Aissatou’s ouders zouden alles gegeven hebben om genezing te vinden voor hun dochter. Ousmane is boer in het noordwesten van Senegal. Elk jaar aan het einde van het seizoen verzamelde hij de opbrengst van zijn oogst en ging hij op zoek naar iemand die de gespleten lip van zijn dochtertje kon herstellen. En elk jaar werd hij teleurgesteld.
‘Ik hou zoveel van mijn dochter dat ik nooit zou stoppen met zoeken naar genezing voor haar,’ vertelt hij. Voor een jong meisje als Aissatou betekent een gespleten lip niet alleen fysiek ongemak. Vanwege het stigma dat aan de aandoening hangt, bleef ze altijd thuis, geïsoleerd en teruggetrokken. Op latere leeftijd zou het haar misschien kunnen verhinderen om te werken of te trouwen. Ousmane wist dat zonder genezing de toekomst van zijn dochter onzeker was. Maar wat hij ook bereid was te geven, het was niet genoeg.
Het geschenk van genezing
In 2019, toen Aissatou nog maar een peuter was, hoorde Ousmane dat een ziekenhuisschip van Mercy Ships naar de haven van Dakar zou komen om gratis operaties en medische opleidingen te geven. Misschien was dit het antwoord dat hij zocht! Hij reisde met Aissatou naar de haven, en ze waren dolblij met hun afspraak voor een operatie. Maar de vreugde was van korte duur. Al snel hoorde de familie dat haar operatie was uitgesteld vanwege COVID-19. Toch gaf Ousmane niet op. ‘In mijn hart wist ik dat deze mensen mijn dochter zouden helpen,’ zegt hij. ‘Ik bleef bidden en hopen dat het schip zou terugkeren.’
Ondertussen ging het leven door in het dorp Louga, in het noorden van Senegal. Ousmane werkte verder op de boerderij. Hij en zijn vrouw Khadija deden alles om Aissatou te beschermen tegen vervelende reacties. Ze besloten zelfs om haar niet naar school te laten gaan.
Aissatou was 4 jaar oud en vol energie toen ze in 2022 eindelijk aan boord ging van de Africa Mercy. Ze bleek al snel een vriendelijk en vurig meisje, nieuwsgierig en vol leven. Als ze niet aan het dansen was of de vrijwilligers aan boord uitdaagde voor een racewedstrijdje, wees ze naar alle andere schepen om haar heen. Maar als ze speelde, was dat alleen, met haar speelgoed – niet met de andere kinderen.
‘Ik kon niet eten of drinken’
Moeder Khadija wachtte thuis in spanning af
Ousmane reisde met Aissatou mee om bij haar te zijn voor en na de operatie, terwijl haar moeder Khadija thuis in spanning wachtte. ‘Ik kon niet eten of drinken,’ vertelt Khadija. ‘Ik vroeg mij af of ze wel of niet geopereerd zou worden.’ De familie was dankbaar voor de kans – maar ze waren al eens eerder teleurgesteld.
‘Tijdens de operatie was ik bang,’ vertelt Ousmane, als hij terugdenkt aan de moeilijke uren van wachten. ‘Ik weet niets van operaties, en ik had geen idee wat er gebeurde. Het duurde lang voordat ze terugkwam, maar toen ze terugkwam, was ik zo blij!’
Toen het verband eraf mocht, konden Ousmane en zijn dochter allebei de verandering zien. Waar eerst Aissatou’s gespleten lip was, was nu een gladde huid. Aissatou staarde gefascineerd naar zichzelf in de spiegel. En terwijl zij in de spiegel keek, had haar vader alleen oog voor haar. Hij had eindelijk het geschenk gekregen dat hij het liefste wilde: genezing voor zijn dochter.
En hij was niet de enige bij wie de blijdschap zichtbaar was. ‘Het eerste wat ik bij haar zag veranderen was haar glimlach,’ vertelt Boubacar Diallo, een Senegalese vertaler die op het schip werkte en tijdens hun verblijf een hechte band kreeg met Aissatou’s familie. ‘Na de operatie lachte ze de hele tijd.’
Aissatou had zich de vier jaar van haar jonge leven verscholen, terwijl haar ouders haar probeerden te beschermen. Als haar moeder haar mee naar buiten nam, bedekte ze Aissatou’s hoofd. Als ze naar de markt ging, bleef Aissatou thuis. Als er bezoek was, werd Aissatou in haar kamer gehouden. ‘Na de operatie was ze vrij,’ zegt Boubacar. ‘Ze speelde en rende overal heen, speelde met andere kinderen. … Ze danste veel.’
Onbetaalbare geschenken
Kort nadat Aissatou weer thuis was, kreeg haar familie bezoek van Mercy Ships. Boubacar en een klein team van collega’s reisden naar haar dorp om te zien hoe haar herstel verliep, en brachten geschenken mee zoals rijst, brood, stof en kleding. Maar waar ze niet op voorbereid waren, was wat ze terug kregen.
Toen het hele dorp zich verzamelde voor een feest vertelde een van de dorpsoudsten: ‘We hadden alle hoop verloren. We dachten dat ze zo zou sterven. Niemand geloofde dat ze zou genezen, want alle andere ziekenhuizen hadden niets anders dan loze beloftes.’
‘De andere kinderen zongen voor haar. Het was prachtig’
Boubacar stond naast Aissatou terwijl de kinderen een kring om haar heen vormden en haar zo omringden met liefde en acceptatie. ‘Ze riepen de andere kinderen om erbij te komen en Aissatou’s genezingsdag te vieren,’ herinnert Boubacar zich. ‘De andere kinderen in de kring zongen voor haar. Het was prachtig.’
Ousmane had geprobeerd alles te geven wat hij had om genezing te vinden voor zijn dochter. Maar uiteindelijk kreeg hij die gratis. Hij liep over van dankbaarheid en gaf zijn bezoekers melk van zijn geiten en uien van zijn boerderij. Maar hij was niet de enige die vervuld was van dankbaarheid. ‘Toen ze eindelijk thuiskwamen was ik zo blij,’ zegt Aissatou’s moeder, Khadija. ‘Ik kan jullie niet genoeg bedanken.’
Een hoopvolle toekomst
Ousmane had zich lang zorgen gemaakt over de toekomst van zijn dochter. Hij wist hoe haar aandoening haar zou kunnen belemmeren. Eindelijk waren die zorgen voorbij. ‘Haar leven zal nu zo veranderen, ze zal goed kunnen praten en naar school kunnen gaan,’ vertelt haar vader.
Toen Aissatou weer thuiskwam, waren sommige van die veranderingen meteen duidelijk. Ze werd met open armen ontvangen door haar dorp. Ze begon met de andere kinderen te spelen. Ze hielp haar vader op de boerderij. En, zonder enige angst nam haar moeder haar mee naar de markt. Dit keer verborg ze Aissatou’s gezicht niet.
