Tell God Tenki
Ga naar de pagina van Cobie WaasdorpHa lieve allemaal,
Bij deze weer een update vanuit Sierra Leone! Ja, vanuit Sierra Leone. Hoog tijd, want er is al weer van alles gebeurt en het is inmiddels ook al weer ruim 3 maanden geleden dat ik een blog heb gepost.
Een paar weken nadat de laatste blog online stond, ging ik weer op reis. Vanuit Nederland naar Sierra Leone. De reis ging voorspoedig, alhoewel de bootovertocht vanaf het vliegveld naar Freetown, een heuse belevenis was. Iets met hoge golven, geen werkende airco, veel warmte, een naar diesel lucht ruikende boot. Resulteerde in zeezieke mensen en mensen compleet in paniek. Maar goed, ik was blij dat ik het over het algemeen kon handelen. En uiteindelijk van een hobbelig boottochtje, met een busje naar ons appartement. De zeven weken daarna mochten we met zes mensen in dit appartementencomplex verblijven. Met een bijzonder doel: we mochten met dit team van mensen patiënten “selecteren” voor de komende fieldservice.
Een ervaring die ik niet snel meer ga vergeten. Want wat is het bijzonder om in dit proces betrokken te zijn. Want wat ik deze weken wel heb geleerd, is dat het zeker niet zo is dat ieder persoon die naar de screening komt, geholpen kan worden. Er wordt kritisch gekeken naar de problemen van een patiënt, en vervolgens wordt er gekeken of dit iets is waar Mercy Ships bij kan helpen. De mensen hier in Sierra Leone hebben de afgelopen jaren er zo naar uitgekeken dat het schip zou komen. De toegang tot (goede) gezondheidszorg is hier zo slecht, dat de nood en vraag naar gezondheidszorg hoog is. En wat waren er schrijnende situaties ook tijdens de screening, waar dat ook zichtbaar werd. Als er mensen kwamen die Mercy Ships niet kan helpen, omdat hun probleem iets is waar Mercy Ships geen operaties voor doet. Wanneer je dat vertelde, zag je de pijn en machteloosheid. Want de dokter had tegen ze gezegd dat ze moesten wachten op het schip. En nu zijn er mensen van het schip en die vertellen vervolgens dat ze niet kunnen helpen. Dat kon niet. Ze hebben al die jaren op het schip gewacht. Het raakte mij. Het is fijn als mensen uitkijken naar de komst van het schip, maar de verwachting is ook zo hoog.
En daarnaast ook mensen met een tumor, die al zo ver ziek waren, dat we alleen maar konden zeggen dat ze naar het ziekenhuis moesten gaan voor pijn medicatie, en we ook wisten dat deze mensen niet lang meer te leven hebben. En deze dingen vertellen was niet altijd makkelijk. Wat ik wel altijd heel fijn vond en wat mij heel veel rust gaf, is dat we met deze mensen kunnen bidden. En ik voelde dan ook altijd na het gebed, een rust komen. Als Mercy Ships niet kan helpen, God kan dat wel. Hoewel misschien niet op onze manier, Hij kan het wel op Zijn manier. En de genezing ligt in Hem. Wat een bemoediging.
En sowieso een enorme zegen om met een heel fijn team dit werk te mogen doen. Veel daycrew die elke ochtend weer vroeg present waren om te helpen. Zo fijn, en we werden een close groep zo met elkaar. Het leuke en fijne is, dat het merendeel van deze lieve daycrew nu ook aan boord werkt. Scheelt gelukkig, want zo kan ik ze nog veel zien.
Na zes weken van screening, zat ons screeningswerk er op. En ik begon ook steeds meer uit te zien om weer aan boord te gaan. Om weer lekker mijn eigen plekje te hebben, om weer bij de beste cabinmate te zijn en weer te kunnen genieten van een lekker liggend bed. En zo werd er met het team enorm uitgekeken naar de aankomst van het schip. De daycrew keek er ook zo enorm naar uit. En zo was het dan eindelijk 22 augustus, de dag dat het schip in Freetown aan zou komen. De voorpret was groot, nou ik kan je vertellen, de aankomst vreugde nog vele maler groter. Iedereen had eigen kleding laten maken, met hetzelfde stof. Een blauw festijn op de kade!
Op de kade maakten we er een feestje van. De daycrew had vlaggetjes geregeld, en daarnaast ook fluitjes. Iedereen van het schip moest weten hoe blij we waren met de komst. De meeste daycrew waren van enthousiasme aan het rondspringen, dansen en zingen. Behalve Patrick, die werd stiller en stiller. En niet omdat hij niet blij was, integendeel. Hij zei tegen mij: “Cobie, dit is een droom voor mij die werkelijkheid wordt. Toen ik 12 jaar was, was het schip hier ook. Daarna heb ik gebeden dat ik op een dag ook op dit schip zou mogen werken. Sinds die tijd heb ik over dit moment gedroomd. En nu wordt het werkelijkheid. Mijn dromen komen uit. God heeft mijn gebeden verhoord”. Ik kreeg kippenvel bij zijn woorden. Want hoe vanzelfsprekend zijn zoveel dingen voor mij in Nederland. Ik heb zeker een droom gehad en gebeden voor mijn werk bij Mercy Ships. Maar zat het ook echt zo diep geworteld als de droom van Patrick? Maakte het mij ook zo stil toen ik aan boord kwam? Genoeg lessen voor mijzelf.
Twee dagen na aankomst van het schip, mocht ik weer aan boord. Verhuizen van het appartement naar mijn cabin. Ook wel weer heel gek. Want ik leefde echt in de stad. Werd wakker van de vogels, van ruzie makende mensen op straat, van een toeterende auto van de buurman, van de regen en onweer, of soms van de airconditioning die het niet goed deed, of juist weer wel. Dan is het leven aan boord weer opeens anders. We hebben gedag gezegd tegen de huisbaas, de vrouw waar we altijd brood kochten, tegen de man waar we ons internet kochten en tegen de vriendelijke mensen bij de supermarkt. Wat waren dit bijzondere, leerzame en fijne weken.
Shiplife foto’s; taartjes eten, taartje maken met Jannie, de huisbaas op bezoek, attaya drinken…
Vlak na de verhuizing, werd het werk ook weer opgestart. De nieuwe daycrew werd verwelkomd. En de laatste dingen voorafgaand aan de komende fieldservice, werden afgerond. En zo waren we beetje bij beetje klaar voor de eerste patiënten.!
De eerste maand met patiënten zit er inmiddels al weer op. De eerste weken waren druk, pittig en intens. Er waren veel patiënten, we hadden personeelstekort, en er waren veel patiënten die erg ziek zijn. Die uiteindelijk een ‘nee’ kregen. En hoe vaak ik dit ook meegemaakt heb, dit went nooit. Het blijft verdriet doen, en de machteloosheid om ze weg te sturen naar huis, dat voel je. Gelukkig weet ik me gezegend met een fijn team. Zo waardevol. Daarnaast beseft het mij ook elke dag, dat ik de kracht van God nodig heb om dit werk te kunnen doen. Uit eigen kracht lukt dat niet. En daarnaast vind ik het echt bijzonder om patiënten terug te zien die ik heb gezien met de screening. Ik herken ze niet altijd, maar ze herkennen mij vaak wel.
Pas mocht ik de admission (opname) doen van Shaka. Hij was zo blij; want ik had hem gescreend in Freetown, had vervolgens de tweede screening aan boord gedaan met Nursing&Diagnostic day en mocht ook zijn opname doen. Zijn lach was van oor tot oor toen hij zich dat realiseerde. En dat is prachtig, zo bijzonder om zijn proces te hebben gezien…
Mooi ook om te merken dat geloof ook een grote deel hier speelt bij de patiënten. Er zijn meer christen hier dan dat er waren in Senegal. En daarnaast spreken deze mensen Krio, wat lijkt op het Engels, hierdoor kan je ook meer over geloof praten. En er staat ook weleens christelijke muziek aan in de wachtruimte, waarbij je vervolgens allemaal patiënten mee hoort zingen, prachtig! Ik heb meestal ook muziek aan in mijn eigen kantoortje, als ik aan het werk ben. Een paar weken geleden stond het nummer ‘blessed assurance, Jesus is mine’ (volle verzekering, Jezus is mijn) aan, terwijl ik bloed aan het prikken was bij de 15-jarige Christian. Hij herkende het nummer en begon vervolgens hard mee te zingen. De daycrew en ik deden dat ook, waardoor we uiteindelijk met z’n drieën aan het zingen waren. De puberende Christian, met een tumor op zijn onderkaak, die zich niet schaamde om over onze God te zingen. Veel om van te leren. Zie je het ons in Nederland al doen? Zulke momenten laten mij weer beseffen hoe een zegen mijn werk is. Hoe veel ik hier kan leren, en hoe de patiënten mij veel leren, mij tot een zegen zijn..
Wat ook weer bijzonder was, was dat ik mijn verjaardag weer aan boord mocht vieren. Blijft gek om zo ver weg van huis te zijn. Op deze dagen zou ik het liefst even een bakje koffie thuis willen doen en gezellig even willen kletsen met de familie. Maar dat gaat helaas niet. Gelukkig heb ik een heerlijke dag gehad. Er werd veel, maar lees dan ook echt: veeeeeeel, gezongen. Wat ook echt speciaal was, was dat Emmanuela haar eerste appointment had aan boord. Ik had haar gezien tijdens de screening, en had toen nog tegen haar gezegd dat ze op een speciale dag terug zou komen; mijn verjaardag. Bleek dat ze dit samen met haar moeder had onthouden. En zo kwamen ze binnenlopen met een cadeautje voor mij. Had natuurlijk niet gehoeven, maar het was zo lief! Het cadeautje waren twee mooie jurken. Zo speciaal, die gaan met liefde gedragen worden. Tijdens de lunch hadden Maddy en Henriëtte een taart geregeld, zodat we nog een feestje konden vieren met het patient selection team. Daarnaast had het preop team zich verstopt toen ik even weg was. Waarna ze vervolgens allemaal uit een kamertje kwamen springen en begonnen te zingen. Helemaal leuk! Jessica had heerlijke koekjes gemaakt en Melanie had lekkere witte boterhammen met hagelslag geregeld. Blijer kan je een mens niet maken hoor. Na het werk heb ik met wat vrienden gezellig buiten gegeten. Ik had niet zo veel zin om ergens te gaan uiteten, en vond het wel lekker om aan boord te blijven en wel gezellig met vrienden te zijn. Gedurende de dag werd ik ook veel gebeld en heb ik zulke lieve appjes gehad van familie, vrienden en vriendinnen, een echte zegen. Ver weg of dichtbij, ik heb de beste familie en vrienden!
En zo zijn we al in de tweede maand van patiëntenzorg aangekomen. Ik ben blij en dankbaar met mijn werk hier. Natuurlijk vind ik het soms ook echt pittig, en verlang ik dan ook even naar het Nederlandse leven. Maar toch is het goed om hier te zijn. Vorige week hadden we screening met de chirurgen. We zagen een man met een mega grote tumor, een tumor die groter nog was dan zijn gezicht. De chirurgen wisten niet zo goed of ze deze man wel konden opereren of niet. Ook omdat het mogelijk een kwaadaardige tumor was. We zaten met elkaar in de ruimte te overleggen, totdat de chirurg opeens zei; maar weet je wat we moeten doen nu? We moeten bidden. Want als wij het niet meer weten, dan mogen we het bij God neerleggen. En Hij zal ons dan de wijsheid geven die we nodig hebben in deze beslissing. Hij sprak een gebed uit. En daarna vroeg hij wat we er nu van dachten en of God wat had ingegeven in je hart/gedachten. Een bemoedigend moment. Wat is het een voorrecht om te weten dat het werk hier aan boord niet alleen gebeurt met mensenwerk, maar ook met Godswerk. En dubbele handen werk; handen van gevouwen handen en handen van chirurgen/verpleegkundigen/engineers/housekeeping/deck/ICT/mechanics/etc…
Na deze patiënt kwam de 50-jarige Marita. Zij zag dat de chirurgen aan het overleggen waren over haar situatie en of ze haar konden helpen. En wat deed ze? Ik zag haar met ogen omhoog gericht zitten en alleen maar bidden. En haar gebed was: “Alstublieft, Jezus… geef mij deze operatie. Dankuwel voor wie U bent. U bent goed”… Toen ze een paar minuten daarna hoorde dat ze geholpen kon worden, waren niet haar eerste woorden: “Dank u dokter”.. nee, ze waren daarentegen: “Dank U Jezus!”. Overigens daarna wel een blije dank aan de chirurgen. Maar wat was dit weer leerzaam en wat laat het een afhankelijk naar God zien.
Hier zie je de eerste patiënten die aan boord komen. En Emmanuel. De eerste patiënt die een operatie mocht krijgen. Emmanuel “God met ons”.
Hier wat van mijn kleine vriendjes en vriendinnetjes, die een reconstructieve plastische chirurgische operatie hebben ondergaan. Kleine strijders!
En zo stroomt de wachtruimte elke werkdag weer vol met mensen. Elke patiënt weer met zijn/haar eigen verhaal. Elke patiënt weer met een verwachting, met een hoop, met een uitzien. Waar de ene patiënt nog moet horen of ze geholpen kunnen worden, wacht de andere patiënt om naar de afdeling gebracht te worden om de volgende dag een operatie te krijgen. En al deze mensen mag ik zien. Wil ik zien. Zien. Om wie ze zijn. Wat ze doormaken. En ik hoop dat de komende maanden te blijven doen. Deze mensen blijven zien. En ze laten merken dat ik ze zie. Dat God ze ziet. Dat ze niet alleen hoeven te strijden. Dat God er bij is, dat er een team van mensen over de hele wereld ze bij wilt staan. Hoe bijzonder. En hoe mooi dat ik daar de komende maanden (DV) een getuigen van mag blijven zijn.
Wat team/werk foto’s! Het leukste team van het schip!
En trouwens, Sierra Leone is een PRACHTIG land! Zo groen, veel bergen, prachtige stranden, mooie natuur. Weer zo een ander land dan Senegal. Heerlijk om af en toe op een vrije dag er op uit te gaan en wat van het land te zien. Want ondanks alle armoede en verdriet, heeft dit land een schoonheid. En ik hoop en bid dat in de komende jaren dit land steeds meer uit de armoede mag komen. Dat ze voorspoed mogen kennen, na zo veel verdrietige jaren (denk aan de burgeroorlog, ebola, modderstroom, covid)… Bid u mee?
Uitstapjes naar Bureh Beach, Banana island en Mambo waterval
Uitstapjes; naar de kerk, ijsje eten, uiteten, op stoffenjacht, naar de naamceremonie van de baby van een van de daycrew, voetbal kijken
Ik hoop tot december in Sierra Leone te blijven, moet vervolgens in januari naar Texas voor onboarding en zal dan eind januari naar de Africa Mercy gaan, waar ik hoop te werken in Madagaskar. Veel om naar uit te kijken, en vertrouwend op de hulp van God.
Bedankt weer voor het lezen!
Liefs,
Cobie
Bid u meer voor:
- Alle patiënten die de afgelopen maanden te horen hebben gekregen dat ze niet geholpen kunnen worden. Dat ze mogen ervaren dat God bij ze is, dat ze mogen ervaren dat Hij bij hun is;
- Voor ons team. Dat we diep met elkaar verbonden mogen blijven. Dat we vreugde mogen vinden in ons werk. Dat we elkaar kunnen bemoedigen en helpen;
- Voor de Sierra Leoners: dat ze in alle armoede en nood die ervaren wordt, mogen ervaren dat de Hoop in Christus te vinden is. Dat ze rust krijgen wanneer ze te horen krijgen dat ze niet geholpen kunnen worden;
- Kracht. Kracht voor verdraagzaamheid op het schip. Om naast elkaar te kunnen blijven werken en als één lichaam van Christus samen te kunnen werken (zoveel culturen aan boord, zoveel verschillende nationaliteiten);
- Voor personeel. Er is veel personeel nodig, voor zowel de AFM als de GLM. Bid u mee?
Danken voor:
- Voor de vele operaties die we al mochten doen;
- Dat het schip veilig mocht aankomen in Sierra Leone en dat ze een fieldservice mag doen, nadat het 12 jaar geleden is dat Mercy Ships in Sierra Leone mocht zijn;
- Het fijne team waarmee ik mag samenwerken;
- Voor een goede patient selection, waarbij we elke dag weer veilig over de weg konden gaan;
- Alle wijsheid die God geeft om de juiste beslissingen te maken, de vele kennis die er is op het schip.
Zie hier de prachtige luchten die we vaak in de avond kunnen zien!
Plaats een Reactie
Meepraten?Draag gerust bij!
Beste Cobie, wat een bijzonder mooi, maar ook moeilijk werk doe je daar. We wensen je veel kracht en sterkte toe voor de toekomst.
Met vriendelijke groet en een goede zondag.
Fam.Hoogendoorn. Stationssingel.