Week 4 Global Mercy
Ga naar de pagina van Esther FlierHoi allemaal!
Zondag was ik alweer 4 weken op de Global Mercy. Zoals ik in mijn vorige blog schreef gaat de tijd echt heel erg snel.
Afgelopen week heb ik voornamelijk nachtdiensten gewerkt en heb ik overdag dus geslapen.
Het leuke aan de nachtdiensten was dat ik echt de tijd had om met de daycrew te kletsen over de volledig andere wereld waar ik in terecht ben gekomen. We praatte over bruiloften, het geloof, het leven hier op straat en de mogelijkheden van vervoer hier. Er rijden hier heel veel kekes (tuktuks) en motoren die je voor kleine bedragen (voor ons ‘toeristen’ wordt er wel wat meer gerekend) naar de plek van je bestemming brengen. Daarnaast rijden hier ook busjes rond, een trein heb ik nog niet ontdekt maar de daycrew vertelde mij dat deze er wel is maar maar bestaat uit 2 stations.
Als je in Nederland ooit hebt gedacht dat je in een volle trein of bus heb gezeten; dat heb je niet. Hier reizen mensen soms met 8 man in kleine personenauto’s en als er geen plek is meer in het busje dan ga je er gewoon bovenop zitten. De regel hier in het verkeer is dat er geen regels zijn. Je kunt je dus voorstellen dat ik al een aantal keer met mijn ogen dicht in een keke heb gezeten. Maar op de één of andere wonderbaarlijke manier gaat het hier ‘perfect’ zonder regels.
Daarnaast bestaan hier geen winkels maar is vrijwel alles op straat te koop. Van Wc papier, groenten, fruit, vis, vlees (wat dus gewoon ongekoeld buiten ligt), kruiden tot levende dieren. Ik kreeg vannacht dus ook de vraag of ik nog nooit een kip had geslacht. Toen ik grote verbaasde ogen opzette schoot iedereen heel hard in de lach. Want hoe kwam ik dan anders aan mijn vlees?
Het is zo ontzettend leuk en interessant om kennis te maken met zo’n andere cultuur dan die ik in Nederland gewend ben. We konden hierover echt uren met elkaar praten!
Ook deze week werd ik weer geconfronteerd met de armoede in dit land. Toen we de gate verlieten om naar het strand te gaan kwamen er meerdere kinderen bij ons bedelen voor geld om eten te kunnen kopen. Tijdens de autorit komen er ook vaak mensen aan ons raam om te bedelen. Dit zijn vaak mensen die hard medische zorg nodig hebben. Het voelt dan heel onmenselijk om hen een ‘nee’ te moeten verkopen.
Ik kan denk ik iedere week blijven schrijven over hoe dankbaar ik ben dat ik in een land leef waar medische zorg als vanzelfsprekend wordt gezien. En ik heb ook al zeker besloten om die dankbaarheid mee naar huis te nemen!
Inmiddels zijn we ook al even bezig met de eye surgery. Dit zijn kindjes die worden geopereerd aan hun staar in één of beide ogen. De kinderen blijven meestal 2 nachtjes bij ons. Na de operatie komen ze terug met een grote pleister op hun geopereerde oog en deze halen we er na 24uur samen af. Weer één van de velen kippenvel momentjes. Wanneer deze pleisters afgaan kunnen de kinderen namelijk ineens veel beter zien. Niet alleen de kinderen zijn dan enorm dankbaar, ook de moeders die met hen mee zijn knuffelen en bedanken ons.
Nu heb ik mijn ritme weer redelijk om kunnen draaien, ben ik nu lekker 2 dagen vrij en ga ik donderdag weer aan het werk! 🙂
Groetjes,
Esther
Plaats een Reactie
Meepraten?Draag gerust bij!