Ulrich stond bijna horizontaal. Zo erg waren zijn benen misvormd. Eén van de artsen van Mercy Ships zei: ‘Net als je denkt dat je alles al hebt gezien en meegemaakt, ontmoet je Ulrich. Voor mij een reden te meer om door te gaan met ons werk om de allerarmsten te helpen.’
De 12-jarige Ulrich uit Kameroen is een bijzondere jongen. Hij leerde lopen met gebogen benen op een manier die bewondering afdwong. Alsof hij er geen moeite mee had. Het tegendeel was waar. Hij had pijn aan zijn handen door het vasthouden van de stokken, waarmee hij liep. ‘Ik was bang voor de toekomst. Als de pijn nu al zo hevig was, hoeveel te meer als ik ouder zou zijn.’ Ook viel het niet mee om ‘gewoon’ te zijn. Mensen op straat staarden hem na. Hij kreeg het label ‘gehandicapt’ opgeplakt en werd vaak anders behandeld, niet volwaardig. ‘Veel dingen lukte me ook niet, zoals water halen, hout verzamelen en mijn moeder helpen.’ Ulrich zag het niet zitten om op deze manier op te groeien.
Onder het mes
Zijn ouders informeerden naar een operatie in een ziekenhuis op het vasteland, maar dat was voor hen onbetaalbaar. Totdat de Africa Mercy de haven van Kameroen, Douala, kwam binnenvaren. Nu leek een oplossing binnen handbereik. Na een screening door het medische personeel was het eindelijk zover: Ulrich ging onder het mes. Ulrich keek erg uit naar deze operatie. Hij zei tegen de artsen: ‘Het lijkt me geweldig om rechte benen te hebben en net zo lang als mijn vrienden te zijn.’
De operatie werd in twee fasen uitgevoerd: eerst zijn ene been, toen zijn andere. Daarna begon het herstel. Na twee weken wat het zover: hij stond voor het eerst rechtop! ‘Het voelt zo vreemd om voor het eerst mijn benen recht te zien.’ Maar hij straalde…
Houten stokken
Ulrich moest vanzelfsprekend revalideren. Wat een bijzonder moment toen hij langzaam maar zeker op ‘zijn’ chirurg afliep en hem de houten stokken overhandigde. Hij had ze niet meer nodig. De arts, de verpleging en Ulrich zelf hielden het niet meer droog: de tranen stonden in hun ogen. Om niet veel later plaats te maken voor een bevrijdende lach. Om te bukken en je tenen aan te raken is voor ons vaak een kunst. Maar Ulrich was blij dat hij – voor de eerste keer in zijn leven -, dit juist niet meer hoefde te doen.
Zonnige toekomst
Ulrich heeft nog steeds veel therapie nodig. Zijn knieën hebben in zijn leven veel te verduren gehad. Toch is hij ongelofelijk blij: ‘Nu al kijken mensen met een nieuwe blik naar mij en ik kan mijn moeder helpen.’ Ulrich wil later journalist worden. Nu hij rechtop staat, is zijn droom dichterbij gekomen. Zijn toekomst ziet er veel beter uit!