Verkenning en gewenning
Ga naar de pagina van Mercy Ships HollandIn de week die volgde, heb ik de Global Mercy en haar mensen al redelijk goed leren kennen.
Donderdagochtend om 8 uur ’s ochtends had ik mijn eerste kennismaking met mijn team. Het team bestaat uit zowel vrijwilligers als ‘contractors’, mensen die werken op basis van een overeenkomst en dus betaalde krachten zijn. Het is een leuke mix van mensen, met ieder een eigen achtergrond. Zo werk ik onder meer samen met mensen uit de Filipijnen, China, Australië, Canada en Schotland. Samen met mijn manager nam ik alles door wat ik moest weten om de volgende maandag echt aan de slag te gaan. Ik kreeg de rest van de ochtend vrij om langs een aantal punten in het schip te gaan waar ik handtekeningen moest verzamelen. Zo heb ik een bankaccount geopend om betalingen te kunnen doen, kreeg ik uitleg over wat te doen bij een noodgeval/evacuatie en heb ik kennisgemaakt met de ‘crew nurses’ door middel van een coronatest. Het coronaprotocol is redelijk strikt aan boord, omdat ziektes zich gemakkelijk verspreiden over het schip. Op het moment van schrijven zitten we in code rood, wat betekent dat iedereen afstand houdt, een mondkapje draagt en zich twee keer per week laat testen. Het is echter niet alleen corona wat door het schip waait; bepaalde griepvarianten steken ook de kop op. Gelukkig is alles goed geregeld en zijn er ook vrijwilligers (‘buddies’) voor mensen die vijf dagen in quarantaine zitten. Ikzelf ben ook een buddy voor iemand, en dus verzorg alles buiten de maaltijden om voor die persoon.
In de middag mocht ik beginnen met een huishoudelijke taak. Ik was blij dat ik eindelijk wat nuttigs kon gaan doen. Samen met iemand van het team heb ik het glas in de trappenhuizen schoongemaakt. Omdat de veiligheid logischerwijs goed bewaard moet worden en zeker op een schip, vindt er elke week een ‘drill’ plaats. Tijdens deze drill oefent het ‘emergency team’ (plus het hele schip) met de handelingen wat te doen bij een noodgeval. In dit geval kreeg ons team alvast een ‘heads up’ over wanneer de drill ongeveer zou plaatsvinden. Normaliter is dit niet bekend. Omdat er een erg harde wind stond in de afgelopen week en dit waarschijnlijk nog wel even aanhoudt, oefenen we nu niet met evacuatie van boord. Op een later tijdstip zal dit echter wel gedaan worden. Dit betekent dat iedereen van boord moet en in bepaalde teams moet gaan staan. Vervolgens wordt gekeken of iedereen ‘gered’ is. Zo niet, dan zullen ze net zo lang doorgaan tot de laatste persoon gevonden is. Zo secuur zijn ze hier wel.
Ik denk dat veel mensen erg benieuwd zijn hoe mijn cabin eruit ziet. Ik ga het hieronder proberen te beschrijven, maar de foto geeft al redelijk een inkijkje. Er zijn binnen cabin’s (zonder raam) en buiten cabin’s (met raam). Op dit moment deel ik een binnen cabin met mijn Canadese kamergenoot. In de cabin hebben wij beschikking tot onze eigen wasruimte, koelkast/vriezer en kapstok, en hebben we elk onze eigen kamer die kan worden afgesloten met behulp van een gordijn. Mijn kamer is onder meer voorzien van opbergruimte (waar ook mijn vijf tassen makkelijk opgeslagen kunnen worden), een bureau, een lange spiegel en een grote kledingkast. Het is erg fijn om zo’n redelijk grote ruimte voor jezelf te hebben. In de muren kan logischerwijs niet geboord worden. Gelukkig zijn alle muren magnetisch, zodat je je hele kamer kan volhangen met foto’s, schilderijen en lampjes/vlaggetjes. Ik had al aardig wat magneten meegenomen van huis, en heb in de ‘ship shop’ grote haakmagneten op de kop getikt om mijn meegebrachte lampjes op te hangen. Bijgevoegd een foto zodat je een beetje een beeld kunt krijgen van hoe een cabin er ongeveer uitziet.
De eerste week heb ik aardig wat moeite gehad om goed te slapen in mijn cabin. Dit zal natuurlijk te maken hebben met het feit dat je moet wennen aan een nieuwe omgeving, maar het heeft vooral van doen met de wind in Tenerife. Door de harde wind gaat het schip enigszins heen en weer, waardoor de touwen een bonkend geluid maken. Het geluid verandert in de tijd: soms is het te vergelijken met iemand die met een hamer op een betonnen muur slaat, de andere keer zijn het schoenen die in een wasmachine tegen de trommel slaan, of een grote ijzeren bal die langzaam aan tot stilstand komt op de grond. Het slapen gaat wel steeds beter en het is hopen dat de wind in de komende weken zal afnemen.
Ik sloot mijn tweede dag aan boord af met het bezoeken van de ‘community gathering’ (onderlinge ontmoeting van de mensen aan boord), waarin een aantal vrijwilligers in het zonnetje werden gezet voor hun lange diensttijd (5 of 10 jaren). Dezelfde avond kreeg ik van mijn familie een filmpje opgestuurd waarin familie en vrienden lieve berichtjes hadden ingesproken, wat mij erg goed deed.
Op vrijdag volgde ik mijn ‘on board-training’ van 8 uur ’s ochtends tot 1 uur ’s middags en ontmoette ik onder meer de kapitein, de managing director, de HR director en het pastoraat. Ik kreeg te zien waar de zwemvesten en reddingsboten zich bevinden, en hoe de waterdichte deuren werken. In grote letters hangt op het dek waar deze deuren zich bevinden ‘watertight doors can kill’, waaruit wel blijkt dat ze levensgevaarlijk zijn. Bij een noodgeval kunnen de deuren binnen 20 seconden sluiten, en het doel is te voorkomen dat het schip ‘zinkende’ is.
Naast hard werken is er ook ruimte om te rusten. Of in mijn geval, om zoveel mogelijk van de omgeving te kunnen zien. Op vrijdagavond had ik mij opgegeven voor mijn eerste (golf)surfles. Met een bus reden we rond half 6 ’s avonds richting El Médano, een plaatsje op tien minuten rijden van de Global Mercy. Vertaald naar het Nederlands betekent het ‘de duin’. Het is een zeer goede plaats voor alle surfsporten vanwege de goede wind en golven. Het strand is opgedeeld in vier delen: het eerste deel is voor zwemmers, het tweede voor golfsurfen, het derde voor windsurfen, om af te sluiten met kitesurfen. Eerst hees ik mijzelf in een wetsuite, waarna we op het strand uitleg kregen hoe het golfsurfen in elkaar steekt. Het was ingewikkelder dan ik in eerste instantie had gedacht, maar gelukkig waren we bijna allemaal beginners. Ik vormde een team met een Zwitserse vrijwilliger die eerst in het water een paar pogingen deed om te staan. Mijn taak was haar op het juiste moment een zet te geven zodat haar snelheid zou matchen met de snelheid van de golf en ze zich makkelijker zou kunnen bewegen over de golf. Dat bleek makkelijker gezegd dat gedaan, want blijkbaar heb je daar aardig wat spierkracht voor nodig. Gelukkig waren er genoeg vrijwilligers van middelbare leeftijd die ons een aardige duw in de goede richting konden geven. Het is mij gelukt een paar keer op het board te staan, maar we zullen het waarschijnlijk vaker gaan doen om het meer onder de knie te krijgen. We sloten de avond af in een restaurantje met uitkijk op een Spaans muziekfestival met volksmuziek- en dans. Zaterdag heb ik met een groepje vrijwilligers de ‘Rode Berg’ beklommen die uitzicht geeft op El Médano en de Global Mercy. Het idee was om vanaf El Médano naar de Global te lopen, wat ongeveer twee uur zou duren. We namen echter de meer toeristische route, zodat we er uiteindelijk drie uur over gedaan hebben. Niemand van ons kon meer een stap zetten, maar het was wel de moeite waard. Mijn telefoon vertelde mij dat ik die dag 30.000 stappen had gezet, voor mij een nieuw record. Mijn lichaam was dusdanig uitgeput, dat ik tijdens de volksdansactiviteit aan boord in de ‘International Lounge’ (grootste ruimte aan boord voor circa 600 mensen) toeschouwer was in plaats van deelnemer.
Dit was het weer even voor nu. Heeft u of heb jij vragen over hoe ‘ship life’ eruit ziet? Laat ze hieronder achter in de reacties en dan zal ik proberen ze de volgende keer mee te nemen in de blog! Voor nu, dank voor het lezen!
Plaats een Reactie
Meepraten?Draag gerust bij!
Ha lieve Sanne, bedankt voor je verhaal. Zo kunnen we in gedachten mee op reis. We denken aan je. Tot schrijfs. O&O
Hey Sanne, echt super leuk om je verhalen te lezen! Blijf ons op de hoogte houden 🙂
Wat leuk om te lezen. Wens je Gods zegen op wat je doet.
Hi San, wat leuk om te lezen! Zet ‘m op 😘
Lieve Sanne,
Wat een belevenissen. Leuk om het zo te lezen. Fijn dat je het naar je zin hebt. Heel veel zegen op je werk daar. Geniet er van ,ondanks de werkzaamheden die je moet verrichten. Ook de groetjes van Opa.
Sanne, wat een leuke blog.
Het leest als een mooi boek. Ik vind het heel fijn voor je dat je het in je nieuwe omgeving zo goed kunt redden.
Als ik dit allemaal lees, dan zou ik wel weer jong willen zijn. Maar er is voor alle dingen een tijd !
Nog veel plezier en ik hoop dat alle ziektes je deur voorbij mogen gaan.