Veerkracht
Ga naar de pagina van Denise GorissenLieve mensen,
Vanmiddag vroeg één van mijn kamergenootjes me hoe ik het doe: vier jaar hier zijn en steeds je vrienden zien vertrekken! Ze is hier nu bijna twee maanden en haar reismaatje vertrok vandaag. Heel eerlijk, ik was bijna vergeten dat zoveel afscheid nemen geen normaal aspect van leven is. En het antwoord? Dat moet ik jullie bijna verschuldigd blijven. Want ik denk niet dat ik een goede heb. Het wordt makkelijker over tijd, ja. Maar je voelt je er soms schuldig over. En je vraagt je af of je nog wel emoties doorleeft. Ik kan alleen nog huilen als een diepe vriend(in) vertrekt en ik weet dat ik die nooit meer ga zien, of als we een tijdperk (bijvoorbeeld een land) afsluiten. Meestal lachen we de emotie weg met een see you soon, en zo niet, dan in de hemel 😉 Maar als je echt stil gaat zitten, en nadenkt over alle mensen die je in je hart meedraagt, blijft het een bizarre wereld.
Het tijdperk is aangebroken dat patiënten die ruim vijf maanden bij ons woonden, ontslagen worden. In mijn vorige blog schreef ik al over een vriendinnetje dat terug naar huis ging, maar de afgelopen week vertrok ook mijn andere assistentje (of koningin smeken^^), en een 24-jarige jongen. Hij was voor mij het toonbeeld van positiviteit. Ondanks dat zijn conditie niet helemaal verholpen kon worden, was hij altijd vol vreugde en energie. Hij deelde de liefde die God hem gaf. In hem zie ik wat het betekent om in overgave te leven en te weten dat God ook jou ontzagwekkend wonderlijk (Psalm 139) heeft gemaakt. Het is mijn diepe wens dat elk van onze patiënten met die overtuiging terug naar huis gaat. Want alleen dan is ons werk echt levensveranderend.
Ik heb jullie al vaker verteld dat ik het HOPE Center meer ervaar als familie en tijdelijk thuis voor onze patiënten dan als een ziekenhuis of hostel. Dat mochten we vorige week op een creatieve manier delen met de community aan boord. Op donderdagavond wordt er altijd een bijeenkomst gehouden met vele uiteenlopende onderwerpen of activiteiten. Deze keer was het aan ons om het HOPE Center te presenteren. Hoe kan dat beter dan de zaal ombouwen tot HOPE Center en al onze dagwerkers uit te nodigen? We lieten de crew aan boord een van onze dagelijkse bezigheden uitvoeren in spelvorm: de juiste patiënten en bagage vinden en ze naar het schip vervoeren. Ook was er tijd voor een quiz met leuke weetjes en mocht ik onze caterer even in de spotlight zetten.
Zij kookt dagelijks met haar team lunch en avondeten voor al onze patiënten en dagwerkers, en dat is met deze drukte toch al snel een maaltijd of 350 per dag. Even ter referentie; ze koopt wekelijks 15 zakken van 50 kilo met rijst! Het moge duidelijk zijn dat de echte Malagassiër niet zonder rijst overleeft. Voor ons Nederlanders zit dat denk ik meer in de kaas, of frituursnacks. En van die laatste mochten we afgelopen maand weer een keer genieten! Bedankt Nederlands kantoor 😉
Andere activiteiten om het leven aan boord een samen leven te maken waren deze maand een karaoke avond, een theater en aanbiddingsdienst in het HOPE Center, en een heuse modeshow. Mijn weekenden afgelopen maand zijn samen te vatten in één woord: voetbal. Na heel veel weekenden werken, ben ik er nu weer meer vrij en dus kan ik wat regelmatiger meedoen met de zaterdagtraining of wedstrijden. Er is zelfs een meidenteam opgezet, dus nadat ik hier afgelopen weekend voor het eerst mee gespeeld heb, denk ik dat ik me daar voor de komende maand ook maar wat meer bij aansluit. Spelen met de mannen heb ik nooit vervelend gevonden, maar wat meer balbezit gaat me zeker helpen om beter te worden. Ik denk dat ik het leven sowieso meer in dat licht moet zien. Er zijn zoveel dingen waar ik beter in wil zijn, zeker op geestelijk gebied, maar de weg ernaartoe is er eentje die we vaak niet bereid zijn om te gaan. Ik wil mezelf uitdagen die weg vaker te bewandelen. Echt groeien. Door de pijnen van vallen, geduld hebben, en doorzetten heen. God heeft ons namelijk niet geroepen tot een comfortabel leven of een lafhartige geest, maar tot een geest van kracht, liefde en bezonnenheid, die streeft om alles te geven wat in haar is. Dus ik beslis opnieuw: ik wil elke dag meer op Jezus lijken.
Dus ondanks de drukte in het HOPE Center, richt ik me op mijn vrije dagen vaak op het ontwikkelen van karakter, Bijbelstudie, en de dingen doen die binnen mijn passie liggen. Ook als ik daar niet zoveel zin in heb. Ik weet dat God me talenten gegeven heeft met een reden. Niet om ze in de kast te laten liggen. Niet om ermee op te scheppen. Maar om ze in te zetten voor Zijn glorie. Of dat nu direct of indirect is, je weet nooit waar het weer van pas komt.
Liefs en zegen,
Denise
Gebedspunten:
- Bid voor geduld, eenheid, en energie om van de laatste maand van de field service te genieten.
- Bid voor de patiënten die langzaam genezen. Bid dat God hun wonden dicht en hun revalidatie versnelt zodat we niemand met zorgnood achter hoeven te laten.
- Bid voor bescherming tegen weersomstandigheden. Het cycloonseizoen is begonnen en als een cycloon onze kant op komt, kan dat betekenen dat het schip uit de kust moet varen en het HOPE Center een soort opvangplek wordt.
- Dank voor alle patiënten die afgelopen maand een staaroperatie mochten ontvangen.
- Dank voor de geslaagde HOPE Center avond voor de community aan boord.
- Dank alle korte termijn vrijwilligers die komen met frisse energie. Bid dat ze zich snel thuis mogen voelen.
Plaats een Reactie
Meepraten?Draag gerust bij!
Denise. Dank voor je nieuws uit een stukje in deze wereld waar ” hope” wordt gebracht. Bedenk dat als je in Hem bent , je richt op Hem dan zal Hij in jou en door jou werken en alles doen wijzen op Hem. Sterkte en Gods zegen bij al het werk.
Altijd weer een vreugde om je verhalen te lezen. Geniet van de laatste maand.