Blog 5 ‘Soli Deo gloria’
Ga naar de pagina van Lucie van WingerdenBeste allemaal,
Het is inmiddels eind oktober en nu ik dit schrijf ben ik net weer terug in Nederland na iets meer dan 3 maanden aan boord van de Global Mercy. Voor de oplettende lezer 😉 ik zou oorsponkelijk begin september weer naar huis komen, maar dat is toch meer dan anderhalve maand later geworden! Dat geeft denk ik wel aan hoe erg ik het naar mijn zin heb gehad aan boord. Ik ben dan ook zo blij en dankbaar dat ik nog wat langer aan boord van dit prachtige schip mocht wonen en werken. Het liefst had ik nog langer gebleven, maar nu moest ik toch echt naar huis om verder te gaan met mijn studie.
De afgelopen weken en maanden zijn voorbij gevlogen en mijn laatste blog is al bijna 2 maanden geleden. Toch wil ik jullie graag nog meenemen in de gebeurtenissen van de afgelopen weken in september en oktober.
Wat is er in die weken veel gebeurd, te beginnen met het moment van de allereerste operatie van de nieuwe fieldservice in Sierra Leone!
De eerste operatie vond plaats op een dinsdagochtend. Vooraf werd er, zoals gebruikelijk is bij de eerste operatie van een fieldservice, met de gehele bemanning gebeden. Rond iets voor 9 klonk de stem van de Hospital Manager over het PA system, waarna iedereen aan boord het werk even pauzeerde om mee te bidden voor de operatie van de allereerste patient, Sahr. Wat een bijzonder moment om mee te mogen maken! Sahr wordt tijdens de operatie geholpen aan een liesbreuk waar hij al 12 jaar flinke last van had. De start van de nieuwe fieldservice en de start van een nieuwe periode van hoop en genezing!
De fieldservice begon met het blok General Surgery, hierbij worden onder andere veel lies- en navelbreuken geopereerd. Nu ik dit schrijf zijn we al een paar weken bezig met het volgende blok operaties, Maxillofacial waarbij er onder andere gespleten lippen en/of gehemeltes en grote tumoren in het mond, kaak en aangezichtsgebied worden geopereerd. In september was ik een dag in het Hope Center. Het Hope Center is een gebouw midden in Freetown, waar patienten die te ver van het schip af wonen naartoe kunnen reizen en waar ze kunnen verblijven tijdens de periode voorafgaande aan hun operatie (de intakegesprekken, onderzoeken etc.) en na de operatie voordat ze weer naar huis mogen.
Ik mocht die dag een muurschildering maken in het Hope Center. Terwijl ik hiermee bezig was, werd ik steeds omringd door de patienten die er waren. Een van de patienten was een jongen van nog maar een paar jaar oud, met een enorme tumor bij zijn kaak. Zo’n klein jongetje met zo’n ernstige aandoening, maar wat was hij blij en vrolijk! Hij sprong rond met een ballon en wilde met iedereen spelen en overgooien. Zo bijzonder om te zien. Ondanks zijn omstandigheden was hij zo opgewekt! Het Hope Center is een bijzondere plek, als je er binnenloopt merk je dat gelijk. De crew en daycrew die er werken, doen zulk goed en prachtig werk! Het is zo’n fijne en warme plek voor patienten om voor en na hun operatie te verblijven. Maar naast alle vrolijkheid en dankbaarheid is er af en toe ook verdriet. Van sommige patienten die ik die dag in het Hope Center ontmoet heb, heb ik later gehoord dat ze geen operatie kunnen krijgen. Dit kan heel veel verschillende redenen hebben. Op het schip kunnen we maar bepaalde soorten operaties uitvoeren, soms zijn ingrepen te gevaarlijk of soms hebben ingrepen bepaalde (na)zorg nodig die we op het schip niet kunnen bieden (bijvoorbeeld bestraling in het geval van kwaadaardige tumoren). Het jongetje waar ik het over had, zal opgroeien met zijn tumor en zal daar uiteindelijk aan overlijden, onvoorstelbaar.
Er zijn natuurlijk zoveel bijzondere en mooie verhalen van patienten die wel geholpen kunnen worden en daar mogen we zo dankbaar voor zijn, maar helaas kunnen we lang niet iedereen helpen. Dat merk je ook op straat in Freetown. Na een ritje in de keke stappen we uit en de jongen die ons gereden heeft stapt ook uit en wil geen geld in ontvangst nemen. In plaats daarvan laat hij ons een plek op zijn hoofd en zijn buik zien, hij heeft begrepen dat wij van Mercy Ships zijn en hij wil hulp van het schip voor zijn klachten in plaats van geld voor de rit. We kunnen niet meer doen dan luisteren naar zijn verhaal. De operatie schema’s zaten voordat het schip aankwam in Freetown eigenlijk al helemaal vol en je kunt mensen geen valse hoop geven. Zeker niet als het hun enige hoop is. Er is hier zoveel nood, onvoorstelbaar.
Als een patient geen operatie kan krijgen, is er gelukkig ook een team van Mercy Ships dat palliatieve zorg biedt aan deze mensen. Het werk van Mercy Ships houdt niet op bij de nee voor de operatie.
Het leven op het schip is druk, de dagen zijn vol en lang. Sinds de operaties zijn begonnen staat er in het Cafe nu altijd een rij aan blauwe scrubs (ziekenhuispersoneel) tijdens de koffiepauzes :). Wel heel leuk om zo af en toe wat verhalen vanuit het ziekenhuis op te vangen, terwijl ik aan het werk ben.
Sinds de fieldservice echt is begonnen, worden er ook wat extra activiteiten georganiseerd aan boord. Een van mijn favorieten, is de wekelijkse medical in-service op woensdagavond. Dit is een soort hoorcollege over een bepaald medisch onderwerp. Allerlei onderwerpen en vakgebieden komen aan bod. Soms vertelt een chirurg wat over zijn/haar ervaringen, geeft een anesthesist een college over de basis van anesthesie, of krijgen we een college over hoe de biomedische ondersteuning van het ziekenhuis aan boord is geregeld. Heel interessant om meer te leren over hoe alles, in dit toch wel hele unieke drijvende ziekenhuis, in zijn werk gaat!
In het weekend zijn we een keer met een groepje op bezoek geweest bij een weeshuis. Het was ongeveer een uur rijden van het schip en zeker het laatste stuk waren ‘de wegen’ erg hobbelig, een hele ervaring! Ik was nog nooit eerder op bezoek geweest in een weeshuis en wist dus niet zo goed wat ik moest verwachten. Dit weeshuis wordt geleid door een echtpaar en ze hadden nu ongeveer 12 kinderen in huis. Toen we aankwamen, stonden de kinderen buiten op ons te wachten, we kregen een warm welkom! We mochten binnen op een soort binnenplaats in het midden van het gebouw op stoelen gaan zitten en daar leerden we de kinderen beter kennen. Er werd een bijbelverhaal verteld, er werd gezongen, gedanst en we hebben spelletjes gespeeld. Het was een hele bijzondere en indrukwekkende ervaring. De kinderen zijn zo dankbaar met zo weinig. Op dit soort momenten is het zo fijn dat Krio, de taal die in Sierra Leone wordt gesproken zo dicht bij het Engels ligt en dat de meeste mensen ook gewoon Engels spreken. Hierdoor kan je elkaar meestal goed begrijpen, hoewel het Krio soms toch best een uitdaging is ;).
Naast de trip naar de orphanage zijn we ook een dag naar Tacugama Chimpanzee Sanctuary geweest. Dit is een plek waar mishandelde en geredde chimpanzees worden opgevangen en worden klaargemaakt om terug te keren in het wild. Het regende die dag heel hard, een typische dag in het regenseizoen 🙂 In de stromende regen hebben we met een guide een wandeling gemaakt naar een waterval en een dam vlakbij de Sanctuary en daarna kregen we een tour door de Sanctuary zelf. Heel interessant om meer te leren over hoe de chimpanzees opgevangen worden en te zien waar ze verblijven. Een bijzondere en unieke plek in Sierra Leone.
Tot 28 september heb ik als Sales Staff in het Cafe en in de Ship Shop gewerkt. De 3 weken daarna heb ik in Hospitality gewerkt. Dat vond ik heel leuk! Even heel wat anders qua werkzaamheden en je komt op zoveel plekken in het schip! Het hospitality team maakt alle cabins schoon en gereed voor aankomst van nieuwe crew. Geeft tours van het schip en informatie aan nieuwe crewleden en ze helpen bij evenementen en bezoek van gasten aan boord. Nog nooit in mijn leven heb ik zoveel bedden opgemaakt, zoveel vloeren gedweild en zoveel badkamers en wc’s schoongemaakt. Het was hard werken, maar ik heb ervan genoten. Wat een ontzettend gezellig team (een dweilstok werkt prima als microfoon als er gezellig wat muziek aanstaat tijdens het schoonmaken!) en wat een dankbaar werk. Het is zo fijn dat wanneer je aankomt op het schip, je cabin netjes is schoongemaakt, je bed is opgemaakt (dit is de enige keer dat je bed voor je wordt opgemaakt!) en dat de handdoeken en koekjes (ook eenmalig😉) klaarliggen.
In mijn laatste weken aan boord heb ik daarnaast ook de kans gehad om ook nog wat meer van het ziekenhuis op deck 3 en 4 te zien. Ik mocht een dag meelopen met een van de hospital physicians! Ik mocht ‘s ochtends mee op de rondes op de wards. Een van de patienten was de dag ervoor geopereerd, maar hij zat er nu al zo opgewekt en glunderend bij! Hij had nog twee drains in zijn nek op de plek waar een enorme tumor gezeten had, maar hij was zo blij en voelde zich zo goed! Prachtig om te zien en ook bizar omdat de operatie nog maar zo kort geleden was.
Terwijl we het papierwerk aan het bijwerken waren (alles gaat hier op papier!), kwam chaplaincy langs op de wards. De patienten vaak nog in verband gewikkeld en in hun pyjama, begonnen te zingen en te dansen! Gods naam werd geprezen en er was zoveel blijdschap en dankbaarheid te zien op de gezichten van de patienten. Tel papa God Tenki!
De rest van de dag was ik met de hospital physician bij pre-op te vinden. Dit is de afdeling van het ziekenhuis waar patienten hun eerste afspraken hebben, voorafgaand aan de opname voor de operatie. Het was zo leuk en leerzaam om te zien hoe het proces voorafgaand aan de operatie in zijn werk gaat! Bepaalde dingen krijgen hier meer aandacht dan bijvoorbeeld in Nederland, omdat bepaalde infecties zoals malaria en schistosomiasis in Sierra Leone heel regelmatig voorkomen. Op mijn middag op pre-op heb ik ook een admission voor de operatie mogen meemaken. Een kind kreeg een laatste lichamelijk onderzoek om te kijken of hij gezond genoeg was voor de operatie en dat was gelukkig het geval! Toen de documenten allemaal ingevuld waren, vroeg de arts of we met de mensen aanwezig in de spreekkamer konden bidden voor de patient die nu werd opgenomen voor zijn operatie. Ik was zo dankbaar dat ik dit moment mocht meemaken, zo waardevol! In dit ziekenhuis weten we ons echt afhankelijk van God!
‘s Middags heb ik nog een bezoek gebracht aan de patient veranda en na afloop heb ik nog een tijdje spelletjes gespeeld met de patienten en day crew op de wards. Mens-erger-je-niet en Jenga! De dagen daarna ben ik tijdens mijn pauzes nog een paar keer naar beneden gegaan naar de wards en de patient veranda om nog wat meer tijd te besteden met de patienten. Ervaringen die ik nooit meer ga vergeten!
Toen was mijn laatste week aan boord aangebroken. Op zaterdag een laatste uitje naar de Lettie Stewart pottery, waar we een workshop pottery maken kregen, zo leuk! En daarna een laatste week werken. Op maandagochtend moest ik (deze keer dan echt!) opstaan tijdens de All-hands meeting. Je moet op het schip op maandagochtend opstaan als het je eerste monday All-hands meeting is en ook als het je laatste is. Op maandagochtend is er naast alle mededelingen voor de komende week ook altijd een spreker die een devotion geeft. Een van mijn vrienden aan boord gaf die ochtend de devotion, zonder dat wij dat van te voren wisten!
Wat een bijzondere verrassing en wat een mooie boodschap. Hij vertelde iets bij Joshua 1:9: ‘ Be strong and courageous, do not be afraid or discouraged. For the Lord your God is with you wherever you go.’ Een mooie bemoediging in de week dat ik weer naar huis zou reizen. Wat zag ik er tegenop om weer naar huis te gaan. Ik heb zo’n goede en mooie tijd gehad aan boord. Ik ben zo ontzettend dankbaar voor alles wat ik heb mogen meemaken en voor alle lieve mensen die ik hier heb mogen ontmoeten, ik heb er eigenlijk geen woorden voor. Dat ik zo’n goede tijd heb gehad, maakt het alleen maar moeilijker om weer naar huis te gaan. Ik heb ook heftige en moeilijke dingen gezien en meegemaakt, maar door alles heen is God zo goed! Dat besef kwam hier heel dichtbij.
Wat ga ik het schip en deze lieve mensen enorm missen!
Dank jullie wel voor het lezen van mijn blogs, voor alle lieve berichtjes en voor alle steun en het meeleven op wat voor manier dan ook! Soli Deo gloria, aan God alle eer!
Lucie
Plaats een Reactie
Meepraten?Draag gerust bij!
Wat een geweldige ervaring is dit voor je geweest Lucie.
Welkom thuis en Veel Succes met je studie weer!
Fijn om mee te kijken wat je zoal beleefd hebt. Het enthousiasme spat er vanaf. Wat dapper Lucie , een onvergetelijke ervaring.
Succes met je studie .
Wat fijn dat je het daar zo naar je zin heb gehad, en ook zoveel geleerd heb. Ik heb genoten van jou Blogs, en de foto’s.
Lieve groet Ria.
Heel erg leuk om te lezen allemaal Lucie! Dank je wel voor je inzet aan boord. God’s zegen!