Één ding is belangrijk
Ga naar de pagina van Denise GorissenLieve mensen,
Laat ik beginnen met allemaal een gezegend 2024 gewenst! Ik heb het idee dat mensen hier langzaamaan weer teruggaan naar de ‘normale’ gang van zaken na een maand vol van drukte en kerstevenementen (okee afgezien van de kerstversiering die er nog steeds hangt dan). Morgen komen er nieuwe patiënten aan in het HOPE Center na een pauze van vier weken in het bus schema. Ik zie ernaar uit om de capaciteit weer wat op te schroeven 😉 Al kijk ik ook vol dankbaarheid terug op de afgelopen weken waarin het HOPE Center wat rustiger was. We hebben echt de tijd gehad voor die patiënten die bij ons waren tijdens kerst en oud en nieuw, en dat verdienen ze. Omdat de meesten van onze patiënten vanuit het binnenland (lees kleine stamdorpjes) van Sierra Leone komen, denken de meesten dat kerst het feest is van maskerdans. Het is misschien gek om kerst te vieren met mensen die nog nooit van Jezus gehoord hebben, maar het is eigenlijk ook prachtig.
Ik zat een paar weken terug met een van de ‘chaplains’ te praten, en toen realiseerde ik me weer wat een prachtig werk zij doen, meestal achter de schermen. Chaplains zijn sociale werkers/evangelisten. Ze bieden onze patiënten mentale steun, helpen om slecht nieuws te brengen, organiseren activiteiten, Bijbelonderwijs en een dienst op zondag. Zij zijn dagelijks in het HOPE Center te vinden en ik zie ze dus, net als de andere dagwerkers, als onze collega’s. Het verhaal wat ik hierboven introduceerde, komt bij een van hen vandaan. Een oma van één van onze patiëntjes had een gesprek met haar over hoe blij ze was dat ze voor kerst naar huis kon. De chaplain vroeg of ze wist wat kerst eigenlijk was, waarop de vrouw kwam met het maskerverhaal. Nu weet ik dat we dit in het Westen bijgeloof vinden en er waarschijnlijk om zouden lachen als we een parade zouden zien, maar ik wil dat jullie je realiseren dat deze praktijken geen bijgeloof zijn. Ik heb in mijn paar maanden in dit land al zoveel verhalen van ooggetuigen of ‘slachtoffers’ gehoord, dat we de duistere machten die schuilen achter hekserij niet van de hand kunnen doen als cultuur of bijgeloof. Hoe dan ook, deze chaplain kreeg de kans de dame in kwestie het echte verhaal van kerst uit te leggen. Ze mocht getuigen van Jezus die kwam om te bevrijden. Wat de vrouw hiermee gaat doen, ik weet het niet. Maar dat hoeft ook niet. Ze was open om te ontvangen, en God alleen weet of ze het bewaard heeft in haar hart, zoals de Bijbel dat over Maria zegt.
Zoals ik in mijn vorige blog al schreef, is de kerstmaand aan boord een groot feest voor jong en oud. Er wordt van alles gevierd, er worden wekelijks kerstfilms afgespeeld, het café is ‘s avonds vaker open, en de gemeenschap komt hechter samen. Sinterklaas mocht ook dit jaar uiteraard niet ontbreken op de lijst! Mocht je het leuk vinden te zien hoe wij dat doen, dat kan hier! Ook het Scandinavische lichtjesfeest (Santa Lucia), het Nieuw-Zeelandse Carols by Candlelight, en een kerstmarkt behoorden opnieuw tot het lijstje van de activiteiten. Ik kan eigenlijk wel zeggen dat hier aan boord de kerstsfeer meer aanwezig is, dan ik hem ooit in Nederland heb meegemaakt;) Maar de Nederlandse kerstliederen mis ik wel hoor. Gelukkig zijn we met genoeg Nederlanders om ook daar nog een avondje voor in te plannen.
Het HOPE Center werd niet overgeslagen met de kerstvieringen. Daar organiseerden we ook een ‘carols by candlelight’. Wat een prachtige avond was dat. Patiënten, dagwerkers, bewaking, ons keukenteam en wij als facilitators, samen, buiten, onder de Afrikaanse sterrenhemel. Nu zag die avond er wat anders uit dan in Nederland, maar ik was enorm trots op drie tienerjongens die Little Drummer boy voor ons zongen, en alle dagwerkers die samen Twelve Days of Christmas voor ons zongen. Je ontdekt nieuwe talenten op zo’n avond. Het blijkt dat we een paar artiesten onder de patiënten hebben, en een cabaretier tussen onze dagwerkers. Ikzelf mocht uiteraard niet op het podium ontbreken, dus we voerden nog een groepsdans op die last minute ingestudeerd was. De avond werd afgesloten met gebed, een klein cadeautje, vers sap, en cake. Kerst op z’n Afrikaans dus. Ik denk dat ik die avond met het meest vreugdevolle en voldane gevoel ging slapen afgelopen maand.
Aan boord hadden we op kerstavond een kerstconcert met drummers, een geweldige groep muzikanten, en lezingen. Een vriendin zei na afloop: nou, in Nederland had je een ticket moeten kopen om hierbij te zijn. Dat is een van de geweldige dingen van het leven aan boord. Ik voel me een gezegend mens.
De kerst zelf aan boord heb ik gemist, maar op werk was het niet minder geslaagd. We werden verwelkomd met dans en tromgeroffel toen we om 0700 ‘s ochtends aankwamen, met de vermelding dat de patiënten de nacht ervoor al feest hadden gevierd tot 0100. Aan energie geen gebrek. Omdat de kerstviering met cadeaus en kerkdienst al gedaan was op de 24e, hebben wij de 25e de microfoon en speaker uit de kast gehaald en deden we een talentenshow met onze patiënten. Ik blijf me elke keer weer verbazen over het ritmegevoel, en het gebrek aan plankenkoorts onder Afrikanen (ik denk dat ik in dit geval wel kan generaliseren). Het was een dag vol vreugde. Ik bid dat het Licht van Christus onze patiënten verlicht.
Nu vergeet ik nog één kerstviering te noemen: die met onze straatkerk. ‘s Ochtends zouden we met elkaar gaan voetballen op het strand, dan samen een echte kerstmaaltijd eten, en dan nog een dienst hebben. God danken, en persoonlijke kerstkaarten en een dinerbox uitdelen aan alle jongens. Het programma is zo uitgevoerd, en zij en wij hebben ervan genoten, maar ik heb niet alles meegekregen. Tijdens het voetballen waren een paar jongens aan de kant gaan zitten om even te roken, toen er een politiepatrouille langskwam. Een van de jongens rende weg in een reflex, en dat zorgde voor het stevig optreden van de politie, omdat ze niet doorhadden dat de jongens door ons uitgenodigd waren. Twee van hen werden meegenomen voordat wij goed en wel doorhadden wat nu precies het probleem was. Dus daar gingen we. Terwijl de anderen het eten begonnen uit te delen, stapten wij met z’n drieën in de auto om ‘onze jongens’ terug te halen. Gelukkig waren de officieren bijzonder vriendelijk. Ze hadden al door dat de jongens (vandaag) geen kwaad in de zin hadden, en dat ze ze op basis van niets opgepakt hadden. Dus ze kwamen vrij. De commandant ontving ons op zijn bureau en legde uit dat het voor hen ook lastig is deze jongens op de juiste manier te behandelen. Ze krijgen vaak klachten van groepjes stappers over diefstal of onrust stoken, en aangezien deze jongens het geld kunnen gebruiken en toch al aan de grond zitten, is het makkelijk conclusies te trekken. Laten we hopen dat ze er wat van leren, en inzien dat samenwerken met de politie een beter plan is dan wegrennen.
Na kerst komt ook hier Oud en Nieuw. En daar moet ik toegeven dat ik me schaam voor de manier waarop wij dat in Nederland meestal vieren. Mijn Afrikaanse vrienden hebben hun traditie, gelukkig, aan boord meegenomen. Want in alle christelijke kringen van West-Afrika wordt het jaar afgesloten met gebed, danken, lofprijzing, en dansen voor God. om 2300 kwamen we allemaal samen op het bovenste dek van het schip om God te loven. We eindigden het jaar dankend voor Gods trouw en biddend om Zijn zegen en vervulling voor 2o24. Om middernacht werd de scheepshoorn geblazen en was het tijd voor knuffels, nieuwjaarswensen, maar bovenal dansen op Afrikaanse christelijke liederen. Die nacht doordrenkt mij weer van wat er echt toe doet: Alles voor de glorie van God! Want al deze vieringen, feesten en leuke dingen waar deze blog bol van staat zouden niks waard zijn zonder Gods nabijheid. Vandaar de titel. We zijn hier voor Jezus. Niemand anders. En omdat we nu eenmaal in begin januari zijn, wil ik afsluiten met mijn voornemen voor dit jaar. Ik heb het idee dat God mij het afgelopen jaar op meerdere manieren heeft laten zien dat ik kan plannen, maar God beschikt. Daarom wil ik me dit jaar richten op wat een opwekkingsnummer zo mooi verwoordt: Al wat ik ben leg ik in Uw hand, ik geef mijzelf, volledig. Doe je mee?
Liefs en zegen,
Denise
Gebedspunten:
- Dank voor de goede en rustige kersttijd die we gehad hebben met een groep patiënten die voelt als familie
- Dank voor hoe God hier zoveel verschillende mensen samenbrengt, maar er toch eenheid en vreugde is in Zijn naam
- Dank voor de rust die teruggekeerd is in Sierra Leone, en bid dat dit zo blijft
- Bid voor alle patiënten die deze week naar ons toe reizen, dat hun hoop niet teleurgesteld zal worden en God wonderen in hun levens zal werken
- Bid voor alle mensen in dit land die hulp nodig hebben en die we het niet kunnen bieden omdat er teveel zijn
- Bid voor onze managers. Dat ze gevuld mogen zijn met de Heilige Geest en leiding alleen bij God zullen zoeken
- Bid dat de macht van de duisternis in dit land gebroken zal worden in de naam van Jezus, en dat mensen in het hele land zich tot Jezus zullen keren
Plaats een Reactie
Meepraten?Draag gerust bij!
Denise. In de 1ste plaats de beste wensen en Gids zegen voor 2024 bin alles wat jij en jullie doen. Dank voor je brieven en de inkijk die ik zo mag krijgen in je leven op het schip. Sterkte bij alles.
C’est très émouvant et enrichissant et fort que l’on peut le comprendre qu’en le vivant de près…
Que Dieu te bénisse.
Weer een prachtig mooi verhaal
Ik geniet daar van. ❤️
Veel Liefs. Marian.