Joy overflow in my life
Ga naar de pagina van Cobie WaasdorpHa lieve mensen,
Hier dan eindelijk weer een blog van mij. Want wat is het een poos geleden. Iets met lekker aan het werk, settelen op een nieuw schip en vele patiënten zien. Zorgt er voor dat een blog schrijven ergens onderaan het lijstje kwam. Maar nu is het dan eindelijk zo ver!
Wat zijn de afgelopen maanden voorbijgevlogen. We zijn alweer in de maand juni. En de fieldservice in Senegal zit er al bijna op. Ik zit momenteel ook niet meer op het schip, maar heb een paar weken verlof in Nederland. Maakt ook meteen dat ik ongelofelijk veel te vertellen heb, want de laatste blog was ergens in november.
Maar goed, juni dus. Eind januari ben ik aan boord gegaan van de Global Mercy (GLM). Een flinke omschakeling. Want de Africa Mercy was kleiner, de community was kleiner, en de AFM was veel minder luxe. Begin februari zijn we met de schepen vertrokken uit Tenerife. Na een dag hebben we elkaar midden op de oceaan vaarwel gezegd en zijn we uit elkaar gegaan. Want wij voeren met de GLM naar Dakar, Senegal. De AFM op weg naar Durban, Zuid- Afrika.
Op valentijnsdag kwamen we met het schip aan in Dakar. Wat was dat bijzonder. Herenigd met heel veel lieve mensen. En het voelde ook als thuiskomen. Want deze plek is inmiddels wel vertrouwd geworden.
Hieronder het geweldige team!!!
Een paar weken na aankomst, konden wij met ons team de eerste patiënten verwelkomen. Orthopedische kinderen, allemaal met een afwijking aan hun benen. Heerlijk weer knuffelen met de kinderen. En ook meteen extra dankbaar zijn met alle zorg die we kunnen geven aan ze. Want nog steeds zijn er heel veel kinderen die een operatie nodig hebben. Ook al is het schip er nu voor de 3e keer in het land, nog steeds is de hulp hard nodig.
Ousmane naar boven brengen
De allereerste patiënten voor de GLM!
Namen controleren voordat ze het schip opkunnen
Wachtende patiënten om aan boord te kunnen
Het werk was deze fieldservice hetzelfde als vorig jaar. Ik werk in het preoperatieve team, en we houden ons bezig met het proces van de patiënt voorafgaand aan de opname in het ziekenhuis. Super leuk en nog steeds erg blij met deze toffe baan. Wat wel een verschil is met vorig jaar, is dat ik nu niet in een tent werk, maar luxe op het schip. Per werkdag heb ik een eigen kamertje, waar ik gesprekken kan voeren, bloed kan prikken, etc. En ook zo fijn dat alles dichtbij is, de apotheek, de radiologie, de afdelingen; je bent er zo. Klein groot verschil met vorig jaar.
We begonnen dus de fieldservice met orthopedische operaties. Heel snel al zag je veel kindertjes rondlopen met gipsbenen. Na 6-8 weken werd het gips er afgehaald. En dan volgde het harde revalidatie proces. Want iedereen moest weer leren te lopen. Prachtig om het proces te zien, en kinderen steeds zelfverzekerder rond te zien lopen. Ook heel bijzonder dat ze zo lang aan boord zijn, meestal hoorde ik van ver al dat ze naar de revalidatie gingen, want het was dan één groot geroep: MATY DIOP. Dat laatste is mijn Senegalese naam en zo kennen dus de meeste patiënten mij ook.
Serigne voor zijn opname
Serigne in de volle wachtruimte met Abou (daycrew)
Saikou voor de operatie
Amadou en Saikou na de operatie
Vrij snel na deze operaties volgde reconstructieve plastische chirurgie. Ook hierbij hadden veel van deze patiënten een lange weg van revalideren. Om steeds meer de functie van hun hand, arm of been terug te krijgen. Ik vind dit blok van patiënten altijd erg intens. De verhalen die je van mensen hoort, zijn zo ingrijpend. De mensen zijn getekend voor hun leven. Niet alleen lichamelijk (door de vele littekens van brandwonden), maar ook geestelijk (gepest worden, beschadigd zelfbeeld). Neem bijvoorbeeld die ene jongen die nog maar 16 is. Twee jaar geleden is hij tijdens zijn slaap in brand geraakt. Waardoor zijn gehele lichaam verbrand is. Een wonder dat hij nog leeft. Door de brandwonden en littekens is de functie van zijn armen erg klein. Zo bijzonder dat hij een operatie heeft kunnen krijgen, waardoor hij nu weer zijn arm omhoog kan doen. Ik vind het altijd heel bijzonder om te zien wat we voor deze mensen kunnen doen en dat ze zo sterk en moedig blijven, ondanks het lange revalidatie/herstel proces.
Satou voor de operatie, net na de operatie en bij ontslag. Zie je dat haar armen weer helemaal in de lucht kunnen?
Wat dit jaar ook bijzonder is, is dat we oogoperaties konden uitvoeren. Dit is de afgelopen fieldservice niet gedaan, maar kon deze fieldservice weer. De meeste van deze patiënten kwamen niet naar ons team, omdat ze voor een dagopname kwamen en dat meteen via het oogteam ging. Wel kwamen de kinderen naar ons toe, omdat die een nachtje moesten blijven. Zo kregen we wel wat mee van het proces. Kinderen die al op zo’n jonge leeftijd met staar moeten leven, dat is echt iets wat ik in Nederland niet heb gezien. Extra bijzonder dat door een relatief kleine ingreep, de meeste mensen (een gedeelte van) hun zicht weer terug krijgen. Hieronder wat foto’s van Adama.
De andere twee specialties die we eigenlijk de gehele fieldservice hebben gehad zijn maxillofacial en general. Betekend dus mensen met een aandoening van het gezicht en mensen voor een algemene chirurgie operatie (lipoma, liesbreuk, navelbreuk). Ook hierbij is het zo mooi om betrokken te zijn als een preoperatieve verpleegkundige. Zo ook bij Ibrahima, een 21 jarige jongen. Hij was toen hij een klein kind was getroffen door een noma infectie. Wanneer deze infectie bij je mond komt, kan het zo je huid weg eten. De overlevingskans hiervoor is maar 10%. Hij overleefde wonder boven wonder. Maar wel met gevolg dat de rechterkant van zijn gezicht er heel naar uitzag. Hij kwam erg ondervoed binnen op het schip begin maart. Voor hem startte een lang traject met de diëtist. En wat was dat voor hem mentaal en fysiek een gevecht. Want hij moest leren meer te eten, maar ook zag hij steeds maar mensen opgenomen worden in het schip voor een operatie en hij mocht niet. We zagen hem echt het zwaar hebben. Momenten dat hij het niet meer zag zitten, hij niet in ons geloofde en niet meer in zichzelf geloofde. Met het hele team hebben het traject om hem heen gestaan. Hem geprobeerd te bemoedigen. Elke keer weer tegen hem vertellen: GNOFAR (we zijn een team, samen doen we het). En zo, beetje bij beetje, gram voor gram, bereikte hij zijn streefgewicht. Eindelijk mocht hij opgenomen worden. Na twee maanden. Wat een vreugde en wat ben ik trots op hem. Inmiddels is een lange operatie achter de rug en heeft hij weer een ‘normaal’ uitziende wang. Als hij mij ziet herkent hij mij meteen, zo bijzonder. Pas zag ik een gezicht door het raampje van de wachtruimte heen kijken. Wij waren toen met het team aan het feest vieren. En hij zat lekker mee te genieten. Toen we naar hem toegingen zag je zo veel meer hoop. Een jongen die weer een toekomst heeft. Die weer geaccepteerd gaat worden. Die weer normaal kan gaan eten. Als ik daar over nadenk dan kan ik alleen maar vervuld worden met dankbaarheid, wat een zegen dat ik een onderdeel van dit werk mag zijn. Want is het toch bijzonder dat dit ‘gewoon’ mijn werk is. En dat er zo veel hope gebracht mag worden. Al dan niet in genezing en/of operatie.
Khadidatou voor de operatie
Net na de operatie
Auguste voor de operatie
Auguste na de operatie
Auguste door Jessica en Amara naar de ward gebracht
Want wat ik de afgelopen maanden echt heb moeten leren, is dat de hope en healing niet in een operatie liggen. Het begint al bij het begin: iemand in zijn ogen kijken (niet te lang althans, dat is cultureel weer niet netjes), een arm om iemand heen slaan, een praatje maken in het Wolof (de lokale taal), mensen laten zien dat ze waardevol en geliefd zijn. Daarnaast ben ik, als ik even niks kan doen, weleens in de wachtruimte te vinden. Daar speel ik met de kinderen, spelen we verstoppertje, zingen we, kleuren we, spelen we met de ballonnen of proberen we te dammen. Je ziet en voelt dan de rust, vrede en vreugde in zo’n ruimte. Ondanks dat het soms zo gevuld kan zijn met chaos en gehuil van alle kinderen. Dit is een plek waar we de toekomst voor mensen kunnen/mogen veranderen. Waar we ze mogen zien dat dit niet uit ons is, maar door God. Want Hij verdiend alle eer! Hieronder wat plaatjes:
En soms hoor je dat ook terug van patiënten. Zo zei een vader van een patiënt: wat ik bij jullie op het schip heb ervaren, dat heeft me van slag gemaakt. Ik had nog nooit zoiets meegemaakt. Dit is hoe wij zouden moeten leven als moslims. Ik voelde Jezus, ik voelde God op het schip. Zo veel liefde. Dat kan niet uit mensen alleen komen. Hij vroeg vervolgens of ik weleens gehoord had dat moslims tot het christendom kwamen. Bij zo’n gesprek kan ik alleen maar bidden en hopen dat de Heilige Geest door blijft werken in het hart en dat deze mensen mogen beseffen dat het kennen van deze God veel meer genezing brengt dan de operatie die ze hebben gehad.
Wat het werken op dit schip ook zo leuk maakt, is dat de LCU op het schip zit. Dit is de Low Care Unit, waar patiënten verblijven als ze geen verpleegkundige zorg meer nodig hebben, maar nog wel controle afspraken. Na mijn werk of ’s avonds was ik vaak hier te vinden. Hoe uniek is dit.. Je patiënten die je ook na hun ontslag kan blijven zien. Ik speelde vaak met de kinderen tafelvoetbal, kreeg traditionele dansles van de moeders, probeerde te winnen van armpje drukken of probeerde mijn Wolof verder uit te breiden. Na een lange dag werken, maakte een paar uurtjes hier zijn, me vaak helemaal vol van positieve energie.
Naast al het werken kon ik gelukkig ook veel van het schip af. Deze fieldservice zag ik niet echt de noodzaak om door het hele land te gaan, maar vond ik het vooral belangrijk om in de cultuur en relaties met de Senegalese bevolking te verdiepen. Zo zijn we vaak met een groepje naar onze grote vriend Sidath (of z’n Nederlandse naam: Gerben van der Lek) geweest. Zijn familie werd zo ook onze familie en zo heerlijk om hier te mogen komen en zijn.
Er is zoveel gebeurt deze afgelopen maanden, te veel om op te noemen. Een bezoek aan een huisgemeente, diepe en mooi gesprekken met (ex-)moslims, vissen/BBQ met het transportation team, pasen vieren met een Christelijke Senegalese familie, trein ritjes, attaya drinken, koningsdag aan boord, veel thiebodiene eten, worship met het team op woensdag, teamfoto’s, eigen preoperatieve scrubs (uniforms), stranddagjes, goede gesprekken, spelletjes, veeeeeel cappucino’s met de beste cabinmate, dansjes in de cabin, pakketjes uit Nederland, etc…. Ik kan nog veel meer opnoemen. Deze maanden waren goed. Vermoeiend, druk en intens ook. Maar ik kan uiteindelijk ook echt zien dat God leidt. Hij voorziet in alles. Ook als ik dat zelf soms niet meer zie. En dat is een zegen, genade! De fieldservice zit er op, 794 operaties hebben we uit mogen voeren!! Trots en dankbaarheid vervuld mijn hart.
Vorige week stond in het teken van afscheid nemen. Makkelijk was dat niet. Want vrienden gedag zeggen die je al bijna een jaar kent, dat is niet het makkelijkste. In ons team zeggen we altijd dat we geen collega’s van elkaar zijn, maar familie. En zo voelt dat ook. En wat is het dan lastig om gedag te zeggen tegen familie. Maar ook mooi en bijzonder om terug te zien op alle vriendschappen en iets om heel dankbaar voor te zijn! Ik hoop dat ik ze ooit nog een keer kan zien en kan alleen hun levens in gebed brengen.
Ik kijk uit naar wat er nog meer gaat gebeuren de komende tijd. Voor nu is in ieder geval het plan dat ik begin juli naar Sierra Leone vlieg. Daar hoop ik mee te helpen in het patient selection team. Dit team ‘selecteert’ de patiënten voor de komende fieldservice. Ik hoop dus al heel veel patiënten te gaan zien die we hopelijk kunnen gaan helpen in de maanden erna. Dit selection team zal dit voor 6 weken doen. Eind augustus komt dan het schip weer richting Sierra Leone en hoop ik weer aan boord te gaan. Sowieso tot juli 2024, als de Heere het geeft. Ik kijk er naar uit, ben benieuwd wat het mij gaat brengen. En bid dat God in alles voor mij uitgaat, en dat ik Hem in alles mag volgen. Want hoe het dan ook gaat, met Hem alleen is het goed.
Dank voor al het meeleven, via gebed, kaarten, appjes, financieel! Dit wordt erg gewaardeerd.
Tot snel hopen we (ik ga proberen echt meer frequenter mijn blog te schrijven..)
Lieve groetjes,
Cobie
Bid u mee voor:
- Kracht en wijsheid voor het patient selection team;
- Veiligheid in Sierra Leone (deze week zijn er verkiezingen in het land)
- Dat vrienden uit Senegal, daycrew, patiënten en caregivers geraakt mogen worden, dat de Heilige Geest in hun hart werkt;
- Voor een goede komende fieldservice in Sierra Leone
Dankt u mee voor:
- Deze afgelopen maanden in Senegal, voor alle kracht en wijsheid wat er mocht zijn om het werk te doen;
- Voor alle wonderen die we zagen gebeuren bij patiënten;
- Voor de ruim 700 operaties die we hebben kunnen uitvoeren;
- Voor het fantastische team waar ik in mag werken!
Plaats een Reactie
Meepraten?Draag gerust bij!
Beste Cobie,
Ik heb je blog gelezen. Wat hebben jullie mooi werk mogen doen.
De Heere heeft de operaties ook willen zegenen.
Daar mogen we Hem voor dank zeggen.
Ik wens jou ook voor het toekomende Gods onmisbare zegen toe.
Voor je persoonlijk leven, maar ook voor het werk voor je naaste!
Wat een liefde mag er zo door gegeven worden, heel mooi.
Hartelijke groeten van Erica Rijnberg-Zoutewelle
Vous êtes formidables et vous avez réalisé un travail colossal et formidables ici et nous vous en remercions vraiment. Coby alias Maty Diop
Beuganala trop!!! Gnofar! Merci beaucoup Waly <3