Houd hoop!
Ga naar de pagina van Denise GorissenLieve mensen,
Het is een bewogen maand. En om heel eerlijk te zijn, had ik tot gisteren de moed een beetje opgegeven. Het land is prachtig, de mensen zijn geweldig en het is fijn om terug te zijn op de Africa Mercy, maar alle verschillende dingen die tegenzitten sinds het begin van deze field service, doen mij en velen anderen afvragen of we hier wel moesten zijn. Er heerst een beladen sfeer aan boord. Evenementen en operaties draaien door, al is het op een lagere capaciteit, maar op dit moment weten we niet of we hier over anderhalve maand nog zijn. En dat doet pijn. Ik heb getwijfeld bij het opschrijven van deze woorden, omdat ik weet dat het officieel interne informatie is. Tegelijk kan ik geen update schrijven zonder dit te noemen. De onzekerheid heeft impact op alles wat we op dit moment doen en op hoe iedereen zich voelt. Ik wil dit niet schrijven om iemand de schuld in de schoenen te schuiven, maar om te getuigen dat God goed is, en dat dat losstaat van de omstandigheden. Hij is het nog steeds waard geprezen en aanbeden te worden. Hij is ons niets schuldig. En al deze maanden is Hij goed geweest. We zijn er alleen zo makkelijk blind voor.
Daarom, kort de uitleg. In elk land waar we komen, werken we met het akkoord van de regering dat is vastgelegd in een protocol, getekend door beide partijen. Het tienjarig protocol van Madagaskar lag er nog vanuit 2014, en deze loopt dus in september af en moet hertekend worden. Dat is op dit moment niet gebeurd. Een aantal weken geleden werd dat gedeeld met de vrijwilligers en werd meegedeeld dat we het land moeten verlaten begin september als er geen akkoord ligt. Voor nu heeft dat een aantal gevolgen. Alle operaties met lange revalidatie (waaronder het complete orthopedische blok) worden gecanceld. De afgelopen weken heeft het pre-operatieve team elke dag ‘nee’ moeten verkopen aan patiënten die vervolgens terug naar het HOPE Center en naar huis gestuurd werden. Emotioneel is dit slopend. Ook onze dagwerkers zijn hun baan op het moment niet zeker. Als het eindigt in een vertrek, hebben zij opeens geen baan meer, terwijl ze voor anderhalf jaar dachten veilig te zijn. Dat heeft directe gevolgen voor al hun families en hun toekomstplannen.
Je begrijpt het wel denk ik, leven met deze onzekerheid eist zijn tol. Het is tegelijk een geestelijke strijd. Want is dit tegenwerking van de duivel, of is dit God die aangeeft dat we hier niet moeten zijn? Het is lastig te onderscheiden, en de informatie die we hebben is beperkt. Ik bid dat Gods wil gedaan wordt. Niets meer en niets minder. Dat Hij de glorie krijgt. In het midden van dit alles moet je toch doorgaan. Ik denk dat we allemaal onbewust of bewust afleiding zoeken. Met dit in onze achterhoofden, kunnen we nog steeds gezellige evenementen aan boord hebben, zoals samen de openingsceremonie van de Olympisch Spelen kijken, of een karaokeavond in het café aan boord.
Om even rust te hebben van het scheepsleven, besloten Jannietha, Cobie en ik om een nachtje weg te gaan aan het begin van deze maand. Een uurtje weg van het schip is een heerlijk rustige plek aan het strand. Een simpel huisje aan een strandweggetje bleek de perfecte plek om uit te rusten, God te zoeken, en samen van Gods schepping te genieten en te reflecteren. Het was een welkome pauze. De natuur is hier trouwens altijd heel mooi. Er is geen enkel seizoen waarin het nooit regent, dus het is groen en tegelijk wat je je voorstelt bij een Caribisch eiland 😉 We hebben een lokaal tentje gevonden dat de allerbeste gebakken vis serveert, dus dat is een beetje ons stamrestaurant geworden (als dat bestaat). We komen er regelmatig om een verjaardag te vieren, of juist om afscheid te nemen van een vriend die vertrekt.
Daarover gesproken, hadden we afgelopen weekend een niet zo makkelijk afscheid. Jannietha vertrok nadat we ruim twee jaar samen op een schip gediend hebben. Gelukkig kunnen we elkaar in Nederland opzoeken en is er WhatsApp. Voor nu neem ik de prachtige herinneringen in mijn hart mee aan een lieve vriendin die geniet van mensen voor de gek houden en werkt met liefde en toewijding aan elk van haar patiënten. Ze heeft in haar tijd aan boord vele mensen doen geloven dat we een tweeling zijn, tot op het punt dat mensen mij feliciteerden toen het haar verjaardag was. Dus dat verhaal zal nog wel even voortleven…
Louis en ik zijn een nieuw idee gestart. We willen elke week minstens één keer samen koken of bakken, zodat we een beetje meer van elkaars cultuur leren in de praktijk. Het heeft me tot nu toe een prof gemaakt in onze eigen patat maken, de basissaus van Senegalese gerechten bij elkaar mixen, en vis slachten en frituren. Dat laatste moet ik nog wel even aan wennen hoor, als Nederlander die is opgegroeid met alle vis en vlees voorbereid in de supermarkt zien liggen. Maar komt goed. Het zijn de momenten dat ik me realiseer dat ik, ook al ben ik het lang niet altijd met alles eens, nog steeds geniet van me onderdompelen in nieuwe culturen. Afgelopen zondag ging ik met een van onze dagwerkers mee naar haar kerk, die haar vader leidt. Het was zo goed om nogmaals te zien dat er over de hele wereld broers en zussen zijn die naar de kerk komen om God te zoeken en te aanbidden, en meer te leren over wie Hij is. Het gebouw was volledig van hout, maar dat maakte de preek en de aanbidding niet minder krachtig. Ik werd er echt door bemoedigd.
Dan als laatste wat mijn houding gisteren deed omslaan. In het HOPE Center werken we samen met een cateringteam dat geleid wordt door iemand die in 2014 dagwerker aan boord was. Ze heeft een hart voor onze patiënten, en de jeugd in Toamasina. Ze is super ondernemend en positief ingesteld en daarom komt ze, naast haar gezin en al de projecten en bedrijfjes die ze al runt, telkens weer met nieuwe ideeën om het HOPE Center te verbeteren, of meer impact te maken in de stad. Ze nodigde me uit om haar nieuw gehuurde appartementen te bezoeken, en met haar mee te denken over hoe ze daar een succesvol hostel van kan maken (in één week tijd haha). We gingen naar een winkeltje, haar huis, en naar deze appartementen, maar onderweg leerde ze me een aantal belangrijke lessen. Houd altijd hoop en blijf positief. Waarom? Omdat God zoveel meer kan doen dan wij ooit hopen of beseffen. Als we zeggen dat hij wonderen doet, moeten we daar ook op vertrouwen. En ernaar handelen. Haar man dacht aan haar connecties met de burgemeester van de stad en ineens dacht ze: waarom ben ik daar niet eerder naartoe gegaan? Hij kent mensen die het protocol getekend kunnen krijgen. Dus ze belde hem op, en een uur later zaten we in het gemeentehuis te wachten op onze afspraak. De burgemeester op zijn beurt pakte meteen zijn telefoon toen hij hoorde van de problemen en had binnen no time een minister aan de telefoon. Hoe dit verder afloopt, is niet in onze handen, maar in die van God. Het is voor mij persoonlijk misschien niet eens zo belangrijk. Ik had mijn lesje die dag wel geleerd. Geef niet op. We hebben een grote God.
Ik zie uit naar wat de komende maand te brengen heeft: ik hoop nog veel meer te leren van onze prachtige caterer, Heilke komt langs, Iris en Niels komen hier voor vakantie, en we bidden voor en vertrouwen op een getekend protocol. Het vult me met vreugde te denken aan de volgende blog waarin ik jullie kan meedelen dat we blijven 😉 Bidden jullie mee?
Zegen,
Denise
Gebedspunten:
- Bid voor alle vrijwilligers die moe zijn van werkdruk, onzekerheid en veranderingen. Bid voor hernieuwde focus op God en nieuwe energie zoals Elia ontving.
- Bid voor de overheid en de leiders van onze organisatie om effectief te communiceren en beslissingen te maken die de inwoners van Madagaskar helpen en God eren.
- Bid dat alle patiënten die naar huis gestuurd zijn met een ‘nee’, alsnog genezing mogen ontvangen.
- Dank voor het goede herstel van de meeste van onze patiënten.
- Dank voor onze catering leidinggevende die op zoveel manieren laat zien wat God en mensen dienen met je hele hart betekent. Bid om zegen over al haar lopende projecten.
- Dank dat Iris en Niels hier over een week zullen zijn!
Plaats een Reactie
Meepraten?Draag gerust bij!
Denise. Dank voor je uitgebreide eerlijke nieuwsbrief. Ik las deze week een gedeelte uit exodus 14. En ter bemiediging wil ik dat jou en jullie meegeven. Ex 14 vs 1 tot 14. Met als tekst: De Heere zal voor u strijden en gij zult stil zijn. Dan komt t goed wat de uitkomst ook zal zijn. Veel sterkte en zegen in jullie werk en we zullen je meenemen in bij de gebedskring. Hg
Lieve Denise,
Wat een pittige en onzekere tijd… mooi om te lezen dat je hoop hebt en dat je weet dat God trouw is, ook al gebeuren er dingen die menselijk gezien niet “eerlijk” zijn. Goed om af en toe even je rust en ontspanning te pakken, dat is ook zo nodig. Geniet ontzettend van je tijd met Iris en Niels.
Liefs