‘In 2010 begon het,’ herinnert de 23-jarige Mabouba zich. Ze was bezig haar eerste jaar op de middelbare school af te ronden en maakte plannen om verloskundige te worden. Toen de tumor verscheen, veranderde alles. De zes jaar die volgden bleef Mabouba thuis in Togo bij haar oudere broer, terwijl de andere leden van het gezin in Zwitserland werkten.
Ademnood
Toen 2014 aanbrak was de tumor zodanig gegroeid, dat deze haar keelholte en luchtpijp begon te blokkeren. ‘Ze kon bijna niet meer eten. Zelfs bijna geen adem meer halen’, herinnert haar oom Yousef zich, terwijl hij zijn hoofd schudt. “’s Nachts kon je haar moeizame ademhaling horen.” Omdat ze alleen kleine hapjes van rijst, eieren of stukjes brood kon doorslikken, verhongerde de jonge vrouw.
In de tussentijd was Mabouba’s vader hulp aan het zoeken en probeerde hij haar naar Zwitserland te krijgen om behandeld te worden. ‘Hij deed er alles aan,’ herinnert Mabouba zich. ‘Nationaliteitsbewijs, paspoort, alles. Maar vanwege mijn conditie verliep het proces om een visum te verkrijgen veel te traag.’
De familie nam de toevlucht tot een andere oplossing: ooms, grootouders en neven brachten geld bijeen om Mabouba naar Ghana te sturen voor een operatie. Daar werd de ramp compleet. ‘De artsen vertelden dat ze enkele kiezen zouden moeten trekken voordat ze de tumor konden verwijderen’, aldus oom Yousef. ‘Maar er ging iets fout en ze bloedde, bloedde, bloedde.’ Naar beneden kijkend zegt hij: ‘Ze ging er bijna aan onderdoor.’
Schokkend
Mabouba kwam thuis: haar weinige geld kwijt en haar gezondheid aan scherven. ‘De tumor beheerste toen mijn hele leven,’ blikt ze terug. ‘Ik kon nergens anders meer aan denken.’ In januari 2016 kwam Mabouba’s vader naar Togo om haar te bezoeken. Hij was geschokt door haar conditie en zocht contact met het Zwitserse kantoor van Mercy Ships. Daar hoorde hij dat het drijvende ziekenhuis in augustus zou terugkeren naar Benin en, ja, Mabouba kon voor onderzoek komen.
Door de maanden heen begonnen Mabouba’s kleren steeds ruimer om het lichaam te hangen. Uiteindelijk kwam de jonge vrouw op 17 september bij het schip aan en torste ze haar vederlichte lijf de loopplank op. ‘Toen ik aan boord kwam, voelde ik me meteen anders,’ herinnert ze zich. ‘Ik zei toen tegen mezelf: ‘eigenlijk ben ik nu al genezen.’
Godsvertrouwen
Maar de beproeving was nog niet voorbij. Onderzoeken toonden aan dat ze dichtbij de hongerdood was. Het verwijderen van de tumor zou heel moeilijk gaan worden. ‘Desondanks vatte ik moed,’ blikt Mabouba terug. ‘Het was hun vriendelijkheid… Ik had vertrouwen in God en in het team.’
Op de ochtend voor de operatie verzamelde het team zich om Mabouba heen om te bidden. Over de intercom werd de gehele bemanning van de Africa Mercy gevraagd voorbede te doen voor een patiënt, die een heel erg moeilijke operatie moest ondergaan. Gedurende negen uur lang werd er over het hele schip gebeden. Tegen de avond werd Mabouba pas de operatiekamer uitgereden. De tumor was verwijderd, wonder boven wonder.
Een nieuw persoon
“Ik herinner me nog het moment van wakker worden. Ik was veranderd, een nieuw persoon.” Met tranen in haar ogen van dankbaarheid, zegt ze: “Jullie hebben mijn leven gered en ik weet niet hoe ik jullie ervoor moet bedanken!”
Voor u ook interessant:
Serah, of Heuridia zoals ze bij haar familie bekend staat, ziet er niet anders uit dan de andere negenjarige meisjes uit de stad...
Die ene tel waarin je afgeleid was in het verkeer. Een ondoordachte opmerking die na jaren nog altijd door je hoofd spookt. Die ...
Nadat hij 56 jaar met een gespleten lip had geleefd, was er slechts een operatie van twee uur nodig om Samba’s leven te verand...
