Blog 4 ‘Tel Papa God tenki’
Ga naar de pagina van Lucie van Wingerden2 weken geleden zijn we na 6 dagen op de Atlantische Oceaan aangekomen in Freetown voor de nieuwe fieldservice! Tijd om jullie mee te nemen naar de sail en de eerste paar weken in Sierra Leone.
Op woensdag was het zover, na een periode van heel veel voorbereidingen ging de reis naar Sierra Leone dan eindelijk beginnen! De laatste dagen voor vertrek stonden vooral in het teken van allerlei spullen vastzetten voor de sail. Plantenbakken werden vastgebonden en alles wat ook maar enigszinds van een plank zou kunnen vallen in de Ship Shop moest in dozen gezet worden. Zelfs de koffiemachine in het Cafe werd met spanbanden aan de counter vastgemaakt. Van te voren weet je nooit zeker hoe de weersomstandigheden zullen zijn op zee. Het motto was dus ‘prepare for the worst & hope for the best’. Op woensdag vertrokken we eerst naar de fuel dock voor brandstof, dat was maar een klein stukje verderop van de dock waar het schip tijdens de onderhoudsperiode lag. Nog niet echt een grote zeereis dus 🙂 Woensdag op donderdagnacht hebben we bij de fueldock gelegen en op donderdag zetten we echt koers naar Freetown! Met een beetje vertraging vertrokken we na een mooi gebed van de kapitein over het PA system rond 13:30 uit de haven van Santa Cruz. Een paar crewleden die een paar dagen voor vertrek van boord waren gegaan, stonden op de fuel dock om ons uit te zwaaien. Het was een bijzonder moment en ook zo onwerkelijk dat we nu eindelijk echt op weg gaan naar Sierra Leone!
Tijdens de sail gingen de meeste werkzaamheden op het schip gewoon door, ik heb de dagen op zee ook mijn normale uren gewerkt en dat was soms nog een leuke uitdaging. De reis van Tenerife naar Sierra Leone scheen wel wat meer ‘bumpy’ te zijn, dan de reis van Sierra Leone naar Tenerife een paar weken eerder. Als je naar buiten keek zagen de golven er niet eens zo hoog uit, maar het schip ging flink heen en weer. Door de ramen zag je op het ene moment alleen lucht en op het andere moment alleen zee. Als je door de gangen liep was recht lopen soms een hele uitdaging en soms verloor je opeens even je evenwicht! ‘s Nachts werd ik in slaap gewiegd door de golven, mijn gordijn in mijn cabin schoof soms vanzelf dicht en het water in de douche bewoog alle kanten op. Gelukkig ben ik niet zeeziek geworden, maar ik merkte wel dat ik heel moe werd van al het schommelen. Maar na een paar dagen op zee went het gelukkig snel! Nu we inmiddels in de haven van Freetown liggen, bewegen we nog steeds best flink af en toe, meer dan in Santa Cruz. Dus ookal liggen we in de haven, het blijft toch echt ship life!
Tijdens de sail werden er verschillende activiteiten georganiseerd, zodat we wat leuke dingen konden doen, nu we een tijdje niet van boord kunnen. Er was een cornhole tournament, een volleyball toernooi, een filmavond buiten op deck 11, danslessen (met wat extra evenwichtsuitdagingen door de golven :)) en op zondagochtend was er Worship at Sea buiten op deck 11 met uitzicht over het water. Wat was het bijzonder om met mensen van over de hele wereld, midden op de oceaan, te zingen over de goedheid van God! God is good all the time and all the time God is good.
Naast de activiteiten was er ook tijd voor echte ontspanning, samen koken, een boek lezen in een hangmat en rondjes lopen op de walking track. Ik heb zelfs een poging gedaan om ‘s nachts buiten in mijn hangmat te slapen, zoveel sterren en zo donker! Maar het was vrij benauwd, dus het was van korte duur :).
Het was een hele bijzondere ervaring om bijna een hele week op zee te zijn. Meestal was het gelukkig heerlijk weer en konden we lekker van het zonnetje en de wind genieten. Bizar om voor zo’n lange tijd alleen maar eindeloze hoeveelheden water om je heen te zien! Maar wat was het een fijne tijd!
Op woensdag was het dan eindelijk zover, rond een uur of 15:00 zagen we voor het eerst in dagen weer land! Iets later, rond een uur of 17:30 kwamen we echt aan in de haven van Freetown. Zodra we in de buurt kwamen, zijn we met z’n allen bij de reling van het schip gaan staan met vlaggen van alle landen waar de vrijwilligers aan boord vandaan komen. Zo’n prachtig gezicht! Op de dock stonden mensen ons op te wachten, met instrumenten, zang en gedans werden we welkom geheten in het prachtige Sweet Salone. Zo onwerkelijk dat we hier nu echt zijn! De Global Mercy ligt weer in de haven van Freetown, het begin van een nieuwe fieldservice, waarin het schip opnieuw hoop en genezing mag brengen aan de allerarmsten in Afrika. Tel am tenki, tel am, Tel papa God Tenki! (Een lied in het Krio, dat we vaak op het schip zingen en dat ook op de dock gezongen werd toen we aankwamen in Freetown!).
Nadat we waren aangekomen in Freetown duurde het tot ‘s middags de volgende dag, voordat we van het schip afmochten. We moesten namelijk eerst door immigration, hierbij kwamen er mensen aan boord van het schip om alle paspoorten te stempelen, een hele klus.
Die donderdag aan het einde van de middag ben ik voor het eerst van boord geweest! Zodra we de laatste gate van de haven uit waren, stond ik plotseling middenop straat in Afrika. Dat was wel even wennen, want wat is het hier anders dan in Nederland! Bizar veel mensen op straat, kinderen die je continu op de schouder tikken, omdat ze je wat willen verkopen of omdat ze je om geld of eten willen vragen. Mensen staren je best wel aan en je wordt vaak meteen herkend als iemand van Mercy Ships. Er is enorm chaotisch verkeer met amper regels en vooral getoeter, keke’s ( een typisch vervoersmiddel voor in Sierra Leone), heel veel slechte auto’s waar gewoon bijna zwarte rook uitkomt, overal troep op straat en zoveel armoede, ik heb er gewoon geen woorden voor…
Toch is het ook echt een prachtig land, de mensen zijn zo vriendelijk, alles is zo kleurrijk en de natuur is zo mooi! Het is hier nu regenseizoen, dus zo nu en dan regenen we kletsnat, maar alles is door de enorme hoeveelheid regen prachtig groen!
Inmiddels zijn we al een paar weken in Freetown en ik heb al best wat ritjes in een keke gemaakt, naar de Big Markit, Fabric market, Lumley beach en we zijn een paar keer ‘s avonds ergens gaan eten. Het chaotische verkeer went toch verrassend snel, in het begin was het best overweldigend, maar inmiddels kijk ik bijna nergens meer van op 🙂 Maar het blijft een hele ervaring zo’n ritje door de stad, want er is zoveel te zien!
In het weekend zijn we ook een keer naar Tokeh beach geweest. Een heel mooi strand, dat nu tijdens het regenseizoen helemaal vol ligt met zeewier. Uiteindelijk begon het ook keihard te stortregenen, dus we hebben ergens onder een afdak gezellig met elkaar gegeten. Afgelopen weekend zijn we naar Mambo Waterfall geweest. Met de auto zijn we naar een klein dorpje gereden en vanaf daar konden we naar de waterval lopen. Wat een prachtige omgeving! We hebben zelfs bij de waterval kunnen zwemmen.
Op het schip wordt alles nu steeds drukker, het is heel gezellig met elkaar, maar het zijn lange werkdagen. Het aantal crewleden groeit snel nu de operaties bijna beginnen en de eerste patienten al aan boord zijn geweest. Ook is de daycrew inmiddels gearriveerd. Dit zijn mensen uit Sierra Leone, die de crew aan boord ondersteunen in verschillende departments. Het is wel even wennen aan alle drukte. Vooral in de diningroom tijdens lunchtijd kan je heel goed merken dat we echt met veel meer zijn dan voorheen.
Komende week gaan de operaties van start. Wat een spannend en mooi moment. Afgelopen weken waren heel veel mensen heel druk bezig met het schoonmaken en klaarmaken van het ziekenhuis. Ik heb ook een paar uurtjes mogen helpen met het schoonmaken van de OR’s! Dat vond ik heel leuk om te doen, zo kreeg ik toch ietsje meer mee van het ziekenhuis!
Afgelopen week was er ook een open avond in het ziekenhuis, waarbij iedereen een kijkje mocht nemen op deck 3 en 4, voordat er straks patienten zijn. En ‘s avonds was er een Prayer Walk door de hospital, waarbij er in elke ruimte gebeden werd voor de patienten die daar zullen komen en de mensen die daar gaan werken. Zo mooi en bijzonder om te doen, zeker aan het begin van de nieuwe fieldservice. We denken soms dat we het allemaal zelf wel kunnen, maar dit gebedsmoment maakt ons er extra bewust van dat onze hulp van de Heere komt. Hij is erbij, altijd en Hij zal voorzien. Misschien niet altijd op de manier die wij in gedachten hebben, maar Hij zal voorzien. Zoals dat zo mooi gebeden werd afgelopen maandagochtend aan het einde van de All-hands meeting: ‘As we look upon the hills of Sierra Leone, where does our help come from? Our help comes from the Lord, who made heaven and earth.’
Bedankt voor het lezen!
Lucie
Plaats een Reactie
Meepraten?Draag gerust bij!
Wat leuk om je blog te lezen. Wat veel nieuwe indrukken en wat een mooi werk. Veel succes en zegen met alles de komende tijd! Groetjes van Edith en Nikos en ook van Montan en Carlos
Dag Lucie,
Wat een prachtig verslag met foto’s. Dank je wel!
Het is indrukwekkend te lezen hoe groots van opzet deze organisatie is en ondanks dat toch, als bijna één familie, samen te zijn om God en de mens te dienen. Dat je dan ook nog gelegenheden hebt om iets van die andere cultuur en natuur te beleven moet geweldig zijn. Geniet er van, je hele leven lang.