Eind jaren ’90 kwamen Joe en Agnes Biney werken aan boord bij Mercy Ships. Een einddatum hadden ze niet. Hun gebed was altijd: ‘God, als U ons hier nog wilt, geef ons de genade om te blijven dienen.’ Inmiddels zijn we drie decennia verder en zegt Agnes: ‘Sindsdien zijn we hier.’
Ze verlieten hun huis in Ghana om op het eerste Mercy Ship, de Anastasis, te gaan wonen. Vanaf dat moment voedden ze hun twee kinderen op zee op. Ze verhuisden op een gegeven moment naar de Caribbean Mercy en later naar de Africa Mercy. Samen voer het gezin de wereld rond, van Afrika tot de VS en Midden-Amerika.
Drijvend gezin
Voor Agnes was het een geschenk om zo dicht bij haar familie te wonen en te werken. ‘Het was een zegen om mijn kinderen om me heen te hebben, zodat ik ze 24/7 kan zien,’ vertelt ze. Josephine en Caleb Biney gingen naar school op de toen nog jonge Mercy Ships Academy. Josephine bleef tot haar 16e, toen ze vertrok naar de middelbare school in de VS. Caleb doorliep zijn hele schoolperiode aan boord. Van de kleuterschool tot en met de 12e klas (het laatste jaar van de middelbare school) aan boord – de eerste student die dat deed. ‘Ze kwamen aan boord als baby’s, ze groeiden op met de cultuur op het schip,’ zegt Agnes. ‘Het schip was hun thuis; het schip was alles voor hen.’
Zij en Joe noemen hen ‘third-culture kids’ (kinderen van een derde cultuur), hoewel je hun cultuur niet terug kun voeren is op één bepaald land. ‘Ze hebben een cultuurshock als ze aan land gaan. Als je hen vraagt waar ze vandaan komen, weten ze niet waar ze vandaan komen. Dan zeggen ze dat ze van het schip komen.’ Ze lacht terwijl ze toegeeft: ‘Ze zitten ertussenin.’
Ondanks de uitdagingen die haar kinderen hebben gehad om te wennen aan het leven buiten het schip, was het goed,’ zegt Agnes. Josephine studeert binnenkort af als verpleegkundige. Caleb studeert microbiologie aan de universiteit van Dallas en wil uitvinder worden. Agnes ziet duidelijk de invloed van de tijd die Josephine doorbracht op de ziekenzalen en Calebs uren in het laboratorium. De weg die ze volgen in hun leven is niet alleen geleid door de nood die ze als kind hebben gezien, maar ook door het werk dat ze als kind zagen gebeuren en door de patiënten die ze kenden en waar ze een band mee opbouwden. Agnes: ‘Ze hebben patiënten bezocht, ze zijn in de ziekenhuizen geweest. Ze zijn hier opgegroeid, en dat is alles wat ze kenden. Dat is de wereld waarin ze zijn opgegroeid. En ze willen niet dat mensen lijden. Ze willen in dat lijden helpen.’
Een wonder voor hen en voor ons
In de dertig jaar dat ze aan boord is, heeft Agnes het leven van patiënten zien veranderen door een operatie. En dat heeft op haarzelf net zo’n krachtige impact gehad. ‘Hoewel het gaat om verandering voor de patiënten, worden wij ook veranderd, zegt Agnes. ‘Wij zien het wonder gebeuren, en dat is ook een wonder voor ons.’ Ze draagt de verhalen met zich mee van patiënten die vrienden werden, en die verhalen zal ze nooit meer verliezen.
Patiënten zoals Grace, een tiener uit de Republiek Congo bij wie een gezichtstumor van 2,2 kilo werd verwijderd. Ze had jarenlang last van de grote massa. Haar ademhaling werd erdoor beperkt en eten en drinken werd steeds moeilijker. De tumor dreigde haar te verstikken of uit te hongeren. Agnes herinnert zich in het bijzonder één moment tijdens Grace’s herstel in 2014. ‘Na alles wat ze had moeten doorstaan, haalden ze het verband eraf,’ vertelt Agnes. ‘Ze keek naar zichzelf. En toen zei ze: ‘God is goed.’’
Een andere patiënt was een vrouw in Liberia die geopereerd werd aan een obstetrische fistel, een aandoening die wordt opgelopen tijdens een problematische bevalling. Meer dan 90% van de fistels kan operatief worden hersteld, maar vanwege financiële problemen en een gebrek aan opgeleide fistelchirurgen krijgen veel vrouwen in Afrika nooit de kans om een operatie te ondergaan. Toen deze nood was vastgesteld, begon Mercy Ships deze gespecialiseerde operatie aan te bieden en chirurgen op te leiden om de ingreep uit te voeren. Agnes wist dat de aandoening van deze vrouw er waarschijnlijk voor had gezorgd dat haar gemeenschap haar had buitengesloten en dat haar hoop op een goede toekomst was weggenomen. Eindelijk had ze hulp gevonden. Agnes ging bij haar op bezoek in het ziekenhuis, terwijl ze haar haren waste en vlechtte. Deze vrouw was slechts één van de velen die geopereerd werden aan dezelfde aandoening. Andere bemanningsleden lakten de nagels van de patiënten. ‘Aan het eind van de dag zeggen ze allemaal met een grote knuffel: ‘Dank je wel,’’ herinnert Agnes zich. ‘En dan kijken ze naar de hemel en zeggen: ‘God zij dank.’’
Van gebrokenheid naar hoop
Omdat haar vader in het leger zat groeide Agnes comfortabel op in Ghana, en had ze altijd toegang tot medische zorg. Ze was geschokt toen ze voor het eerst aan boord van de Anastasis kwam en de tumoren en ziektes zag waarmee de patiënten te maken hadden. ‘Ik had zoiets van: ‘Hoe kan zoiets een mens overkomen?’’ vertelt ze. ‘Als je iemand in die toestand ziet, breekt dat echt je hart. Je raakt er kapot van.’ Maar ze bleef niet gebroken: ‘Van daaruit zie je hoe God werkt.’
Van Agnes’ rol in HR, het werven van vrijwilligers, tot Joe’s werk in de machinekamer, het laten branden van de lichten: ze weet dat ze door God zijn gebruikt om genezing te brengen aan anderen. Tegelijkertijd hebben ze iets gekregen wat veel mensen nooit zullen meemaken. ‘Ik heb een grotere kant van God gezien,’ zegt Agnes. ‘Hij kan iedereen gebruiken om Zijn doelen uit te werken in het leven van Zijn mensen.’
Agnes draagt de patiënten die ze heeft mogen dienen in haar hart. Ze hebben haar veranderd.
‘Ik zit hier te praten over Grace, ik praat over deze vrouw, terwijl, ik bedoel, ze zijn een deel van mijn leven. Waar ik getuige van ben geweest is wat ik heb gezien, waar we deel van zijn geweest … Het is een voorrecht om deel uit te maken van hun verhaal. En zij zijn ook een deel van mijn verhaal.’
Blik op de toekomst
Joe en Agnes blijven samen dienen aan boord van de Africa Mercy. En na drie decennia op drie verschillende ziekenhuisschepen, hebben ze een unieke kijk op de gebeurtenissen die nu spelen. ‘Het is zo’n prachtige en historische tijd,’ zegt Agnes. De nieuw gebouwde Global Mercy werd op 2 juni in gebruik genomen tijdens de Africa Celebration in Dakar, Senegal. Eenmaal in dienst, zal het grootste Mercy Ship ooit de capaciteit van de vloot voor hoop en genezing meer dan verdubbelen. ‘We zijn zo dankbaar en blij over wat God door middel van de Global Mercy en de Africa Mercy de komende 30 jaar op het continent zal doen. Het is een visie en een droom die uitkomt. We kijken ernaar uit om de gezondheidszorg op het continent beter, betaalbaarder en toegankelijker te zien worden. We hebben het nodig dat ons gezondheidszorgsysteem verbetert.’
Vind jouw plek aan boord
Ben jij klaar om je aan te melden als vrijwilliger en te zien waar je toewijding je brengt? Bekijk de maritieme of niet-maritieme functies om te zien hoe jij het verschil kan maken.
De missie van de organisatie van hoop en genezing kan alleen maar worden vervuld dankzij vrijwilligers zoals Rodrigo. Bezoek mercyships.org/makeyourmark om te ontdekken wat u kan betekenen.
