Blog 1: Eerste weken op de Global Mercy in Freetown
Ga naar de pagina van Mercy Ships HollandDe eerste weken op het schip de Global Mercy zijn voorbij gevlogen. Een week voelt als 3 weken. Ik heb zoveel nieuwe dingen gezien, geleerd en mogen ervaren. In deze eerste blog deel ik mijn eerste indruk van het schip, het werk en Freetown.
26 augustus was het dan zover… ik vertrok met de trein naar Brussel en werd vanaf het station uitgezwaaid door mijn familie. Na een overnachting vlak bij het vliegveld Zaventem was het tijd om de rechtstreekse vlucht naar Freetown Sierra Leone te nemen. Bij de gate kwam ik al de eerste Mercy Shippers tegen, te herkennen aan hun Mercy Ships t-shirt. Het gaf een goed gevoel dat ik samen met andere crew naar het schip zou reizen. Op het vliegveld van Freetown bleken we uiteindelijk met een groep van 14 Mercy Shippers te zijn. Zij komen uit Australië, USA, UK, België en Costa Rica. Een ferry bracht ons naar de andere kant van het water, naar Abberdeen. De zee was relatief rustig, toch werd een enkeling van ons wat misselijk door de hoge golven. Het was donker toen we aankwamen. Auto’s van Mercy Ships stonden klaar en brachten ons en de bagage veilig naar de Global Mercy. Crew van hospitality stond ons op te wachten en gaf ons een korte introductie met de eerste veiligheidsinstructies en een korte rondleiding op het schip. Hierna ontmoette ik mijn cabingenote. Het was een lange maar mooie reisdag.
In de eerste twee weken hebben we met de crew van het ziekenhuis deck 3 en 4 (waar het ziekenhuis zich bevind) schoongemaakt en gereed gemaakt. De artsen hebben samen met andere teams gekeken welke patiënten in aanmerking komen voor de operaties. De eerste screening is al in Sierra Leone gedaan voordat het schip kwam. Echter volgen er voor de patiënten nog radiologische en laboratorium onderzoeken op het schip voordat de chirurg akkoord geeft. Heeft iemand bijvoorbeeld diabetes, een kwaadaardige tumor of een ander probleem die zorg op langer termijn behoeft, dan kan de operatie niet doorgaan. Mercy Ships kan deze lange termijn zorg niet leveren. Moeilijke gesprekken zijn er daarom ook al gevoerd. Er is ook een palliatief team betrokken die de patiënten, die niet geholpen kunnen worden en in een palliatieve fase zitten, hulp kunnen bieden. De patiënten die wel voor een operatie gaan, worden verteld wat hen te wachten staat en verwachtingen worden op elkaar afgestemd. We kunnen immers er niet voor zorgen dat iemand met een brandwond een gave huid zal hebben na de operatie. Littekens zullen altijd blijven, maar we geven functie van lichaamsdelen terug en daarmee en nieuwe kans.
Ik ben als verpleegkundige ingedeeld bij de verpleegafdeling Plastics, ward C. Deze afdeling behandeld vooral patiënten die door ernstige brandwonden contracturen hebben aan armen, benen handen en/of voeten. Dit betekent dat er veel wondzorg en fysiotherapie nodig is om functie terug te geven aan deze lichaamsdelen. Het team, Maxfax, zal vooral patiënten verzorgen die tumoren of andere problemen hebben in aangezicht en hals. Team General zal kleinere ingrepen gaan uitvoeren zoals buik en liesbreuken. We zijn de eerste weken middels introducties voor nieuwe verpleegkundigen voorbereid op onze taken. De Engelse taal, schriftelijke rapportages, het specialisme en andere cultuur maakt het werk tot een uitdaging. Onderstaande foto toont al het ziekenhuispersoneel en daycrew vlak voor de opening van het ziekenhuis. De groep is nu groter, gezien meer verpleegkundigen het team zijn komen versterken.
11 september opende het ziekenhuis zijn deuren, 12 september zijn de eerste patiënten geopereerd. Er werd niet gestart zonder Gods hulp en zegen te vragen tijdens de Prayerwalk. Na de kerkdienst op zondagavond is de bemanning van het schip in 24 groepen van ongeveer 10 personen het ziekenhuis ingegaan om in elke ruimte te bidden. Mijn groep heeft gebeden in C-ward (waar ik werk) en de apotheek. Dinsdag 12 september stonden we met het ziekenhuispersoneel in de hal van het ziekenhuis en hebben we ook samen met enkele patiënten gebeden voor de operaties. Het gebed werd door één van de chirurgen omgeroepen en was in het gehele schip te horen. Iedere medewerker nam een pauze om mee te bidden. Wat mooi is het om samen te bidden en samen met God te starten aan dit bijzondere project in Sierra Leone, want we zijn afhankelijk van Hem.
De eerste operaties zijn geslaagd. Enkele patiënten zijn ook al weer ontslagen uit het ziekenhuis. Hun ingreep was relatief klein en ze zijn goed hersteld. Dit waren patiënten met een nektumor, lipoom (tumor van vetcellen) op de bovenarm, extra kleine teen of een keloïd (overmatige groei van littekenweefsel) in het aangezicht. (Met tumor wordt in dit geval goedaardige tumoren bedoeld). De meeste patiënten blijven langer bij ons in het ziekenhuis voor herstel en revalidatie. Ward C is bijna een kinderafdeling te noemen. De meeste patiënten zijn jonger dan 18 jaar, een uitzondering daargelaten. De jonge patiënten komen daarom allemaal met één caregiver (familie die 24/7 bij de patiënt is).
Wat een sterke en dappere kinderen! De ingreep die ze ondergaan bestaat vaak uit het reconstrueren van de huid van een hand, elleboog, schouder, knie, het gezicht of een combinatie omdat meerdere delen van de huid zijn samengesmolten. Huid uit de lies/achter het oor kan in zijn volledigheid gebruikt worden voor reconstructie. Het kan ook zijn dat de chirurg een soort kaasschaaf gebruikt en daarmee een deel van de huid van het bovenbeen afschaaft en gebruikt voor de reconstructie. Op de plek waar huid weg wordt gehaald ontstaat een wond en de ledemaat waar de reconstructie heeft plaatsgevonden is verpakt in verband en soms een splint (zorgt voor extra support). K-wires, dik ijzerdraad, worden soms gebruikt om de vingers in een bepaalde stand te houden. Pijn en misselijkheid zijn de meest voorkomende klachten na de operatie.
Als verpleegkundige volgen we elke dienst een checklist waar precies instaat wat je in die dienst moet doen voor de patiënt. We geven medicatie en doen de vitale controles (o.a. bloeddruk, temperatuur en hartslag). We observeren de intake, urineproductie en het ontlastingspatroon. Alle patiënten krijgen extra voeding en supplementen. Mana, is een proteïne drank gemaakt van pinda’s en krijgt iedereen een aantal keer per dag. Sommige patiënten krijgen ook sondevoeding. We zien veel ondervoeding. Voor wondherstel is goede voeding erg belangrijk. Wat ook erg belangrijk is, is het controleren van de ledematen die geopereerd zijn. Verminderde doorbloeding van ledematen is een complicatie van een operatie. Als dit niet op tijd ondervangen wordt, kan de patiënt een vinger of teen verliezen. Door de kleur, zwelling, temperatuur, capilaire refill en het gevoel te observeren, wordt de doorbloeding in de gaten gehouden. Mocht de complicatie toch optreden, dan moet de chirurg ingrijpen. Gelukkig is dit tot nu toe nog niet nodig geweest. Wel zijn er patiënten met andere bijkomende ziektebeelden, zoals malaria.
Tijdens de diensten ben ik niet zoals thuis continue druk met mijn verpleegkundige taken. Er is veel tijd over voor het doen van spellen, dansen en creatieve bezigheden. Het brengt veel plezier op de werkvloer. Zo mocht ik voor basketbalnet net spelen. Een opblaasbaar net werd op mijn hoofd bevestigd, waarna een meisje van 13 vanuit haar bed ballen er in probeerde te gooien. Dit ging haar goed af. De ballen die toch naast gingen werden door collega’s bij elkaar gezocht. De kinderen hebben erg goede dancemoves. Een 5 jarige patiënt met looprek, een 11 jarige patiënte net geopereerd aan haar hand en mijn patiënte van 13 vanuit haar bed, moeders, vaders, daycrew en verpleging dansen samen. Er gaat geen dag voorbij zonder dat er samen gedanst is. Onderstaande foto geeft een mooi beeld van de afdeling.
Natuurlijk is het niet altijd lachen voor de patiënten. Braken heeft al gezorgd voor het dislokeren van enkele neus-maagsondes, waarna deze opnieuw geplaatst moesten worden. Vooral de verbandwissels en het verwijderen van de K-wires zijn erg pijnlijk voor de patiënten. Het geven van medicatie of het controleren van het geopereerde gebied kan een kind erg angstig maken. Ze barsten dan in huilen uit.
Het is wel even wennen om voor kinderen te zorgen. Ze behoeven toch een andere benadering. Slimme kinderen zijn het. Een jong meisje van 4 wist precies wat er gebeuren ging toen ik de bloeddrukmeter erbij pakte en ging er speciaal voor zitten. De kleine kinderen hebben een hoog schattigheidsgehalte. Een patiëntje van 3 werd erg blij van bellen blazen. Voor haar een leuke afleiding terwijl ze in een vreemde omgeving is. Zie de bijgevoegde foto’s voor stralende gezichten van de patiënten.
Wanneer kinderen 18 zijn, komen ze alleen op de afdeling zonder caregiver. Wat zullen ze zich soms eenzaam voelen. Ze tonen veel dankbaarheid. Elke nacht werd ik meerdere keren bedankt door een jonge dame die ik wakker maakte voor haar controles en medicatie. De tieners houden niet altijd van het dansen en de drukte. Ze vinden het leuk als je tijd voor ze neemt om te kletsen. Ondertussen wordt een Nigeriaanse soap afgespeeld op de telefoon of worden er armbandjes gemaakt.
Tijdens de diensten leren we ook de daycrew kennen. Ze wonen (tijdelijk) in Freetown en helpen ons de gehele fieldservice mee in Sierra Leone. Ze zijn enthousiast om mee te helpen aan dit mooie doel. Overal op het schip, in elke department zijn er tientallen daycrew aan het werk. Zo helpen ongeveer 45 daycrew de verpleegkundigen. Ze helpen ons met vertalen en kunnen zo de patiënten benaderen zoals zij gewend zijn. Verder helpen ze o.a. met het delen van de maaltijden en hebben samen met ons de verantwoordelijkheid de afdeling opgeruimd te houden.
Op het schip is er ook veel te doen. Ik moet moeite doen om mezelf zo af en toe op te sluiten op mijn kamer om wat rust te nemen. De gezelligheid zorgt ervoor dat zitten op je kleine kamer niet zo aantrekkelijk is. Er is altijd wel iemand in voor het spelen van spellen of het kijken van een film. Een pubquiz, bijbelkring, een medisch bijscholingsuurtje, inspirerende presentaties, het wordt allemaal georganiseerd.
In september mocht ik mijn verjaardag vieren met vrienden op het schip. De dag ervoor mocht ik al post ontvangen uit Nederland, wat een hele verassing was. Op mijn verjaardag werd ik wakker met veel felicitaties. Mijn deur van de cabin was versierd en ik heb enkele kaarten ontvangen. Ik moest overigens wel gewoon aan het werk. Tijdens lunch werd er geringd aan de grote bel in de diningroom en iemand riep om dat ik jarig was. Hij zette “Happy Birthday” in, waarna anderen in de zaal meezongen. Een beetje ongemakkelijk, maar het is een traditie van Mercy Ships en daarom moet en zal iedereen het ondergaan. Samen met een goede vriendin heb ik een cake en brownies gemaakt in de Crew Galley. Blijkbaar is het heel Nederlands om voor de traktatie en snacks te zorgen op je eigen verjaardag. Ik vond het leuk dit met nieuwe vrienden te delen en spellen te spelen. Het was een bijzondere verjaardag.
Het contrast met het leven buiten het schip is erg groot. Op het schip leven we in luxe en wanneer we van het schip afgaan en de stad en omgeving verkennen zien we hoe de armste mensen van Afrika leven. De mensen zijn erg vriendelijk en elke keer als we naar buiten gaan zijn er vrolijke mensen die ons groeten en ons bedanken dat we met Mercy Ships in hun land zijn. De mensen in Sierra Leone staan erom bekend erg gastvrij te zijn en van vreemdelingen te houden. ‘How di body?’ (Hoe gaat het?), is hoe we elkaar in het Krio groeten. ‘Me body fine, thank you’ (Het gaat goed, dankjewel), is dan het antwoord. Ze hebben een leuke twist aan het Engels gegeven.
Bijna iedereen op het schip is de laatste weken stoffen aan het inslaan, zodat ze, wanneer een kleermaker langskomt, een jurk of scrubs (kleding voor verpleging) kunnen laten maken. Ook wij zijn daarom de stad al enkele keren ingegaan om een stoffenmarkt te bezoeken. De vrolijke prints en enthousiaste verkopers komen je tegemoet. Wat een drukke plek, er zijn veel prikkels, je weet soms niet waar je moet kijken. Maar geen plek in Freetown is tot nu toe drukker dan de voedselmarkt. Vis, kip, groente en allerlei ander voedsel wordt daar verkocht in smalle straten. Omdat het geregend heeft moet je veel waterstromen ontwijken en het is lastig je voeten droog te houden. De geuren zijn niet altijd aangenaam en de vliegen op het voedsel verleiden ons niet om voedsel op de markt te kopen. Er zijn wel andere plekken waar we onze lunch hebben kunnen halen; een bakkerij, hotel en een restaurant aan het strand. Soms was het eten wat te pittig, maar ik ben dan ook niets gewend.
Het is zweten geblazen, maar tijdens onze trips hebben we mooie plekken mogen bezoeken. Day Crew (collega’s van het schip die in Sierra Leone wonen en ons tijdelijk helpen) willen ons de leuke plekken van het land graag laten zien. Sierra Leone staat bekend om de stranden. Op Lumley Beach lag helaas veel afval. Er bevinden zich daar wel veel leuke restaurants. River number 2 Beach was wel schoon en een heerlijke plek om te zwemmen en te genieten van de omgeving.
Op zondag is er de mogelijkheid een kerkdienst in de stad te bezoeken. Zo ben ik met een groep naar een lokale kerk geweest. De 3 uur durende kerkdienst was gevuld met zingen, een preek (gelukkig in het Engels) en gebed. Wij als nieuwkomers werden gevraagd ons voor te stellen en hierna werd tijdens het schudden van vele handen benadrukt dat waar we ook vandaan komen, we één zijn in Christus.
Bedankt voor jullie support!
Groeten vanuit Sierra Leone!
Plaats een Reactie
Meepraten?Draag gerust bij!
Dag Anna we hebben jou verslag gelezen wat een indrukwekkend verhaal en mooie foto’s jullie doen daar dankbaar werk we wensen jou en het team veel succes de komende tijd lieve groetjes Gerrit en Jennie
Beste Anna, wat mooi om dit alles te lezen, en wat kun je het allemaal mooi verwoorden. We krijgen er zo echt een goed beeld van. Je betekent op deze manier veel voor de patiënten op een cruciaal moment in hun leven. En voor je zelf is het vast ook een onvergetelijke ervaring. Verrijkend!
Gods Zegen op de ‘tweede helft’ van je avontuur gewenst!
Dag Anna, ik hoorde vanmorgen in de kerk dat we je kunnen volgen en heb zojuist je blog gelezen.
Wat doen jullie goed werk! Lijkt me soms wel moeilijk!
Weet dat er in Vriezenveen voor jou, je collega’s en de patiënten wordt gebeden.
Gods zegen gewenst!
Hey Anna,
Wat geweldig om je verhaal te lezen. Prachtig om die blije koppies te zien van die kinderen daar en wat zijn ze jullie dankbaar.
Heel veel succes, maar ook vooral heel veel plezier!
Ik kijk uit naar je volgende verhaal en foto’s.
Hallo Anna,
Wat inspirerend om te lezen wat je allemaal meemaakt tijdens je werkzaamheden op het Mercy Ship. Een unieke belevenis en betekenisvol werk, voor patiënten welke anders geen zorg kunnen krijgen (ps: ik zie de patiënten op de E6 nog niet dansend over de afdeling gaan). Ik kijk uit naar je volgende verhaal.
Veel succes
Anna wat een bijzondere verhaal. Ik wens je nog veel sterkte en plezier bij dit bijzondere werk. Een super ervaring.