Week 11: Discharges!
Ga naar de pagina van Mercy Ships HollandIk hoor rumoer op de gang, mensen beginnen zich te verzamelen en de speaker gaat aan. Vanuit de afdelingen komen patiënten naar de gang lopen om te kijken wat er gaat gebeuren en aan het einde van de gang zie je een grote groep dansende patiënten staan die langzaam op gang komt en door de ziekenhuis gangen loopt! Het is weer een discharge!
Discharge (of te wel, ontslag) van een patiënt is altijd één groot feest en gaat gepaard met een hele reeks aan emoties. De afgelopen week waren er nog al wat patiënten die vanaf het begin bij ons waren die nu eindelijk zover waren dat ze naar huis mochten! Het is een lange periode voor ze geweest, tot wel 10 weken lang! Voor de patiënten van de plastische chirurgie is dit een periode van veel wondzorg en fysiotherapie, ook tot lang na de operatie. Tijdens deze periode verblijven ze in het ziekenhuis en gaan ze niet elke keer heen en weer naar huis.
Er wordt gezongen, gedanst, geapplaudisseerd, geknuffeld.. noem maar op. Er zijn ook tranen, patiënten die vriendschappen hebben gesloten met andere patiënten of met verpleegkundigen moeten afscheid nemen. Het veilige, goed verzorgde wereldje van het schip valt weg, mensen moeten weer hun eigen leventje oppakken.
Afgelopen week mocht ik met één van de patiënten die met ontslag ging mee om haar naar huis te brengen. Ze is een van de patiënten die door het communicatie team wordt gevolgd en wiens hele verhaal wordt vast gelegd op film en foto. En dus ook haar thuiskomst! Aangezien haar hele verhaal verteld word, kan ik jullie ook wat meer over haar vertellen!
Nassery is een jonge meid, net 13 en begonnen aan high school dit jaar. Hoewel ze echter nog maar 1 week naar school is geweest want in de 2e week van september was het zover, ze mocht aan boord van dit grote schip voor een operatie aan haar arm.
Toen Nassery nog maar 3 jaar was is ze verbrand aan haar arm. Ze leefde toen met haar ouders en zusje ergens in de provincie, ver weg van Freetown. Hoe het precies gebeurd is, is niet bekend. In de 10 jaar is haar arm steeds strakker komen te staan, haar elleboog kan ze niet meer vrij uit bewegen en haar vingers staan strak. Ze wordt op school uitgelachen omdat ze niet alles mee kan doen en er raar uit ziet.
Inmiddels woont Nassery met haar tante in Freetown, haar moeder is toen ze nog jong was overleden en haar vader werkt als landbouwer nog steeds ver weg in de provincie. Vlak voor haar operatie heeft haar vader haar nog even gezien, maar daarna moest hij weer terug aan het werk. Haar tante, die als een moeder voor Nassery is, heeft 9 jaar geleden al gezien wat Mercy Ships kon doen doordat ze een kennis had die een operatie bij Mercy Ships heeft gehad. Toen ze hoorde van de komst van Mercy Ships deed ze er dan ook alles aan om Nassery op de screening te laten komen!
Nassery was een van de eerste patiënten op mijn afdeling, ze lag precies in het hoekje waar je binnen komt als je dienst begint en maakte daardoor snel oogcontact met iedereen. In het begin was ze nog wat verlegen en zag je dat ze last had van de grote verbanden aan haar arm en de pijn en jeuk die dit met zich mee bracht. De therapie en wondzorg waren soms best wel even doorbijten. Maar gaandeweg werd haar lach groter en groter, en ging ze van een stil meisje naar de grootste kletskous die er is! Waar je haar in het begin moest aan moedigen om ook even uit bed te komen (wat je een puber ook eigenlijk niet kwalijk kan nemen 😉 )en mee te doen met alle activiteiten was ze aan het einde juist de aanvoerder en deed ze volop mee.
Doordat ze goed Engels kan, kon ik ook echt een band met haar opbouwen omdat je een echt gesprek kan voeren, zonder tussenkomst van een vertaler.
We hebben veel gedeeld over onze levens, en dat maakte het nog interessanter om uiteindelijk ook echt te zien waar ze woont, want ik had al veel verhalen gehoord! Het was een emotionele dag voor haar, toen we het ziekenhuis verlieten en in de auto zaten werd ze opeens heel stil, geen lach meer te zien op haar gezicht. Ik had haar nog nooit zo stil en zenuwachtig gezien. Maar toen we de bocht namen naar haar huis herkende iemand haar nog zo’n 100 meter voor haar huis. Die persoon begon te roepen en al snel begonnen mensen zich om de auto heen te verzamelen en mee te rennen en te roepen en te juichen. Toen zij en haar tante uitstapten werden ze verwelkomd door een grote groep die hen allemaal knuffelden en spontaan liederen begonnen te zingen en te dansen.
Het communicatie team had al haar persoonlijk foto’s geprint en daar aan haar gegeven. Al snel waren alle foto’s verspreid over iedereen die benieuwd was wat er de afgelopen 10 weken allemaal gebeurd was en met grote verbazing bekeek iedereen de foto’s. Ik werd inmiddels nogal ongemakkelijk want de een na de ander begon mij een een andere collega te bedanken en ons te knuffelen en handen te schudden..
Toen het wat rustiger was geworden gaf ik Nassery nog een dikke knuffel, en toen kwamen er tranen bij haar. Ze heeft zich in de afgelopen weken enorm gehecht aan een heel aantal verpleegkundigen, en vandaag moest ze van ons allemaal afscheid nemen. Haar tranen maakten nog wel wat teweeg bij de groep, er kwamen nog wat mensen naar me toe die zeiden dat ik haar niet moest knuffelen want ik maakte haar verdrietig.. Maar daar trokken we ons even niets van aan.
Ik gun haar de wereld, ze is een prachtige jonge vrouw, en haar verhaal verteld het verhaal van veel van de patiënten op de afdeling. Haar arm is weer functioneel maar zal altijd littekens houden. De uitspraak die hier vaak genoemd wordt is: ‘they will keep the scars, it will remind them that they are survivors’. Ik hoop dat ze mag gaan leren op school, ze wil inmiddels ook graag verpleekundige worden! Ik hoop dat ze de pesterijen op school aan kan, maar het liefst nog dat het pesten stopt. Ik hoop dat ze vriendschappen kan sluiten met haar klasgenoten en dat ze mag zien dat er altijd hoop is! Ik hoop dat ze deze periode met mercy ships goed kan afsluiten, ons niet te veel mist en ziet wat het haar heeft gebracht. Waarschijnlijk was die knuffel de laatste knuffel, maar wellicht zie ik haar ooit nog. Zoals haar tante zei; ‘This is not a goodbye, it is see you later, she might be a nurse one day, you might be working together in the future’. Lets hope so!
Plaats een Reactie
Meepraten?Draag gerust bij!
Hey Boukje! Gisteren bij “het dinner” vertelde Kay dat je blogs schrijft over deze bijzondere reis. Ik heb ze vandaag allemaal gelezen. Super gaaf wat je daar doet en wat je allemaal meemaakt. Kippenvel van dit laatste verhaal. Heel veel plezier en succes nog de komende weken!
Super lief dankjewel! Dat was heel wat lees werk dan haha! Je hoort de verhalen vast nog wel een keer in reallife! Als je me via Insta volgt dan zie je wanneer ik weer nieuwe blogs plaats!
Bijzonder verhaal Boukje! Wat een verschil maakt het voor haar! ❤️❤️❤️
Wauw, wat een bijzonder verhaal, en zo mooi dat je ook echt een band kon opbouwen en haar zo vertrouwen kan geven voor de toekomst… En heel mooi geschreven weer!
Lieve Boukje,
prachtig, ontroerend, onvergetelijk, hoopvol … jouw blog. Wat een bijzondere tijd heeft Nassery gehad. Jij mocht daarin een schakel zijn, zo mooi om te zien op die prachtige foto…
Liefs mama
Wat een prachtig emotioneel verhaal. Hier doe je het voor.
Wauw. Wat een mooi stuk heb je weer geschreven Boukje. Wat een mooi en waardevol werk doe je daar. Dank dat je zo open bent en zoveel deelt. Lieve groet Janita
Weer zo mooi beschreven Boukje! Ook ik krijg tranen in mijn ogen en laten we voor Nassery en allemaal bidden voor een Toekomst vol van hoop💕
Lieve Boukje, wat een prachtig verhaal weer. En wat een lieve foto van jullie samen.
Lieve Boukje wat beschrijf je dat mooi, hier springen me zelfs op duizenden kilometers afstand de tranen van in mn ogen. Prachtig wat jij en je collega’s daar doen, een toekomst met hoop brengen.
Ik heb natuurlijk al veel over dit verhaal gehoord 🙂 maar om het zo in zijn geheel te lezen is toch echt wel heel mooi!