. En naarmate de tijd vorderde, bleef hij verder opbloeien. Mouhameds herstel betekent zoveel meer dan fysieke genezing; ook zijn zelfbeeld werd genezen. De tumor die hem zo dwarszat was verdwenen. Vrij om een zorgeloze 11-jarige jongen te zijn en om liefde te ontvangen en terug te geven.
Voor de operatie had Mouhamed moeite om oogcontact te maken als er met hem werd gesproken en hij antwoordde alleen maar met knikken. Na de operatie kon zijn vrolijke stem door de hele afdeling klinken als hij een bekend gezicht begroette. Hij maakte oogcontact en was niet bang meer om zijn genegenheid te uiten.
‘Ik hoop dat degenen die Mouhamed niet eerder kenden, nooit zullen weten dat er ooit iets mis was met hem,’ zei zijn vader.
Een nieuw leven
Na het herstel van de operatie was Mouhamed klaar om naar huis terug te keren. Die dag was het duidelijk dat de jongen die vrolijk uit het voertuig zwaaide niet dezelfde jongen was die twee maanden eerder op het dok was aangekomen.
‘Mijn zoon heeft een nieuw gezicht en een nieuw leven,’ zei Mactar lachend.
Bij hun terugkeer in hun dorp werden vader en zoon begroet door hun hele gemeenschap – zelfs het dorpshoofd kwam naar buiten om Mouhameds thuiskomst te vieren!
‘De manier waarop hij nu met anderen omgaat is totaal veranderd. Het is ongelooflijk,’ zei Mactar. ‘We waren ooit hopeloos, alsof we leefden in een nachtmerrie. Nu zijn onze levens veranderd!’
