Being a HOPE carrier
Ga naar de pagina van Mercy Ships HollandHi all!
Ik ben alweer over de helft van mijn derde week op de Africa Mercy. Living the ‘shiplife’, is all-in gaan en bestaat de hele dag uit werken met collega’s met daarna gezellig kletsen tot laat in de avond, of op stap gaan. Ik begin steeds meer te wennen en zal wat meer uitleg geven over het leven hier aan boord, want daar wat beter een kijk in nemen, is toch wel heel uniek.
Om wat meer een beeld te geven met betrekking tot het eten, hebben we door de weeks drie maaltijden per dag die je kan ophalen. In het weekend is er alleen ontbijt en avond eten, en moet je bij het ontbijt lunch pakken die je dan bewaart. De vaste tijden met eten is iets waar ik nog niet helemaal aan kan wennen. Ook is het door de middag warm eten en in de avond ook, dus is het belangrijk dat ik niet teveel rijst ga eten! Want dat zou als ik het wil, de hele dag door kunnen! Tussendoor is er koffie in overvloed die je bij de Starbucks bar kan halen. Daarnaast hebben we ook gezamenlijke activiteiten/ meetings waarvan wordt verwacht dat we allemaal aan mee doen. Zoals de Monday Morning Breefing, een meeting over hoe de week eruit gaat zien en wat er gebeurd is de week ervoor. En de zondags ceremonie, een van mijn favoriete avonden. Er wordt dan samen met het zingen van veel liederen, stil gestaan bij waarom we hier zijn. Een ieder neemt dan een moment de tijd om zich bezig te houden met waar hij of zij in gelooft, heel erg bijzonder dus. Een mengeling aan mensen bevindt zich hier op het schip. Niet alleen mensen van over de hele wereld maar ook vanuit heel Afrika komen mensen hierheen om vrijwillig zich in te zetten voor Mercy Ships. Ik heb mensen gesproken die komen uit Nigeria, Cameroon, Sierra Leone, en Ghana. Ik heb echt nog nooit zoveel verschillende mensen en verschillende culturen samen bij elkaar gezien, die allemaal streven naar een doel. En je merkt het ook nu dat de laatste weken zijn aangebroken van de operaties, dat er nog meer eenheid ontstaat. Van sommige mensen heb ik al afscheid moeten nemen, wat natuurlijk jammer is. Maar het geeft troost dat ik weet dat de herinneringen die iedereen meeneemt naar huis, herinneringen zijn die je nooit meer vergeet.
(Hier delen we koekjes uit na de ceremonie op zondag)
Mijn kamer deel ik met vier anderen. Ik lig momenteel in het bovenste stapelbed, en tot mijn verbazing bevalt het me bijzonder goed. Het heeft wel wat gezelligs om elke keer naar boven te klimmen, en ik ben er gelukkig nog niet uitgevallen! In mijn cabin zitten drie verpleegkundige en die hebben shifts de hele dag door in vergelijking met mijn 08:00 – 17:00 diensten. Dat maakt het samen wonen met elkaar ook wel interessant. De night workers slapen op momenten dat ik vrij ben en andersom. Een balans vinden lukt goed! Naast het werken in de hospitality heb ik ook een middag in de dining room mogen werken (zie foto 1). Hier hielp ik met het uitserveren van eten, ook hier had ik het enorm naar mijn zin! Voor alle teams is het vrijdag altijd een speciale dag. We dragen we op vrijdag een funky Friday outfit! Dit maakt het schip enorm kleurrijk en nog gezelliger dan het al was (zie foto 2). Op reguliere dagen dragen we ons blauwe uniform (foto 3), die heb ik gister ontvangen. Elke woensdag komt er namelijk een kleermaker die uit Senegal komt. Die neemt dan je maten op en maakt dan het uniform precies pas! Ook kan je bij deze kleermaker andere leuke bestellingen plaatsen. Natuurlijk heb ik ook wat laten bestellen, ik zal later meer hierover laten zien!
(foto 1)
(foto 2)
(foto 3)
Op het schip zijn veel mensen zoals ik die zelf op pad zijn gegaan zonder iemand mee te nemen. Maar ook zijn er hier stellen aan boord en zelfs families met kinderen. Over twee dagen ga ik zelfs een ochtend oppassen op twee kinderen van een Nederlandse familie! Hartsikke handig al die Nederlanders samen op een groot schip! Voor de kinderen is er ook een school / academy aan boord met docenten die les verzorgen. Doordat er zoveel verschillende mensen aan boord zijn, betekend dat natuurlijk ook dat cultuurverschillen elkaar gaan tegenkomen. Het is me opgevallen dat iedereen elkaar enorm respecteert en andere culturen probeert te begrijpen. Zo nemen Senegalese bijvoorbeeld graag de tijd bij het zien van elkaar. Er wordt dan uitgebreid tijd besteed aan het begroeten, en vragen hoe het echt met je gaat. Het is heel gebruikelijk om echt even te stoppen en een klein praatje te houden. Dat zal vast ook de reden zijn dat Senegalese vaak te laat zijn, omdat ze stoppen bij iedereen die ze tegenkomen voor een praatje. Ik wil graag zoveel mogelijk lokale dingen hier zien, en zoveel mogelijk proberen te begrijpen van de Senegalese cultuur. Zo ben ik op een afgelegen strandje beland waar we heerlijk vis hebben gegeten. Wij waren op pad met een jongen die uit Senegal komt, en die kende alle goede hotspots en sprak ook nog eens goed Frans! Dat is de voertaal hier in Senegal en dus heel handig als iemand dat vloeiend kan spreken.
Door de week heen kan je op vaste middaguren, patiënten zien als reguliere crew. Doordat covid nog steeds een probleem is, kunnen er maar een aantal mensen per dag extra aansluiten bij het uur dat de patiënten naar buitengaan. Patiënten kunnen dan even gebruik maken van hun telefoon, omdat er op deck 7 beter bereik is, en kinderen van verschillende soorten speelgoed. Ze worden begeleid door een verpleegkundige die de hele tijd bij hun blijft. Er zijn ook altijd tolken aanwezig die naast het spreken van verschillende dialecten uit Afrika zoals het Wolof, ook Engels en Frans kunnen. Deze mensen zijn daarom een belangrijke brug voor het begrijpen en spreken van patiënten. Ook worden er door de week rond 13:00 elke keer patiënten ontslagen van het ziekenhuis aan boord. Dit zijn dus patiënten die een operatie gehad hebben en dus naar de volgende stap kunnen in het herstel proces. Ze worden na het ontslag, opgehaald door medewerkers van het HOPE center en gaan zich dan daarheen begeven. Een van mijn hoogtepunten was dan ook mijn bezoek aan het HOPE Centrum van Mercy Ships afgelopen weekend! Dit is dus een erg belangrijk gebouw voor de organisatie. Naast het opnieuw hoop geven aan patiënten, iets wat centraal staat bij Mercy Ships, is het ook kort voor: ‘Hospital Out-Patient Extension center. Patiënten worden hier dus pre- en postoperatief opgevangen. Zo krijgen ze vooraf vaak veel gezonde voeding, omdat veel patiënten eerst moeten aansterken voordat ze hun operaties kunnen krijgen. De na zorg van de operaties kost vaak ook veel tijd, en dit gaat niet alleen gepaard met goede wondzorg maar ook veel fysiotherapie en nog meer gezonde voeding. Daarnaast worden de patiënten in het HOPE center door de medewerkers van Mercy Ships met heel veel liefde geholpen en verzorgd. Voor veel patiënten is deze vriendelijkheid niet altijd vanzelfsprekend geweest. Dit komt omdat hun aandoeningen vaak kunnen zorgen voor verstotingen binnen hun stammen. Het krijgen van een operatie geeft een patiënten dus op veel facetten veranderingen. Niet alleen ziet het er beter uit maar vaak functioneert het lichaam weer beter als dit eerst beperkt was. Mensen worden weer geaccepteerd en gewaardeerd en het geven van die hoop, die zie je terug in de ogen van de patiënten. Dit straalt zelfs door in de voor en na foto’s die met de crew gedeeld worden op de Monday morning meetings. Om nog even terug te komen op mijn bezoek in het HOPE center, dit was dus een hele bijzondere ochtend. Op deze locatie waren heel veel patiënten, volwassen en kinderen, aan het revalideren of aansterken. Het contact met de patiënten was laagdrempelig en zowel de kinderen als volwassenen wilden eigenlijk meteen met ons contact maken. Zelfs hebben we ons onze nagels laten doen door de kinderen, de kleuren roze en blauw waren dan ook niet te missen toen we terug kwamen op het schip. Iedereen weet dan meteen dat je met de kindjes van het HOPE center bent geweest. Het was ontroerend en intrigerend om alle patiënten in hun revalidatie te zien. De vriendelijkheid en openheid van iedereen in het HOPE center, heeft mij echt diep geraakt. Ik kan het niet vaak genoeg zeggen maar het is zo inspirerend om dit mee te mogen maken. Ik weet zeker dat ik een bijdrage aan het werk van een dergelijke NGO wil blijven voortzetten, in wat voor manier dan ook, in mijn verdere leven.
Iedereen die op het schip werkt wordt dan ook gezien als een ‘hope carrier’ ongeacht welke positie je uitvoert. We stralen hope uit en geven hoop terug aan de patiënten. En niet alleen indirect werk ik mee aan het mogelijk maken van die operaties voor de patiënten maar ook aan de crew geven we veel aandacht met mijn werk in de hospitality. Ik ben continue bezig met het regelen van dingen op het schip, ook om het voor iedereen zo comfortabel mogelijk te maken. Want wat werkt iedereen hard hier. Alles doen we samen op het schip, slapen, eten, sporten, spelletjes en dat kan soms best overweldigend zijn. Maar er heerst een enorme eenheid en de vriendelijkheid naar de ander staat hier hoog in het vaandel. Iedereen hier is gezegend om er te zijn met allemaal dezelfde mentaliteit; ‘When you are given a gift, you are meant to share it’ en dat is wat we kunnen doen met een NGO als Mercy Ships, en hopelijk nog lang mogen blijven voorzetten.
Tot de volgende!
xoxoxo ANN
Plaats een Reactie
Meepraten?Draag gerust bij!