Tien jaar oud was ze toen er langzaam een bult op haar wang ontstond. Acht jaar lang bleef de gezichtstumor groeien. Khoudia’s hoop ebt langzaam weg, totdat ze hoort over het werk van Mercy Ships.
Een niet te opereren tumor?
Khoudia groeit op in de Kaolack-regio in Senegal. Haar ouders voelen de pijn als ze hun dochter zien lijden onder haar aandoening. Haar moeder Atta neemt haar mee naar verschillende ziekenhuizen in de hoop op een behandeling. Overal krijgt ze te horen dat ze haar niet kunnen helpen. Maar Atta geeft niet op. Als in buurland Gambia een ziekenhuis Khoudia goedkeurt voor een operatie, zegt Khoudia’s vader zijn baan op om geld te verdienen met de verkoop van de oogst van de pindakwekerij van Atta. Ze doen alles wat ze kunnen om de operatie te bekostigen. In Gambia wordt ze geopereerd, maar het lukt de artsen niet om de tumor te verwijderen. Wat een verdrietige en ontmoedigende tegenslag!
Afwijzing en pijn
Jaren gaan voorbij. Khoudia wordt ouder en blijft ondanks haar situatie naar school te gaan. ‘Het enige dat mijn dochter steeds zegt is: “Ik wil blijven studeren,”’ zegt Atta. ‘Maar als ze naar school gaat, lachen haar vrienden haar uit en komt ze huilend thuis.’ En de tumor, die eerst nog pijnloos was, blijft groeien en wordt langzaam ondragelijk. Als Khoudia 16 is, kan ze door de pijn niet meer naar school, en ook niet langer meer werken als dienstmeisje. ‘Het voelde alsof er naalden in mijn gezicht prikten,’ legt ze uit. ‘Ik kreeg zoveel pijn, dat ik er niet meer goed door kon zien.’
Toch een operatie
Atta blijft hulp zoeken voor Khoudia. Op een dag hoort ze van Mercy Ships en de operaties die zij aanbieden. Ze aarzelt geen moment en neemt contact op, alhoewel haar geduld nog een keer op de proef wordt gesteld door de coronapandemie. Maar eindelijk, eindelijk is het dan zover: Khoudia wordt geopereerd op de Africa Mercy. De artsen voeren een operatie bij haar uit waar ze 8 jaar lang op heeft moeten wachten.
‘Na de operatie gaven ze me een spiegel,’ herinnert Khoudia zich. ‘Ik keek naar mezelf en dacht: “Wow!” Vanaf dat moment was ik zo gelukkig.’
Atta maakt het bijzondere moment mee. Ze zegt: ‘Toen ze het verband weghaalden en ik dat zag, was ik zo blij, want ik had nooit gedacht dat ik Khoudia ooit zonder tumor zou zien.’
Een groot feest
Een maand na haar operatie is Khoudia pijnvrij en is haar gezicht genezen. Ze wordt uit het ziekenhuis ontslagen. Als Khoudia en Atta zich klaarmaken om terug te gaan naar hun dorp, zegt Khoudia dat ze het meest uitkijkt naar het moment waarop ze haar vader weer ziet, met wie ze een hechte band heeft. ‘Ik weet zeker dat hij zijn ogen niet kan geloven als hij mij ziet! Het zal een groot feest zijn als ik thuiskom,’ zegt Khoudia met een glimlach.
