Diacko was een mooie baby. Dorpsgenoten stopten vaak onderweg om zijn moeder Youma te vertellen dat haar kleine jongen er goed uit zag. Maar toen hij ongeveer drie jaar oud was, begonnen zijn benen naar buiten te buigen en de bewonderende blikken veranderden in die van medelijden en minachting. Al snel kreeg hij geen complimenten meer. Zijn moeder kreeg alleen nog maar te horen dat ze een dokter moest zoeken om haar zoons benen te genezen.
‘Ik bleef thuis en wachtte op hulp van God.’
Leven met pijn
‘Daar hadden we geen geld voor,’’ zei Youma. ‘Dus ik bleef thuis en wachtte op hulp van God.’
Naarmate hij ouder werd ging Diacko steeds minder ver van huis weg, uit angst dat hij zou worden uitgelachen. Zelfs zijn vrienden plaagden en beschimpten hem. ‘Diacko, de jongen met de gebogen benen!’
‘s Ochtends deden zijn ledematen vaak pijn en zijn moeder moest zijn spieren masseren zodat de pijn minder werd. De winter had een slechte invloed op hem, en Youma moest hem aanmoedigen om uit bed te komen op koude ochtenden. Doordat er weinig medische zorg beschikbaar was in de buurt, leek het erop dat Diacko de rest van zijn leven met pijn rond zou moeten lopen. Maar toen vonden ze toch weer hoop. Op een dag zag Youma een advertentie op televisie van Mercy Ships.
Mercy Ships?
‘Eerst snapte ik niet waar het over ging,’ zei Youma. ‘Maar toen legde iemand me uit dat er een ziekenhuisschip naar Senegal kwam en mijn zoon kon helpen. Toen wilde ik meer weten.’
Toen ze ontdekten dat Mercy Ships Diacko zou kunnen helpen, besloot zijn familie om er alles aan te doen om hem naar het schip te brengen. ‘Als Diacko zijn operatie niet kreeg, zou hij vast komen te zitten,’ zei Youma. ‘Naarmate hij ouder zou worden, zou hij meer en meer pijn ervaren.’
Moeder en zoon reisden meer dan 300 mijl van hun dorp naar Mercy Ships. Al snel was Diacko aan boord van het ziekenhuisschip, samen met andere kinderen die vergelijkbare aandoeningen hadden. Hij was niet alleen!
Genezen terug naar huis
Na de operatie, waarbij zijn benen recht waren gezet, onderging hij fysiotherapie om zijn benen de genezen en te versterken. Weken gingen voorbij en soms was het proces moeilijk voor het moedige jongetje. Maar hij was omringd met liefde en steun van de gemeenschap aan boord. Diacko pakte de revalidatie en de oefeningen die hij van de fysiotherapeuten kreeg met grote vastberadenheid aan. Het was niet gemakkelijk, maar hij zette door en elke dag kwam er weer verbetering in zijn kracht en bewegingen. Youma zag hoe haar zoon vooruitging en bedankte de revalidatieteams aan boord van het schip voor hun ijver bij Diacko.
‘Ik droomde ervan dat hij genezen zou worden!’
Het was eindelijk tijd voor de jongen om terug naar huis te gaan. Zijn terugkeer was spectaculair! Diacko was een bekendheid geworden in het dorp! Youma geloofde dat zijn verhaal van hoop en genezing nog eeuwenlang verteld zal worden.
‘We bereikten deze droom samen,’ zei Youma. ‘Ik droomde ervan dat hij genezen zou worden!’
