Er is alweer een week voorbij en dat betekent tijd voor een nieuwe blog. Afgelopen week was het rustiger op het schip. Minder operaties en personeel in verband met een lang vrij weekend. 1x in de 6weken heeft de hele bemanning, met uitzondering van ziekenhuispersoneel en keukenpersoneel 3dagen achter elkaar vrij. Dat was afgelopen weekend. In aanloop naar dit weekend worden er minder operaties ingepland en hadden we dus ook minder opnames.
De week begon met een dag scholing over het schipleven, leven in een andere cultuur en wat dit met je kan doen. Een volle dag waarin ik weer nieuwe dingen leerde. De dag erna had ik een vroege dienst en had ik meerdere patiënten. Waaronder een jonge vrouw van 20jaar die als eerste op het operatieprogramma stond. Het was mijn eerste patiënt die ik voor operatie zou begeleiden en deze patiënte had ook toestemming gegeven om haar volledig te volgen met een cameraploeg. De organisatie doet dit om de patiënten verhalen in beeld te brengen en zo inzichtelijk te maken wat we hier doen. Ik deed mijn best om net te doen of ik wist waar ik heen moest. Gelukkig kreeg ik hulp van de daycrew. Afgelopen weekend vroeg deze patiënt om een selfie met haar te maken, nouja vroeg, voor ik het wist stond ik op de foto. En het bleek ook nog met de telefoon van mijn collega te zijn en dus kan ik eindelijk een foto met één van mijn patiënten plaatsen. Zelf mogen we er op geen enkele manier om vragen.
Eén van mijn andere patiënten was een meisje van 6jaar met een osteomyelitis, een botontsteking. Dit meisje werd in isolatie verpleegt in verband met het risico op besmetting van andere kinderen. Ik vroeg me af wat het risico echt zou zijn, maar kon me vinden in het beleid om gedurende de eerste dagen antibiotica haar apart te verplegen. De kinderen van verschillende afdelingen spelen hier continue met elkaar en ze hebben allemaal wonden. De meeste wonden zijn goed afgeplakt, maar toch willen we het risico niet lopen. Maar isoleren is hier op het schip echt isoleren. Het meisje lag samen met haar moeder op een andere unit, zonder ramen en zonder dat er iets van leven op de gang te zien was. Ze vroeg me steeds of ze mocht spelen. Ik overlegde met de ‘hoofdverpleegkundige’ van dienst om te kijken of we toch niet iets voor haar konden doen. En om 11:30 mocht ik een half uur met dit lieve meisje, haar moeder een daycrew medewerker naar de veranda. Ze fietste erop los en genoot van de schommel. Ik zag haar eindelijk lachen, ook al was ze alleen (zonder andere kinderen), ze was buiten en kon spelen. Haar moeder was zo dankbaar daarna. Afgelopen weekend zag ik dit meisje terug, ze was uit isolatie en vrolijk. Ze herkende me meteen en we waren dikke vrienden tot ik gisteren haar wond moest schoonmaken (ze huilde erop los). Gelukkig kun je kinderen goed afleiden na een vervelende handeling.
Omdat het rustiger was op de afdeling hadden we ook tijd om spelletjes te doen met onze patiënten. Zo deden we meerdere potjes bingo. Maakten we van lege sondevoedingsflesjes en een dikke uitzuigslang een spel waarbij de kinderen ringen om de flesjes konden gooien en maakten we sneeuwsterren om toch wat gevoelens van winter in de warmte hier te brengen. Ze vonden het fantastisch. Het maken van de sneeuwsterren kostte wat tijd omdat ze niet gewend zijn om te knutselen, maar met de nodige hulp was iedereen enthousiast en deed mee. De kinderen, moeders, de daycrew en ook wij hadden er super veel plezier in. De sneeuwsterren hangen te bungelen aan het plafond.
In mijn vrije tijd bracht ik deze week een bezoek aan Lakka beach, een prachtig strand waar we genoten van de golven en het uitzicht. Heerlijk om op plekken als deze even te ontspannen! Verder speel ik veel spelletjes op het schip. Ook kregen we een extra uitgebreide rondleiding in de stuurhut. Kregen we uitleg over het hijsen en binnen halen van de vlag op het schip. Afgelopen zondag bezocht ik een lokale kerkdienst van de christian reformed church. Een dienst met veel en harde muziek (dat hoort bij Afrika). Maar ook een dienst met een duidelijke boodschap in de preek naar aanleiding van 1 Sam. 15; Luisteren naar God ipv mensen. Ondanks dat de muziek overweldigend is in de diensten zingen de mensen hier duidelijk met hun hart en dat is bijzonder om te zien en te ervaren.
Plaats een Reactie
Meepraten?Draag gerust bij!
Wederom geweldig! Wat een geweldige foto! Ze boffen daar met jou!!!
Hey marieke,wat een belevenissen weer!en lekker even naar het strand,fijn hoor! Succes maar weer..lieve groetjes van tante rina
Hey marieke,wat een belevenissen weer!en lekker even naar het strand,fijn hoor! Succes maar weer..lieve groetjes van tante rina
Hi Marieke,
Ik heb nu wel beelden bij je verhaal…..door het kijken naar topdoks!
Het moet overweldigend zijn…..hou je goed! We denken aan je!