De veertienjarige Tera komt uit een vissersdorpje net buiten de stad Manakara, in het zuidoosten van Madagaskar. In zijn dorp worden zogenoemde reizigersbomen gebruikt om huizen te bouwen: de muren worden gemaakt van de takken, de vloeren van de stam en de daken van de bladeren. Tera’s huis bevindt zich aan de oever van de rivier en hij woont daar samen met zijn ouders, drie broertjes en zusjes en oma.
“De inwoners van dit dorp gaan met visnetten deze rivier of de zee op om te vissen. Niemand hier werkt op kantoor,’ vertelt Tera’s vader Justin.
Het mooie van dit dorp is het sterke gemeenschapsgevoel dat er heerst. Als er in een gezin een kind wordt geboren, aanvaardt iedereen uit het dorp het als hun eigen kind. Daarom groeide Tera op met een vurig verlangen om erbij te horen – een wens die vele jaren onvervuld bleef.
Dertien jaar zonder schoenen
Tera was nog maar één jaar oud toen het ongeluk plaatsvond dat de vergroeiing aan zijn voet veroorzaakte. Hij herinnert het zich niet, maar hij kent het verhaal maar al te goed: “Mijn moeder ging naar de wasruimte, terwijl ik rondkroop. Ik stootte de kookpot omver… en kreeg het hete water over me heen.”
Zijn ouders vertellen dat het kokende water ernstige brandwonden op zijn benen naliet. Ze hadden geen geld om naar een ziekenhuis te gaan, dus zocht de familie hulp bij drie traditionele genezers, die ieder hun eigen remedie hadden. Maar ondanks hun inspanningen weigerden de brandwonden te genezen. Uiteindelijk genazen Tera’s wonden zonder medische hulp, maar dit resulteerde in dertien bijna ondraaglijke jaren.
“Vaak is de brandwond niet eens zo heel diep, maar als hij ontstoken raakt, wordt er meer huid aangetast en daardoor wordt de wond dieper. De enige manier waarop het lichaam dit kan genezen, is door de huid samen te trekken. Hierdoor ontstond er bij Tera een vergroeiing tussen zijn voet en enkel, wat de bewegingen in dat gebied beperkte,” legt dokter Tertius Venter uit. Hij is een plastisch chirurg uit Zuid-Afrika en werkt al vierentwintig jaar als vrijwilliger bij Mercy Ships.
Aangezien hij geen schoenen kon dragen, liep Tera liep dertien jaar lang op blote voeten. Als de kinderen uit zijn dorp voetbalden, kon hij nooit zijn favoriete positie als keeper innemen. “Ik hou van voetballen, maar ze vinden mij niet zo leuk. Ik zie mijn vrienden spelen, en ik wil ook meedoen,” zegt hij met gebogen hoofd. “Ik heb zelfs een bal van plastic zakken gemaakt, maar ze wezen me nog steeds af, omdat ik niet echt kan voetballen. Ik ben toen huilend weggegaan, het maakte me heel verdrietig.”
Het woog Marie erg zwaar dat ze niet in staat was om de last van haar zoons schouders te nemen. Dus toen vrijwilligers van Mercy Ships haar over een gratis operatie aan boord van een ziekenhuisschip vertelden, hoefde ze geen twee keer na te denken. Ze wikkelde Tera’s babybroertje, Cedrick, in een draagdoek op haar rug en begon aan de tweedaagse reis naar de Africa Mercy.
Nieuwe vriendschappen, hoop en genezing
De Australische vrijwillig verpleegkundige Natasha Short heeft drie maanden op de Africa Mercy doorgebracht. Daar zag ze op het gebied van reconstructieve plastische chirurgie een groot verschil met haar vaderland waar “we de brandwonden vroeg behandelen, zodat er minder operaties nodig zijn.”
Ze zag de uitdagingen waar haar nieuwe patiënten voor stonden en zette zich met hart en ziel voor hun genezing in. Niet alleen als verpleegkundige, maar ook als een vriendin.
“Tera heeft zo veel meegemaakt, maar hij is nog steeds vrolijk en levenslustig,” vertelt ze. “Hij is heel open en deelt zijn vreugde met iedereen die hij ontmoet. Dit merkte ik al vanaf de eerste dag dat ik hem leerde kennen.”
Natasha ontmoette Tera al voordat zijn operatie was ingepland en dit was het begin van een prachtige vriendschap. “Iedere keer als hij me ziet, roept hij: ‘Natasha, Natasha!’ En dan begint zijn gezicht direct te stralen,” vertelt ze glimlachend. “Dat is echt zo’n prachtige gewaarwording.”
Natasha bracht Tera naar de operatiekamer en droeg hem over aan de zorg van dokter Venter en zijn team. In slechts twee uur werd de vergroeiing – de last waaronder hij dertien jaar lang geleden heeft – verholpen.
“Zijn enkel zou nu normaal moeten functioneren, wat betekent dat hij net als ieder ander kind zal kunnen spelen en sporten, met name voetballen, en normale schoenen dragen,” zegt dokter Venter.
Fysiotherapeut Theo Jacot merkte dat het voor Tera’s herstel heel belangrijk was dat hij zijn familie naast zich had. “Het feit dat zijn moeder en kleine broertje toekeken motiveerde Tera tijdens het doen van zijn oefeningen,” vertelt hij. “Volgens mij is hij er echt op gefocust om op een dag te kunnen voetballen, en die dag gaat ook zeker komen.”
Toen Tera het ziekenhuis verliet, werd er flink gedanst. Zijn familie, verpleegkundigen en andere bemanningsleden waren allemaal van de partij. Tera zong en danste met behulp van zijn krukken. Dit alles met een grote glimlach op zijn gezicht.
Een droom die werkelijkheid werd
Ooit wisten Tera’s ouders niet of het goed zou komen met hun zoon. Maar nu hebben Tera en zijn ouders zicht op de toekomst; zijn vader heeft er alle vertrouwen in dat hij zijn zoon nu kan leren vissen. “Vandaag zijn we gaan vissen en ik heb hem voor in de kano gezet. Morgen doen we hetzelfde en op de derde of vierde dag kan hij al alleen op pad. Hij is een snelle leerling,” zegt hij.
Tera is zich erg bewust van de veranderingen. “Vroeg kon ik geen slippers dragen… ik liep op blote voeten over straat, ook al was het erg heet. Sinds ik terug ben van mijn operatie kan ik slippers dragen,” vertelt hij glunderend. “Ik ben heel blij, want mijn vrienden lachen me nu niet meer uit. We spelen nu met z’n allen. De dingen die mijn vrienden doen, kan ik nu ook.”
Uiteindelijk brak de dag aan dat Tera in zijn favoriete “nummer één-voetbalshirt” in het doel stond en aan zijn dorpsgenoten kon laten zien wat hij in huis heeft. De wedstrijd duurde tot zonsondergang en de toeschouwers moedigden hem enthousiast aan: “Tera, Tera, Tera!” Thera’s droom was werkelijkheid geworden.
