Week 7: Money, money, money
Ga naar de pagina van Mercy Ships HollandIk loop op de grote markt rond te kijken naar de talloze stoffen en souvenirs die er verkrijgbaar zijn, twijfelend over wat er in mijn grote koffer past en wat ik zal kopen. Een vrouw pakt me bij mijn arm en leid me naar haar winkeltje. Ze verteld me dat dit nu al de tweede keer is dat ik hier ben en dat ik nu écht iets bij haar moet kopen want haar 2 kinderen hebben vandaag nog geen eten gehad..
De armoede hier in Freetown spat ervan af. Als je door de stad rijd staan er geen luxe huizen, geen grote flatgebouwen of mooi aangelegde parken en pleinen. Er staat overal corrupte politie te posten en kinderen zitten op de straat voor het mini kraampjes van hun ouders te wachten tot de dag weer over is of begeleiden hun blinde of verlamde ouder door de stad zodat ze samen kunnen bedelen.
Ik echter, kom hier met een koffer van 23 kilo aanzetten, waarbij ik ‘lastige’ keuzes moest maken over wat ik wel en niet mee neem. Ik kom hier naar toe vliegen met een enorm vliegtuig en klaag nog over dat er niet eens rechtstreekse vluchten vanuit Nederland gaan. Ik slaap in een luxe cabin die groter is dan menig huis hier en klaag nog dat ik niet eens een raam heb. Ik krijg hier 3 maaltijden per dag maar klaag dat je voor het ontbijt toch wel erg vroeg je bed uit moet..
Maar wat doe je dan.. weer zo’n ontzettend lastig onderwerp waar ik geen antwoord op heb. Je wil de verschillen overbruggen, je gunt die mensen wat jij ook hebt. Maar je kan niet iedereen die hier om geld vraagt geld geven. Vanuit Mercy Ships krijgen we het dringende advies om geen geld te geven aan bedelaars. We zijn hier met een doel om de gezondheidszorg te helpen, besteden geld aan projecten om dit te ondersteunen, ook als we hier weg zijn. Geld geven werkt ook als een magneet, als je aan één iemand op straat geld geeft als blanke persoon, dan wil de rest ook..
Ze zeggen dat Nederlanders direct zijn, maar dat is niks vergeleken bij de mensen hier in Freetown. Ze komen op je af en zeggen dat ze honger hebben en dat jij geld hebt en zij niet.. Is natuurlijk helemaal waar, maar moet je het dan geven? Of moet ik dan iets kopen bij de vrouw met haar kraampje op de markt? Maar er zijn wel 80 kraampjes op die markt.. ik kan toch niet bij alle kraampjes wat kopen?
Het contact met de patiënten hier maakt dat je beter gaat beseffen waar ze leven en hoe ze dat ervaren. Ik heb een aantal langere gesprekken gehad met een aantal tieners hier op de afdeling. Aan een van hen vroeg ik wat ze ging vertellen als ze weer terug op school was. Ze zei dat ze als eerste zou vertellen dat er hier wel 4 wc’s zijn! Dat had ik even niet zien aankomen.. we doen hier allemaal mega complexe operaties, proberen zo goed mogelijke zorg te verlenen maar het belangrijkste wat je onthoud is het aantal wc’s? Ik vroeg haar hoe haar huis er uit ziet en waar ze naar de WC gaat. Ze vertelde me dat er in de wijk waar ze woont een huisje staat waar 3 wc’s zijn, het is een aantal minuten lopen, douchen doet ze niet, ze spoelt zich met een kommetje met water af nadat het water al een keer gebruikt is voor de was of afwas.. Tja als je dat dan hoort dan snap je wel beter dat de patiënten hier te maken krijgen met een enorm contrast tussen hun eigen leven en dit schip. Ik durfde niet te vertellen dat we op dit schip waarschijnlijk wel 300 wc’s zijn..
Ik had een dienst samen met Anika op dezelfde afdeling, we probeerden aan de tieners uit te leggen dat we samen wonen in een appartement en dat we allebei een eigen kamer hebben.. ze begonnen te lachen, wat het klonk toch wel vreemd dat we niet met nog meer mensen woonden maar wél allebei een eigen kamer hadden. Ik probeerde uit te leggen hoe we hier gekomen waren, met een vliegtuig, maar of ze echt begrepen wat dat nou is en hoe dat werkt, dat betwijfelde ik.
In de gesprekken met de tieners blijkt ook dat ze wat dat betreft beschermd zijn opgevoed. De meeste volwassen hier weten wel dat het in het westen ‘beter’ is. Maar de kinderen en tieners hebben geen idee, hun wereldbeeld rijkt niet tot hoe we het in Europa en Amerika hebben. Ze leven hier en kennen alleen het leven hier. Een van de tieners vertelde me dat ze alle witte mensen zo lief vind en dat we allemaal zo vriendelijk zijn. Haar beeld van witte mensen is puur gebaseerd op het Mercy ships personeel. Ze vertelde me dat ze bang was toen ze naar de selectiedag moest, wat er zouden witte mensen zijn, maar toen ze er eenmaal was en voor het eerst witte mensen zag merkte ze dat ze allemaal heel lief waren en hulp bieden!
Aan de ene kant vond ik dit fijn, haar beeld van ons is gelukkig niet negatief en ze beseft dat we hier zijn om te helpen. Maar aan de andere kant voelde ik me ook schuldig, ik dacht; je moet eens weten hoeveel geld we hebben en hoeveel meer ‘het westen’ zou kunnen doen.. Je moest eens weten hoeveel ‘witte mensen’ er zijn die niet aardig zijn, die genieten van hun rijkdom in het veilige westen. Maar dat heb ik haar maar niet verteld, nu het nog kan, laat ik haar even in de kinderlijke waan.
Want pas als je beseft hoeveel geld anderen hebben, kan je beseffen hoe weinig je zelf hebt. Wat is armoede als je niet weet wat rijkdom is? En natuurlijk, in Freetown zijn er ook verschillen tussen ‘rijk’ en arm. De een heeft wel elke dag te eten en de ander niet. Er zijn rijkere buurten en ze zien ook dat de top laag het beter heeft dan de gemiddelde inwoner. Maar de wereld waarin ze leven is wel hun wereld, de dagelijkse praktijk is dat je een paar minuten loopt naar de WC in de wijk.
Ik voel me dan soms schuldig dat we ze blootstellen aan zo’n luxe schip. Dat we ze bewust maken van hoe het ook kan. Ik voel me schuldig als een van de volwassen patiënten vraagt hoeveel geld het kost om met het vliegtuig naar Nederland te vliegen, want dat lijkt hem wel wat.. Ik wil dan eerlijk zijn en vertel hem het bedrag.. iets wat hij nooit kan betalen.
Maar ik ga weer terug, ik kom even hulpverlener spelen, steek wat geld in het land door toeristische tripjes te ondernemen waarbij ik meer uitgeef dan ze hier uberhaupt per maand verdienen. Ik ga lekker uit eten, ga naar een zwembad in een hotel omdat ik toch écht even een ontspannen dagje heb verdiend en ik vlieg uiteindelijk weer terug naar het rijke Nederland. Ik weet nu al dat ik niet al mijn geld aan armoede zal geven, dat ik zelf ook wil sparen, dat ik nog leuke reizen wil maken en dat ik weer nieuwe kleren en ooit een huis wil kopen. Ik weet dat ik, hoe leuk ik het hier ook vind, de mensen hier toch weer een beetje zal vergeten. En dan kom ik in Nederland en dan zeggen mensen, wat goed dat je bent gegaan! Wat een goed werk doet Mercy Ships.. Maar wat ik hier doe is niets vergeleken bij wat een veerkracht en doorzettingsvermogen én vreugde de patiënten hier hebben. Ik vind het erg lastig hoe ik met al deze verschillen moet omgaan, hoe ik hierin de juiste benadering vind en hoe ik moet accepteren dat het verschil tussen arm en rijk niet te overbruggen valt door mij alleen.
Tja.. veel stof tot nadenken, en antwoorden heb ik niet. Ik besef me dat ik in mijn hele blog veel praat over rijk en arm en over witte mensen en het westen. Natuurlijk is dit niet zo zwart wit als ik dit nu stel, dat besef ik me ook. Maar het is voor mij nu even de terminologie die ik gebruik om mijn gedachte spinsels op papier te zetten, dus excuus als het verkeerd over komt 😉
Dat waren even twee blogs vol gedachte spinsels, volgende week weer een blog met een iets vrolijkere noot! Elke keer als ik er in mijn gedachte spinsels niet uit kom, loop ik naar de wards toe tijdens de bezoekuren, in mijn eigen vrije tijd. Ik dans, lach, knuffel, high five en geef liefde. En de patiënten geven dit aan mij, betere afleiding bestaat er niet!
Plaats een Reactie
Meepraten?Draag gerust bij!
Ik snap dat je je afvraagt of je niet nog meer zou kunnen doen, maar jij doet in ieder geval wat.
Wat goed dat je ons zo aan het denken zet over de rijkdom die we hebben. Het zet ons aan tot grote dankbaarheid. Sterkte en groetjes
Indringend beschreven Boukje. Zet me zeker aan het denken.
Wat beeldend beschreven, ik zie je lopen over de markt! Wat een verschillen tussen daar en hier.Iets waar we alleen door de wereld anders te verdelen iets aan kunnen dien. Het feit dat je de mensen kan helpen door ze aan een betere gezondheid, en een beetje liefde te geven is een begin. Heel mooi! Liefs Els
Heftig om te lezen, maar wel mooi omgeschreven. En hopelijk kan je toch bijdragen aan een goede ervaring met de ‘witte’ mensen