Lieve mensen,
Ik had gewild dat ik jullie een antwoord kon geven in deze blog. En met mij waarschijnlijk het complete leiderschap van Mercy Ships en alle anderen aan boord. Maar we weten het nog steeds niet. Wordt mijn volgende blog vanuit Nederland? Vanaf de oceaan? Of gaan we hier toch blijven? Komende week hopen we een definitief antwoord te ontvangen. Ik wil er nu niet teveel woorden aan vuil maken, jullie over de rest van afgelopen maand vertellen, en jullie vragen om mee te bidden. Bedankt voor alle lieve berichtjes in de afgelopen weken. Het is zo een zegen te weten dat jullie achter ons staan als steun.
Wat de uitkomst ook is, we zullen de maand september bijna geen patiënten in het HOPE Center hebben. En terwijl ik met een van mijn favoriete kleine meisjes op schoot dit verhaal typ, hakt die realiteit er weer even in. Want zij zijn waarom ik van mijn baan houd. De mensen. Geweldige kids die ziet opbloeien, die hele verhalen tegen je ophangen terwijl ze weten dat je ze niet begrijpt, en die de kleinste details opvallen. Ze zijn puur. Ik snap steeds beter waarom Jezus zei dat we als een kind moeten worden. Ze zijn vrij van oordeel, vertrouwen op wat je zegt of doet, en vinden vreugde in kleine dingen. Zo wil ik zijn tegenover God!
Het grappige is trouwens dat we altijd praten over hoe we als kind moeten worden in geloof, terwijl Paulus ook heel duidelijk spreekt over opgroeien. En, de Bijbel noemt wijsheid vaak in verband met wat we kunnen leren van ouderen. We hebben elkaar allemaal nodig om dichter naar God toe te groeien. Jong, ergens in het midden, of ouder, als we ons beperken tot omgang met leeftijdsgenoten missen we de belangrijkste dingen in het leven. We missen de onbezorgdheid van wie jonger is, de wijsheid van wie ouder is. Het is zo mooi om te zien hoe in veel Afrikaanse landen en culturen die familie-eenheid nog echt de basis van de samenleving is. Ik geloof dat dit is hoe God het bedoeld had. We zorgen voor elkaar. Niet door het systeem of door een telefoon, maar in persoon en van mens tot mens. Wanneer was de laatste keer dat iets delen met een ander je echt iets kostte? Wanneer gaf je iets, wetende dat je dit zelf ook nodig had? Maar toch, uit liefde voor de ander. Omdat de ander het waard is gezien te worden. De westerse landen zijn iets heel belangrijks verloren in het streven naar vooruitgang: eenheid. Ik denk dat dit de kern is van wat Niels een paar weken terug zei: ‘Het zou goed zijn voor elke westerling om eens een paar weken in Afrika door te brengen’.
Ik ben het volledig met hem eens. Al was het alleen maar om te leren hoe bevoorrecht je bent, en tegelijk sociaal arm. Omdat je niet geleerd hebt te delen van wat je nodig hebt, maar alleen van wat je anders zou weggooien. Iets om over na te denken 😉
Anyway, waar ik eigenlijk naartoe wilde schrijven, waren de weken die Iris en Niels hier doorgebracht hebben afgelopen maand! Sommigen van jullie hebben hun verhalen inmiddels misschien al gehoord, maar het was zo bijzonder om ze hier te hebben! Ik ben er echt door opgeladen. Louis en ik vertrokken op de lange autorit naar Antananarivo om hen de dag erna van het vliegveld te halen, en vervolgens weer helemaal terug naar Toamasina te rijden. We kwamen denk ik rond drie uur ‘s nachts aan. Welkom in Madagaskar, haha.
De dagen daarna kon ik Iris en Niels steeds meer stukjes van onze missie, en van mijn leven hier laten zien. Het is gek om ineens twee werelden samen te zien komen die vier jaar lang gescheiden waren, maar het voelde ook natuurlijk. Ik ben de sarcastische familiegrappen nog niet vergeten in ieder geval! We deden een tour in het schip, door het ziekenhuis, in het HOPE Center, en woonden de verschillende diensten bij op zondag. Veel dingen die voor mij ‘normaal’ geworden zijn in het straatbeeld, of de condities van de patiënten, waren dat voor Niels en Iris absoluut niet. Het waren voor mij een hoop momentjes om me te realiseren hoe erg mijn wezen zich aangepast heeft aan het leven in Afrika. Was drogen op de vieze grond omdat het in de zon snel droogt, straatkinderen die je achtervolgen als je uit de supermarkt komt, en verkeer dat zich zonder duidelijke regels over de hobbelige straten verplaatst. Ik kan nog wel even doorgaan. Door Niels heb ik weer heel wat nieuwe plekjes ontdekt en de snacks van de straat geproefd haha.
En omdat ik ook vakantie had, hadden we tijd om daagjes en een nachtje weg te gaan. De zee op om walvissen van dichtbij te zien en naar een eiland/natuurreservaat waar alle soorten maki’s leven en je kamer binnensluipen als ze een banaan ruiken (en waar ik de allerkleinste kameleon ooit gezien heb), etc. We bezochten een weeshuis, vonden en voor mij nieuwe sport (padellen) uit, genoten van een massage, en slenterden over alle markten van Toamasina. Oja, en niet te vergeten: we maakten een simpele Senegalese maaltijd met z’n viertjes. De weken waren eigenlijk zo voorbij. En tegelijk waren we er eigenlijk allemaal wel aan gewend geraakt. Gedag zeggen op de vroege maandagmorgen was niet makkelijk. Toch kijk ik vooral terug met een dankbaar hart. Om de tijd die we samen mochten doorbrengen, en omdat Iris en Niels zo een goed beeld hebben kunnen krijgen van het leven aan boord, de community, het leven op Madagaskar, en de omstandigheden waaronder velen hier verkeren. We zijn zo gezegend!
Ik ga afsluiten. Ik ben dankbaar voor de lichtpuntjes in deze wachttijd. Dankbaar dat Heilke weer een aantal weken aan boord mocht doorbrengen. Dankbaar voor de prachtige muziek hier op Madagaskar. Luister bijvoorbeeld dit nummer, en check de tekst hoe een mooie aanmoediging: MITONIA – REKO. Dankbaar voor de humor van de kinderen. Dankbaar dat God goed is. Dwars door alles heen. Hij noemt ons zonen en dochters. Hij noemt ons familie. En die band is speciaal. Die gaat boven alles uit en door alles heen. Er bestaat geen ‘ex’ van. Hij is trouw. Laten wij dat ook zijn.
Zegen,
Denise
Gebedspunten:
- Bid voor onze crew, het leiderschap en de regering nu de deadline nog maar vijf dagen weg is. Bid om wijsheid, zachte harten, en open handen. Bid dat God heel dichtbij zal zijn.
- Bid voor onze patiënten die een langere weg te gaan hebben dan ze dachten. Bid om kracht en goede genezing.
- Bid om leiding voor mij persoonlijk. Ik vind het soms best lastig om te zien welke volgende stap wijs is in het koninkrijk van God, en niet alleen voor mijzelf of mensen om me heen.
- Dank voor de mooie tijd die we gehad hebben toen Iris en Niels hier waren!
- Dank voor hoe God generaties geschapen heeft om elkaar te leren samen te leven.
- Dank voor de 185 patiënten die we tot nu toe geopereerd hebben, en dank voor lokaal medisch personeel dat aan boord mentoring/training mocht ontvangen.
Plaats een Reactie
Meepraten?Draag gerust bij!
Mooi om te lezen! En wat heerlijk dat je Niels en Iris mee kon nemen in je leven daar, dat verbindt enorm! En ook fijn dat er tijd was voor ontspanning, ook super belangrijk. Opladen voor een spannende tijd, hopelijk komt er snel duidelijkheid voor jullie allemaal. Vertrouw op Hem, Hij is in control. Be blessed, liefs uit Nieuwkoop