“Weet je, Miracle, dat kun jij je niet herinneren, maar toen je geboren werd was de vorm van jouw been nogal afwijkend. Ik wist niet hoe dat kon en de dokters wisten dat ook niet. Ze zeiden dat ze niets voor je konden doen. Omdat ik van je hield vanaf het moment dat ik je zag, vond ik het enerzijds helemaal niet erg, wat er ook zou gebeuren. Anderzijds maakte ik me zorgen over de pijn die je op een dag zou moeten lijden. Ik vroeg me af of je moeilijk zou kunnen lopen en of anderen je als ‘anders’ zouden bestempelen.”
“Ik hoopte en bad dat jouw been zich zou strekken en dat je de oorzaak van dit alles hoe dan ook zou overgroeien. Maar er kwam geen verandering. Vaak viel je als je probeerde te lopen zoals de andere kinderen. Toch was je erg kordaat. Je liet je niet door deze uitdaging tegenhouden en al gauw was je bij van alles en nog wat betrokken. Ik kon al vroeg zien dat je eens een sterke vrouw zou worden. Toch wilde ik heel erg graag een manier vinden om je te helpen.”
“Op een hete augustusdag, toen ik op de markt brood verkocht, hoorde ik op de radio een aankondiging. Ik luisterde zo dichtbij mogelijk om boven het geluid van de menigte uit te kunnen horen wat er gezegd werd. De woorden ‘orthopedische operaties’ en ‘Mercy Ships’ ving ik op. “Dat moet voor ons zijn”, zei ik meteen en diep van binnen kreeg ik hoop.”
“We gingen naar die artsen van Mercy Ships en zij onderzochten je been. Als je nog maar twee jaar oud bent, heb je er geen weet van wat dat allemaal betekende. Ze vroegen je om naar de andere kant van de kamer te lopen en je deed dat. ‘Nu teruglopen,’ zeiden ze en ze testten je en maten je been op. Daar kregen we het nieuws te horen: Door middel van een operatie, zeiden de artsen, konden ze je been uitstrekken. ‘Zou het?’ dacht ik. Ze gaven me een gele kaart met daarop een datum. Het was ons ‘biljet van hoop’. Ik heb het met mijn leven bewaakt.”
“Ik herinner me dat we de dagen telden naar ons volgende bezoek. Het voelt als de dag van gisteren dat we de steile loopplank opliepen om aan boord te gaan van het grote witte schip dat in het water lag. De artsen die we ontmoetten legden ons de operatie en het proces van revalidatie uit. Al luisterend was het enige wat ik dacht: ‘Wat je ook nodig hebt, dokter, doe je werk!’”
“De volgende dag namen ze je mee naar een andere kamer en ik moest wachten. Samen met andere moeders bad ik: ‘God, wees met de artsen – bestuur hun handen tijdens het opereren.’ Na een paar uur werd je teruggebracht om wakker te worden uit de narcose. Ze vertelden dat alles goed was gegaan en volgens plan was verlopen! Je been was omwikkeld met een hard verband, dat ze een ‘cocon’ noemden. Toen ik het onderzocht, realiseerde ik me dat in dat harde verband het been van mijn kleine meisje zat, maar niet langer in de verkeerde richting gebogen! Ik was vol van vreugde!”
“Tijdens de dagen die volgden waren er momenten dat je worstelde. “Haal dat ding van m’n been af!”, schreeuwde je terwijl je op dat verband wees. Ik deed echt alles om je te kalmeren en dat deden de verpleegsters ook. Toen het na een paar dagen steeds beter ging met je been, kwam ook je temperament weer boven.”
“Op een gegeven moment was het tijd om het schip te verlaten, maar je been bleef in het verband. Je derde verjaardag was net voorbij. Ik was heel trots op je. Trots, dat je zo sterk geweest was en trots op de toekomst, die nu voor je openlag.”
“Toen we een paar weken later teruggingen, verwijderden ze dat harde verband. Ik kon mijn ogen niet geloven en dat kon jij ook niet! Het was gewoon te veel om het echt te beseffen. Maar toen kwam dit in me op: “Waarom ben ik verbaasd als God onze gebeden beantwoordt?”
“Dus, lieverd, als je naar die littekens op je been kijkt, herinner je dan maar hoeveel ik van je houd. Jij bent en blijft mijn Godswonder.”
Voor u ook interessant:
Mercy Ships streeft ernaar om veilige chirurgische zorg toegankelijk te maken voor zoveel mogelijk mensen aan boord van haar var...
Serah, of Heuridia zoals ze bij haar familie bekend staat, ziet er niet anders uit dan de andere negenjarige meisjes uit de stad...
Die ene tel waarin je afgeleid was in het verkeer. Een ondoordachte opmerking die na jaren nog altijd door je hoofd spookt. Die ...
