De lucht was warm en zwaar in de kamer waar de driejarige Paul Bernard en zijn oudere neef sliepen. Het was een nacht zoals alle andere. Maar dat veranderde ineens. In zijn slaap stootte Pauls neef per ongeluk de petroleumlamp naast hem om. Hun matras vloog in brand en het bed ging in vlammen op.
Het verhaal gaat verder onder de video.
Paul probeerde met zijn handen de vlammen weg te slaan, maar tevergeefs. Hij liep ernstige brandwonden op over zijn gezicht, bovenlichaam en armen. Het duurde twee lange jaren voordat zijn wonden genezen waren, maar zijn elleboog bleef vastzitten in een strakke contractuur, waardoor hij zijn arm slechts beperkt kon gebruiken.
Altijd een stapje extra
Paul, nu 11 jaar oud, heeft het grootste deel van zijn jeugd moeten leren omgaan met het feit dat hij zijn arm nauwelijks kon gebruiken. Tijdens het eten ging hij altijd dicht bij de tafel zitten. Om voorwerpen te dragen moest hij twee keer lopen. Zijn grootmoeder Martha: ‘Pauls leven betekende altijd een stapje extra zetten om dingen te doen die normale jongens ook kunnen doen.’
Paul voelde de pijn van jaren van schaamte. Zijn moeder herinnert zich verdrietig hoe Paul werd uitgelachen door vreemden in de bus of door kinderen op straat. Toch liet hij zich er niet door beïnvloeden.
‘Ik geloof dat Paul een man van God zal worden. Hij is dapper en moedig. Als een ander kind in zijn schoenen had gestaan, denk ik niet dat die het had gered zoals Paul. Hij is zo vriendelijk en houdt van mensen,’
Estelle, de moeder van Paul Bernard
Na het ongeluk ging Paul een aantal jaar niet naar school, maar bleef hij thuis. Hij raakte achterop en zijn familie was bang dat hij zijn achterstand nooit in zou kunnen halen. Toen zijn ouders hem weer terug naar school stuurden waren ze dolblij toen ze merkten dat hun intelligente zoon sneller leerde dan ze zich hadden kunnen voorstellen! Paul droomde er echter van om op een dag timmerman te worden. Ook al was Paul zo’n slimme jongen, dat kom hem niet helpen de mobiliteit terug te krijgen die hij nodig zou hebben voor het werk als timmerman.
Vol verwondering
Maar op een dag gaf een radiobericht Paul en zijn familie iets wat ze eerst niet hadden… hoop.
Toen Pauls grootvader naar de radio luisterde, hoorde hij van een ziekenhuisschip dat naar Kameroen zou komen om gratis operaties aan te bieden. De familie was vol verwondering. Ze meldden Paul onmiddellijk aan voor een operatie en wachtten af of hij een ingreep zou kunnen krijgen om zijn arm te herstellen.
Het wachten was moeilijk, maar Estelle vond haar houvast: ‘Diep vanbinnen, zat er een instinct dat me zei hoop te hebben.’
Hoop wordt werkelijkheid
Slechts enkele maanden later werd diezelfde hoop werkelijkheid. Pauls grootmoeder bracht hem naar de Africa Mercy, waar hij werd geopereerd om het littekenweefsel te verwijderen en te vervangen door gezonde huidtransplantaten. Paul kon zijn beide armen weer strekken – iets wat hij al meer dan zeven jaar niet meer had kunnen doen!
Een aantal weken later kwam Estelle ook naar de Afrika Mercy. Ze kon het verschil bij haar zoon niet geloven! ‘Toen we een verband gingen verwisselen zag ik zijn arm voor het eerst weer zonder verband,’ zei Estelle. ‘Ik kreeg overal kippenvel, omdat ik voor het eerst kon zien hoe erg hij veranderd was.’
Maar zijn operatie was nog maar het begin. Paul was een echte kampioen tijdens zijn vele revalidatiesessies, waarbij werk en spel vaak hand in hand gingen. Basketbal spelen, rek- en strekoefeningen en zijn behendigheid oefenen door voorwerpen op te rapen waren slechts een deel van zijn weg naar herstel.
‘Hij heeft op dit moment bijna de volledige mogelijkheid om zijn elleboog te bewegen terug – genoeg om niet beperkt te worden,’ zei Chelsea Darlow, de vrijwillige ergotherapeut die aan Pauls zijde stond tijdens zijn lange revalidatie. ‘Ik denk dat het de deur heeft geopend voor alles. Hij kan naar school gaan, schrijven, kleuren, tekenen, op een dag werken – hij zal niet meer worden tegengehouden.’
Nu hij weer thuis is in zijn dorp, worden deze woorden werkelijkheid voor Paul. Hij gaat weer naar school, waar hij eindelijk kan schrijven en gemakkelijker mee kan doen met de activiteiten in de klas. Ook kan hij weer normaal met zijn vriendjes spelen en heeft hij een stukje van zijn jeugd teruggekregen. En omdat hij zijn grootouders kan helpen in huis, kan hij meer verantwoordelijkheid op zich nemen nu hij groter wordt. Een stapje extra zetten betekent voor Paul Bernard nu dat hij kan werken aan zijn droom: timmerman worden!
