Week 9: Life is an adventure
Ga naar de pagina van Mercy Ships HollandWeek 9 is al weer ruim voorbij, we gaan nu de dubbele nummers in.. nog maar 6 weekjes hier. Het gaat nu echt snel. Vandaag een beetje een random blog, over van alles en nog wat, allemaal gekke random dingen die je hier soms mee maakt!
Banana island:
Tijdens een van de weekenden dat ik vrij was ben ik met een groepje met 8 meiden naar banana island geweest.. de naam doet vermoeden dat hier bananen groeien, dat is echter niet waar. Het heet banana island omdat er vanuit de zee gezien uitziet als een banaan. Vanaf dit eiland kan je tours boeken om walvissen te spotten, die trekken hier in oktober en november namelijk voorbij. Wat begon als een teleurstellend en nogal misselijkmakend boottochtje eindigde uiteindelijk toch nog in het spotten van twee walvissen! Een moeder met een baby! Heel gaaf om zulke machtig grote beesten te zien. Zo’n beest zie je namelijk niet zomaar in een dierentuin!
Toen we terugvaarden kwamen tussen twee eilanden door, het eiland bestaat namelijk eigenlijk uit drie eilanden. Het laatste eiland is opgekocht door een rijke (vrouwelijke 😉 ) arts en is prive gebied. Tussen we dichterbij kwamen zagen we iemand zwemmen. Het is maar een afstand van zo’n 100 meter tussen de eilanden maar er staat een gevaarlijke stroming recht de zee op. We pikten met ons bootje de zwemmer, die al enigzins moe leek, op en brachten hem naar de overkant. Het bleek dat hij ‘boodschappen’ ging doen op het grotere eiland voor zijn baas. Met een plastic zakje met zijn geld erin en een grote reddingsband zwom hij dit gevaarlijke stukje meerdere keren per week.. Alsof het de normaalste zaak van de wereld is om zwemmend boodschappen te gaan doen!
Misschien zagen jullie het op instagram ook wel voorbij komen. Het diner op banana island bestond uit vis, vis, vis of vis. Dus ik bestelde vis! Je moet hier in Sierra Leone rekening houden met minimaal een uur, maar meestal twee uur voordat het eten dat je besteld daadwerkelijk op je bord ligt.. We hebben dus om 15.00 maar vast onze orders voor het avondeten gegeven. Vlak na de bestelling stapten er twee mannen in een bootje en ruim een uur later kwamen ze terug met 3 gigantische vissen.. nog een ruim uur later konden we aan tafel en smulden we van vis gebakken in bananen blad! Heel veel dichterbij een echte eiland ervaring kom je niet!
Vervoer:
De kéké is altijd weer een avontuur op zich. Vanuit het schip lopen we de haven uit en één straat door. Dan kom je op een rotonde en hier wacht je dan vaak op een kéké. Vaak staan er al een aantal motorbike’s te wachten en die vragen of je daar mee wilt (dat is namelijk ook een standaard soort taxi hier). Maar we worden sterk geadviseerd geen motorbike te nemen.. niet dat ik enigszins geïnteresseerd zou zijn in een taxiritje op zo’n ding want het ziet er levensgevaarlijk uit! Maar er komen ook al snel kéké’s aanrijden. Waar de locals vaak zo’n 5-20 leones betalen voor een ritje worden wij als blanken zeer overvraagd. Er wordt vaak gestart bij het tienvoudige! Op szich begrijpelijk want de kéké driver ziet natuurlijk zijn kans, maar aan de andere kant ook heel ingewikkeld. Voor ons maken die paar euro verschil misschien niet echt uit maar als we structureel toegeven dan worden de prijzen alleen maar hoger. Daarnaast werkt er ook veel daycrew op het schip en collega’s uit minder welvarende landen, de kéké drivers gaan ook hen overvragen omdat ze nou eenmaal op het schip werken, maar zij kunnen dit niet betalen. Goede onderhandelingstechnieken zijn dus wel nodig hierzo!
Je weet ook maar nooit of de auto of kéké het blijft doen als je gaat. We namen een keer een taxi naar het strand, via via wisten we iemand met een grote auto die zich aanbied als taxichauffeur. Een van zijn vrienden bracht ons naar het strand in die auto en zou daar wachten op ons en ons weer terug brengen, we hadden nog wel even zijn nummer opgeschreven voor het geval dat we hem niet konden vinden als we terug wilden maar hij zou in principe gewoon wachten. Van zijn vriend/baas had hij namelijk net genoeg benzine gekregen om ons heen en weer te rijden.. Maar je raad het misschien al.. tegen de middag kwam de driver aanlopen met de mededeling dat de auto ‘kapot’ was. Na heel wat uitvragen bleek dat de benzine op was. Gelukkig waren we heel relaxt en zijn we inmiddels wel wat gewend dus probeerden we erop te sturen dat de driver dit probleem ging oplossen. Hij moest zijn baas onder ogen komen en hem opbellen, hij bleek echter geen telefoon te hebben. Het is dus nog steeds een raadsel hoe wij hem hadden moeten bereiken met het nummer dat hij ons gaf haha. Maar gelukkig hadden wij een shipphone mee. Bij de receptie hebben ze een hele lading aan telefoons met internet en bereik liggen zodat je als je van het schip bent ten alle tijden het schip kan bereiken, deze kan je meenemen als je wat verder weg gaat. Met deze telefoon belde de driver uiteindelijk zijn baas en na wat leek een heftige discussie besloot zijn baas zelf maar de benzine te komen brengen met een andere auto.. wat nog ruim een uur rijden was! Uiteindelijk had de driver nogal haast en reed hij als een maniac terug naar Freetown met ons. Er begonnen steeds meer lampjes te branden op het dashbord (zie foto) maar gelukkig zijn we uiteindelijk veilig thuis gekomen. Niet meer op tijd voor het diner, dus het werd een tosti avond, maar dat was het heerlijke stranddagje wel waard!
Letterlijk:
In het contact met patiënten maak je soms ook grappige dingen mee. Een van de patiënten was geopereerd aan zijn voet. En om de wond en de hechtingen te laten helen mocht hij 3 dagen niet zijn bed uit, hij had dus strikte bedrust.. Op een gegeven moment zagen we wel heel veel beweging achter de gordijnen voor iemand die alleen maar op bed zou moeten liggen. Wat bleek.. meneer was zijn dagelijkse oefeningen, inclusief squats en lunges aan het doen! In zijn bed.. dat wel.. dus naar zijn zeggen hield hij zich aan zijn bedrust! Tja, daar ging het toch even mis in de vertaling en uitleg van bedrust!
Patiënten zijn hier vaak ook heel benieuwd hoe het met jou als verpleegkundige gaat. Altijd als ik aan ze vraag hoe het met ze gaat vragen ze de vraag terug. En vaak komt daar nog achteraan ‘how is your family?’ Die vraag krijg ik nou niet zo vaak in Nederland! Aangezien ik 26 ben komt daar ook vaak de vraag bij of ik al getrouwd ben en of ik al kinderen heb… eehm nee nog niet. Trouwen en kinderen krijgen gebeurd hier cultureel gezien nog iets eerder dan in Nederland. Als ik ze vervolgens vertel dat ik een vriend heb willen ze meteen foto’s zien en wordt er luid gejoeld als ik een foto van mij en Kay laat zien. Dus ja Kay, je bent mega populair hier onder de patiënten ;). Het gaat er hier met daten en relaties wel anders aan toe, dus het feit dat ik nog geen trouw plannen op korte termijn heb wordt wel wat vreemd gevonden!
Ik wist vooraf niet waar Sierra Leone lag, en ik schat zo in veel mensen die dit lezen ook niet. Nog minder weten patiënten waar Nederland ligt.. Vaak vertel ik dan ook maar dat ik uit ‘Europa’ kom. Maar het hele idee dat ik daar met het vliegtuig heen moet en dat we daar geen kéké’s hebben is nogal vreemd! Want hoe verplaats je je zonder kéké? Als ik vervolgens vertel dat ik veel op de fiets doe is dat al helemaal lachwekkend.. Wat leuk is om te zien is dat ze hier het Nederlands vrij makkelijk kunnen uitspreken, ik heb al aardig wat patiëntjes wat Nederlandse zinnetjes aangeleerd!
Al met al heel wat dingen beleefd weer de afgelopen weken, nog veel meer dan ik allemaal kan opschrijven! Volgende keer weer een verhaaltje over een typische avonddienst op C-ward, net weer wat anders dan de dagdienst die ik eerder beschreef! Maar eerst maak ik me op voor nog een avonddienst, een dagje vrij en dan 4 nachtdiensten! Altijd even doorbijten, al helemaal als je graag alle mee krijgt op het schip! Maar misschien wel tijd om in de nacht een blogje te schrijven!
Ik kan het niet vaak genoeg zeggen, maar bedankt voor alle lieve reacties, donaties en zelfs post! Super leuk om te zien hoe erg er meegeleefd wordt vanuit Nederland!
Plaats een Reactie
Meepraten?Draag gerust bij!
Hoi Boukje,
steeds weer heel boeiend om je verhalen te lezen! Je schrijft ook leuk, levendig. Net de uitzending gezien van topdocs en heel goed opgelet of we je nog voorbij zagen komen.. nog niet.
groetjes
opa Jan
lieve Boukje, we zagen daarnet de uitzending van topdocs….heel interessant, zo anders of je een leeg schip bezoekt, zoals in Rotterdam, of het nu ziet, gevuld met patiënten en mede werkers…indrukwekkend….en zo mooi dat jij daar een plek hebt! hou vol! We zijn zo blij dat je daar iets kunt betekenen!
Hoi Boukje, wat een leuke verhalen, zie de zwemmer zo gaan. En een gezellig visje als hoofdmenu.Ik geniet ervan. Liefs
Ha Boukje.
Wat leuk om je blogs te lezen. Ik sta voor mijn gevoel letterlijk naast je. Wat een belevenissen en ervaringen doe je daar op. De tijd gaat snel. Geniet nog maar van het mooie en dankbare werk daar. Een hartelijke groet van mij!
Erg leuke blog weer Boukje