Week 10 & 11 Global Mercy
Ga naar de pagina van Esther FlierHi allemaal,
Inmiddels zijn er alweer 2 weken voorbij gegaan en ben ik officieel begonnen aan mijn laatste dagen hier. Ik heb hier geleerd dat veel dingen niet gaan zoals je ze van tevoren hebt gepland en dat geldt ook voor mijn terugvlucht naar huis. Brussels Airlines gaat staken het weekend dat ik naar huis zou vliegen. De afgelopen dagen ben ik dus druk geweest met het omboeken van mijn vlucht en vlieg ik nu zondag naar huis in plaats van vrijdag.
Dat was toch wel even schakelen omdat je jezelf ook in stelt op naar huis gaan. <- dit bericht schreef ik zondag (gisteren) en zoals ik al zei gaat hier niets zoals gepland en kregen we gisteravond bericht dat er toch niet gestaakt gaat worden. Inmiddels heb ik dus weer mijn vlucht terug omgeboekt en vertrek ik alsnog vrijdag! 🙂
Afgelopen week hebben we officieel afscheid genomen van Ruth, zij werd ontslagen van de LCU en is nu in het Hope Center. Hier blijft ze nog, zodat ze dichtbij het ziekenhuis is, om terug te komen voor afspraken bij rehab. Haar ontslag werd groots gevierd en we zongen en dansten met elkaar terwijl Ruth lopend (!) naar buiten ging. Ruth is bijna 3 maanden lang bij ons in het ziekenhuis geweest dus ondanks dat dit een heel mooi moment is, wat werd beleefd met een grote glimlach, waren er zowel bij ons als bij Ruth ook tranen om het afscheid.
Eigenlijk zou ik afgelopen week een ritje nachtdiensten werken maar ik had het geluk dat een collega met mij wilde ruilen waardoor ik overdag heb gewerkt. Zoals ik eerder in blogs heb geschreven maken we met iedere patiënt een ontslag foto. Deze krijgen zij dan uitgeprint mee naar huis. Daarnaast wilden veel volwassen patiënten ook nog met ons als verpleegkundige op de foto om op hun eigen telefoon te hebben. Een patiënt vroeg aan mij of ik wist waarom hij dat graag wilde en ik vroeg hem het uit te leggen. ‘Zodat we de mensen die onze levens veranderd hebben nooit zullen vergeten’. Dat was weer even een kippenvel momentje en een realisatie wat voor mooie dingen we doen en wat voor impact we maken.
Zo had ik een patiënte, een meisje van 13 jaar, waar ik 3 dagen voor zorgde. Zij was opgenomen met een lymfoom op haar schouder en bleef wat langer omdat zij na de operatie koorts had. Uiteindelijk was alles goed met haar en ging ze een aantal dagen later naar de LCU omdat zij te ver weg woonde van het schip om naar huis te gaan.
Ik kon heel moeilijk contact met haar krijgen en nam bij alles wat ik deed extra veel tijd om haar vertrouwen te winnen. Toen zij met ontslag ging wist ik niet echt of mij dat gelukt was maar had ik hier geen tijd voor om bij stil te staan omdat er nieuwe patiënten wachten om zorg te ontvangen.
Wanneer patiënten ontslagen worden naar de LCU lopen wij altijd met hen mee om hen naar hun nieuwe plek te brengen, dus een paar dagen na het ontslag van mijn 13 jarige patiënte kwam ik weer langs bij de LCU. Ik stond met een collega te praten toen ik haar op mij af zag komen rennen en een ontzettend dikke knuffel kreeg van haar. Waar ik dacht dat ik niet echt contact met haar gemaakt had was mij dat toch wel degelijk gelukt en bedankte zij mij voor alles wat ik gedaan had. Voor mij een ontzettend mooi moment die week wat ik graag met jullie deel. Ik heb hier echt geleerd om dat soort kleine momenten te waarderen.
Deze week hebben we twee meisjes opgenomen vanuit een womens centre hier in Sierra Leone. De meisjes zijn 15 en 4 jaar oud. Hun rectum is niet goed volgroeid waardoor zij incontinent zijn van ontlasting omdat dit via hun vagina naar buiten komt. Voor hen beide heel erg moeilijk en verdrietig. Inmiddels zijn ze beide geopereerd en hebben nu tijdelijk een stoma zodat alles kan helen. Deze operaties hebben we nog niet eerder uitgevoerd hier op het schip dus bijzonder om hier deel van uit te mogen maken. En de meiden doen het allebei heel goed!
Deze drie maanden lang heb ik op een hele andere manier mijn tijd ingedeeld dan dat ik in Nederland gewend ben geweest. Waar ik in Nederland ontzettend druk kon zijn en alles zo ver mogelijk vooruit wilde plannen heb ik hier geleerd om veel meer in het moment te leven, te wachten wat de dag mij ging brengen,ook vooral dat het ook oké is om niet overal bij te hoeven zijn en dat het een stuk meer rust geeft om tijd voor jezelf te nemen.
Naast dat ik hier natuurlijk super veel mooie en ontroerende momenten met patiënten heb mee mogen maken heb ik ook veel over mezelf geleerd en wat ik belangrijk vind om mee te nemen straks naar huis. Omdat je hier toch ‘alleen’ bent zijn dat soms ook best wel moeilijke en emotionele momenten maar realiseer ik mij ook hoeveel ik geleerd heb en dat ik enorm dankbaar ben dat ik deze ongelofelijke bijzondere ervaring heb mogen meemaken.
Het is gek om dit alles hier over een paar dagen achter te moeten laten maar ik kijk er ook naar uit om weer naar huis te gaan en iedereen die ik gemist heb weer te kunnen zien en spreken.
Afgelopen twee weken was er natuurlijk naast werken ook weer ruimte voor vrije tijd om het schip af te gaan. Samen met een collega hier had ik voor de verpleegkundigen en daycrew van onze ward een uitje georganiseerd naar het strand. We hadden de daycrew geld gegeven om echt Afrikaans voor ons te koken en dit mee te nemen. Zoals ik net al schreef ben ik vanuit Nederland gewend om alles te plannen en op tijd te doen, ik ben eigenlijk nooit te laat. Ook dit is iets wat ik hier in Sierra Leone snel heb moeten leren loslaten. Zo spraken we om 12:00 uur ‘s middags met de daycrew af op het strand en waren ze er uiteindelijk om 15:00 uur.. Wij hebben hier als crew heel erg om gelachen maar de daycrew vond dit toch een normale tijd om aan te komen.
De dames van de daycrew hadden zich enorm uitgesloofd en voor ongeveer 20 man gekookt. Rijst, kip, vers gebakken vis, groenten en fruit werd meegebracht. Ik had plastic bordjes meegebracht en zo zaten we met onze handen een hele vis te eten. Echt de volledige ‘ Afrika experience’. Ook maakte ik de fout om de daycrew te vragen of iets van het eten pittig was, als antwoord kreeg ik dat niets van het eten ook maar een klein beetje pittig was. Dat heb ik geweten na het eten van de kip.. Mijn mond heeft ongeveer een uur in brand gestaan en de daycrew had er vooral veel lol om.
Veel van onze daycrew gaat niet vaak naar het strand dus ook voor hen was het een enorm leuk uitje, we hebben super veel gelachen. Aangezien de daycrew een stuk later was dan gepland kozen we ervoor om nog te genieten van de zonsondergang, een dag om niet meer te vergeten! 🙂
Voordat ik vertrek zijn er nog een aantal dingen die ik moet regelen, zo had ik afgelopen week ook mijn eindgesprek met mijn teamleider op de afdeling. We hebben het gehad over het werk, het leven in een community en kreeg ik de vraag of ik volgend jaar weer terug wilde komen. Ik kreeg van haar hele fijne feedback:
Esther was such a joy to work with. She always brings a smile and a joyful, positive attitude to the ward. She builds great relationships with other crew and the day crew. She arranged ward socials, which was a great way to bring the A ward team closer together and build stronger working relationships amongst the team. Esther can be trusted to work well with any patient assignment, adults and children. She adapts quickly, works hard and always has her work done in a timely manner, which frees her to help others, spend time with patients and day crew and create positive relationships. She has been such a core part of A ward and will be very much missed by the whole team, crew and day crew alike. I recommend her for charge nurse training if she ever chooses to come back to work with Mercy ships.
Mooie feedback om mee naar huis te nemen en na te denken over een eventuele terugkomst!
Nu ga ik genieten van mijn officiele laatste dagen en zal ik volgende week mijn laatste blog vanuit Nederland schrijven.
Groetjes,
Esther
Plaats een Reactie
Meepraten?Draag gerust bij!
Mooi stukje tekst nicht! Top en groet 😊
Indrukwekkend weer Es…
Thuis werd je gemist maar daar was je nog harder nodig! Op naar de laatste Blog😘