Het leven op de Africa Mercy buiten de isolatiekamer
Ga naar de pagina van Mercy Ships HollandHet is een regenachtige dag vandaag, dat maakt het tijd om een nieuwe blog te schrijven.
Sinds afgelopen maandag is er heel veel gebeurd. Dinsdagochtend mocht ik gelukkig uit isolatie en ben ik met m’n hele hebben en houden weer terug verhuisd naar m’n oorspronkelijke cabin. *Sorry als ik tussendoor Engelse woorden gebruik, maar dit is het Mercy Ships jargon. 😉 Nadat ik mijn cabin een beetje geinstalleerd had, kon ik direct richting de lunch. Het eten verschilt per dag, dus het is elke keer weer een leuke verrassing. Het eten is overigens heerlijk en wordt met veel liefde geserveerd!!! Vanwege Covid scheppen de mensen die in de diningroom werken het eten op, daarbij moet je er wel op letten dat je je zin begint met: ‘a liiiiiitle bit of…’ Ik denk dat ik daar verder niet veel aan toe hoef te voegen als ik zeg dat ik tot nu toe slechts één keer m’n bord leeg heb gekregen… Verder doet de diningroom (lees:deiningroom) zijn naam eer aan, want het schip schommelt op dat punt behoorlijk heen en weer. Na de lunch kreeg ik mijn eerste ‘ship tour’, een uitgebreide rondleiding over het schip. Een van de taken van Hospitality is om nieuwe vrijwilligers ship tours te geven, dus dat zal ik binnenkort ook gaan doen. Inmiddels snap ik de logica en weet ik dat ik niet over ‘left and right’ maar over ‘bow, aft, port and starboardside’ moet praten op een schip. Een zekere zeilfamilie had mij dat natuurlijk al wel eens eerder verteld, maar ik zie er nu de ernst pas van in. 😉
De werkdagen van Hospitality zijn gewoonlijk van 08.00 tot 17.00, afhankelijk van hoeveel er nog te doen is. Eens in de zoveel tijd heb je dienst en ben je van 08.00 tot 08.00 oproepbaar. De dagen beginnen met een morning devotion. Twee keer in de week doen we dat als team, een keer met het hele schip, een keer met de housekeepers erbij en een keer met de mensen die werken op het dek. Ik vind het heel mooi om de dagen te beginnen met bidden, een stukje lezen uit de Bijbel, zingen en op de dagen dat we de devotion met de dekwerkers doen zelfs dansen. Men werkt hier niet alleen samen, maar we leven hier ook samen. Zo zie ik mijn leidinggevenden bij het ontbijt, daarna in het Hospitality kantoortje, ‘s avonds bij het avondeten en tussendoor in de gangen. Dat onze levens zo verweven zijn en we daarbij ook op God gericht zijn, werkt verbindend.
Maarrr verder bij hoe mijn dagen er tot nu toe uitzien. Na de morning devotion komen we gewoonlijk als team bij elkaar in een klein kantoortje, waar op een whiteboard alle doelen voor de dag staan. Tot nu toe heb ik vooral veel training en uitleg gehad over hoe alles werkt. Maar het doel van Hospitality is zorgen dat vrijwilligers hier een comfortabel verblijf hebben. Daar komt bij kijken: cabins klaarmaken voor nieuwe vrijwilligers (roommates voorbereiden, checken of het schoon is, bed opmaken, klein presentje afleveren), activiteiten voorbereiden (koekjes bakken, spullen klaarzetten) en vast nog meer, maar zover ben ik nog niet.
Na een werkdag zijn er nog genoeg leuke dingen te doen in en rond het schip. Tot nu toe heb ik ‘s avonds spelletjes gespeeld, gevolleybald (waarbij de volleybal tussen wal en schip viel), een presentatie bijgewoond, naar Nederland gebeld en lekker vroeg m’n bed opgezocht want het leven is hier best intensief.
Op het schip zijn er een aantal terugkerende patronen, zo is er elke donderdag een firedrill. Afgelopen donderdag was dus mijn eerste. Onze safety officer komt elke week met bizarre situaties, zodat het safety team overal op getraind wordt. Deze week leek het hem grappig om mij en m’n Hospitality collega Hannah (ja, in het Engels klinken onze namen hetzelfde) in onze cabins te laten verstoppen zodra het alarm afging. Wanneer het alarm klinkt, gaat er een hele procedure in werking. Waaronder cabinchecks, dan komt er een cabinchecker langs de deuren in jouw firezone. Intussen worden op het dok bij de musterstations de namen gecontroleerd. Na een uur en meerdere evacuatie alarmen werd ik gelukkig gevonden en kwam de firedrill ten einde. Ben benieuwd of ik het overleefd zou hebben… 😉
Een ander terugkerend patroon hier is de groet. Waar men in Nederland genoegen neemt met een lach of een knikje, verloopt dat hier anders. Een lachje werkt sowieso niet want mondkapjes zijn verplicht (deze week zijn we wel van N95 naar chirurgische mondkapjes gegaan en dat is letterlijk een verademing), maar iedereen zegt hier: ‘Hi, how are you?’ Waarop je antwoord: ‘I am fine, how are you?’ Dan begin je door te lopen en hoor je achter je: ‘I am good’, ‘good’. Het is een vast ritueel en vooral als je day crew tegenkomt. Day crew zijn locale mensen die elke dag voor dag en dauw naar het schip komen om hier keihard te werken, zij zijn samen met de beveiligers de enige medewerkers van het schip die betaald krijgen. Ik heb me laten vertellen dat de Senegalese bevolking bekend staat om hun vriendelijkheid. Er wordt ook wel gezegd dat Senegal the land of Teranga is, wat zoveel betekent als het land van gastvrijheid. In dit kleine ritueel kan ik die vriendelijkheid al goed zien.
Sorry voor deze ontzettend lange blog, ik heb nog niet eens alles verteld! Dit weekend ben ik vrij. Vandaag (zaterdag) ben ik met m’n cabinmates de stad in geweest. Het oorspronkelijke plan was om naar het strand te gaan, maar helaas regende het de hele dag; het regenseizoen is in volle gang. Desalniettemin was het een hele ervaring om in m’n Hema poncho (mam je had gelijk, ik heb hem de eerste week al nodig gehad!) door de drukke straten vol plassen te lopen. Uiteindelijk hebben we heerlijk gegeten en daarna nog ergens ijs gehaald. De regen zorgt ook voor een gezellige sfeer aan boord. ‘s Ochtends deed ik een poging m’n cabinmates beverbende uit te leggen, ze hadden het aardig snel onder de knie! En ‘s avonds hebben we nog wat versieringen geknutseld voor The Hope Center, waar een van m’n roommates werkt.
Er gebeuren aan boord zoveel dingen dat ik veel vergeet te vertellen. Ik hoop dat ik jullie hierbij een beetje een impressie heb kunnen geven van wat het zogenoemde ‘shiplife’ inhoudt.
Morgen is het ook hier zondag. Dan ga ik deze blog proberen te plaatsen op de computers, m’n eerste wasje draaien, ‘s avonds de kerkdienst bezoeken en zien waar het schip me brengt. Ik heb het hier naar mijn zin!
Heel erg bedankt voor jullie meeleven. Ik mag dan wel niet de tijd vinden om jullie allemaal individueel te berichten, maar ontzettend bedankt voor het meeleven, lezen en bidden!
Plaats een Reactie
Meepraten?Draag gerust bij!
Heel leuk te lezen Hanne. Kom maar door met de volgende.
Hartelijke groet, oom wp
aaaahhh zo leuk om dit te lezen!! super leuk geschreven en heeeeel fijn dat je nu echt op avontuur kan op t schip :)) kijk nu al uit naar de volgende blog!!
Ah Han, ik hou van je blog! Maak ze vooral lang, vind t zo leuk om te lezen wat je doet daar. <33
Je schrijft geweldig Hanne.
Liefs