Een nieuw begin
Ga naar de pagina van Denise GorissenLieve mensen,
Ik was bijna vergeten een update te schrijven. In andere woorden: het is druk hier! Volgens sommigen te druk, maar weet je, het is ook nooit goed 😉 Ik ben dankbaar. Ik voel me weer nuttig. Waar ik een maand geleden in conflict was met de onzekerheid van wel of niet doorgaan, en in hoeverre opnieuw opstarten verantwoordelijk zou zijn, dank ik nu God dat we een getekend protocol hebben. Ik neem jullie mee naar mijn afgelopen maand.
We bereidden ons eerlijk gezegd voor op weggaan. 4 september stond er een feestje gepland in het HOPE Center, zonder getekend protocol. Het was een bitterzoete poging om iedereen te bedanken voor hun werk, en om nog één keer samen te zijn met alle dagwerkers (5 september zouden zij niet meer mogen werken). Ik stond op de kade in de auto te wachten toen het sein van de omroep klonk. Niet de receptionist, maar de managing director klonk over het omroepsysteem. Met aan de telefoon de CEO van Mercy Ships wereldwijd. Het was zover. Op de laatste dag. Het protocol was getekend. Heel eerlijk, ik wist niet wat te doen. Juichen of huilen. God danken of het uitschreeuwen: waarom? Meer dan eens werd weer duidelijk, in Mercy Ships word je getraind je aan te passen. En alles gaat op het laatste moment. En ook al weet ik dat al vier jaar, toch is het elke keer weer spannend. Het ‘afscheidsfeestje’ werd nu ineens een groot feest van ontlading. Toen we aankwamen op het HOPE Center en de groep dagwerkers meedeelden dat het protocol getekend was, waren ze door het dolle heen. De laatste patiënten kwamen uit hun kamers om eens te kijken waar dat geschreeuw vandaan kwam. En toen zij hoorden dat ze niet morgen naar huis hoefden, vlogen een paar van de moeders me om de hals.
Het was een moment waarop ik me realiseerde dat voor hen de onzekerheid zovelen malen groter was dan voor mij. Zeg nou eerlijk, als ik naar huis had gemoeten: dan kon ik gewoon lekker mijn Nederlandse bedje opzoeken, en rustig kijken wat de volgende stap zou zijn. Voor onze day crew was het een zaak van inkomen hebben of niets hebben. Voor de patiënten en hun verzorgenden een zaak van zorg ontvangen tot je genezen bent, of met een wond of niet functionerend lichaam terug naar je hutje in het dorp waar je vervolgens nog steeds verstoten wordt. Ik leerde nóg een keer om mijn situatie niet vergelijken met het perfecte scenario. Dat maakt je ontevreden en onzeker. Alsof je faalt als je onder de omstandigheden niet in vreugde op Jezus gericht kan blijven. Ik leerde in de afgelopen maand dat het zo niet werkt. De Bijbel staat vol van verhalen waarin mensen Gods wegen niet begrijpen en het naar Hem uitschreeuwen. Maar juist dat, het toch bij God blijven zoeken, is waar ze uiteindelijk troost in vinden. Niet het vergelijken met enig persoon hier op aarde, maar je eigen situatie in de hand van God leggen, dat is wat vrede brengt. Zelfs te midden van alle onzekerheid. En elke onzekerheid met God doorlopen, maakt je uiteindelijk ook veerkrachtig. Juist door dat te doen, kan ik nu weer met vreugde in de missie staan. (Oké, het feit dat ik van drukke banen houd, speelt ook mee ;))
4 september was dus al een groot feest met barbecue, maar op 5 september werd dat aan boord nog eens dunnetjes overgedaan. Dit keer met alle day crew en crew op de kade. Het was een gezellige avond met optredens van day crew, een paar speeches, een groot buffet, en natuurlijk dans. We danken God, dat Hij ondanks ons nog steeds Zijn missie met Mercy Ships in Madagaskar wil voortzetten. En dat hebben we gemerkt de afgelopen week. Het is een groot contrast met drie weken geleden. Van 5 september tot 25 september hadden we geen nieuwe patiënten, maar zorgden we voor zo’n 15 patiënten en hun verzorgenden. Deze patiënten hebben tot de dag van vandaag nog wondzorg en revalidatie nodig. Het was een tijd om uit te rusten voor medisch personeel, maar ook een tijd waarin onze band met de patiënten in het HOPE Center enorm sterk groeide. Je kent ze bij naam, je hebt alle tijd van de wereld om met hen door te brengen, en ze leren je zelfs wat Malagassische woorden en liedjes. Ik was vooral close met het meisje hiernaast. Toen ze vorige week vertrok, realiseerde ik me pas echt hoe ik van haar was gaan houden. En zij ook. Enigszins vertwijfeld gaven we elkaar een dikke knuffel. De foto’s en video’s zijn de enige blijvende herinnering aan deze spontane, slimme en eigenwijze vijfjarige die nu terug thuis is, aan de andere kant van het eiland.
Maar de leegte die zij naliet, wordt maar al te snel opgevuld. Nu één week geleden kwamen de eerste bussen met patiënten weer aan in het HOPE Center. Vanaf die dag hebben we meer dan 150 mensen verwelkomd. Van rust naar chaos dus. Voor het eerst hebben we nu ook blinde patiënten in het HOPE Center. En omdat we de komende 8,5 week vooral simpele operaties uitvoeren, zijn de aantallen die we in het HOPE Center ontvangen van een grootte die ik sinds Senegal niet meer heb meegemaakt. Ik geniet er eerlijk gezegd van, die drukte. Het idee dat we nog bijna 800 mensen kunnen helpen in de komende twee maanden maakt zoveel goed. Het wordt aanpoten met het team dat we hebben, maar het komt vast goed. Ik ben in ieder geval positief. Het voelt als een compleet andere field service dan het eerste deel. Een nieuw begin.
Dan om even af te sluiten met een stukje Madagaskar dat we in onze vrije dagen mochten ervaren. Dit land is zo prachtig. Ongelofelijk. Een reisorganisatie hier wilde een campingtripje uittesten met sommigen van ons. Cobie, Louis en ik waren daar wel voor te spreken natuurlijk! Dus gingen we op zaterdagochtend met een busje richting een bootje. Tweeënhalf uur varen de wildernis in, stapten we uit en wandelden we naar het huis van een lokale man, die in zijn tuin tenten had staan. ‘s Middags bezochten we het dorpje en een waterval, en ‘s avonds hadden we een lekker kampvuurtje onder de heldere sterrenhemel. De volgende dag plantten we cassavebomen, maakten we nog een wandeling en speelden wat spelletjes. Toen was het alweer tijd om terug te gaan. Kortom, het perfecte weekendje weg in de natuur, en het echte Malagassische leven (inclusief lokale keuken). Dus, zoek je nog een bijzonder land voor een tripje? Ik kan het zeker aanraden!
Zegen,
Denise
Gebedspunten:
- Bid dat alle geplande patiënten in het HOPE Center en in het operatieschema zullen passen 😉
- Bid voor energie voor (in het bijzonder) de lange termijn ziekenhuisvrijwilligers nu we doorgaan tot december.
- Bid voor rust en eenheid aan boord, dat we ons geloof en vertrouwen op God en God alleen zullen stellen.
- Dank voor alle evenementen die we hebben gehad de afgelopen weken om te vieren dat onze missie door kan gaan.
- Dank voor de terugkeer van patiënten die een maand geleden ‘nee’ te horen kregen en nu toch geholpen worden!
- Dank voor
Plaats een Reactie
Meepraten?Draag gerust bij!