Zijn trouw kleurt de morgen
Ga naar de pagina van Denise GorissenLieve mensen,
Na een gezellige laatste week met veel tijd voor laatste momenten met lieve vrienden en collega’s, was het vrijdagochtend 12 april zover. Met twee propvolle koffers, ook wel ‘mijn leven’, stond ik om 0400 uur ‘s ochtends op de kade om gedag te zeggen tegen de paar toegewijde vrienden die voor mij hun bed uitgekomen waren. Na de laatste knuffels, een minitunnel, en een laatste keer omkijken en zwaaien, op naar de ferry. De lange reis kon beginnen. En ik kan je zeggen, ondanks dat er tijdens vluchten en tussenstops goed voor me gezorgd werd, put een reis als deze je uit. Op zaterdagmiddag kreeg ik de eerste indrukken van mijn nieuwe thuisland: Madagaskar. Samen met de vrijwilligers die rond dezelfde dag als ik aankwamen, sliepen we een nachtje in het hotel in Antananarivo (ja de taal hier is ingewikkeld), om bij ochtendgloren min of meer fris te starten aan de twaalf uur durende busrit naar het schip. Met z’n dertienen stapten we in een busje dat over de hobbelwegen van de hoofdstad naar de haven reed.
En ik moet zeggen, Madagaskar is niet wat je verwacht. Het is een uniek land. Groot en prachtig. Een mengsel van verschillende culturen. Afrika en Azië ontmoeten elkaar op dit eiland en de mensen hebben er hun eigen interpretatie aan gegeven. Het lijkt weinig op Sierra Leone, en al helemaal niet op Senegal. Tijdens de busrit reden we langs rijstvelden, door een soort regenwoud, en langs heel veel palmbomen. Zowel de natuur als het uiterlijk van inwoners en dorpjes heb ik niet eerder gezien. Het verkeer bestaat vooral uit fietstaxi’s en tuktuks. Buiten de stad draagt de gemiddelde man een strohoed, terwijl hij op blote voeten loopt. Zelfs het haar van Malagassiërs is een combinatie tussen Afrikaans en Aziatisch haar 😉 In de steden waan je je in Afrika (daken van golfplaten), maar kom je daarbuiten, dan zijn bijna alle huizen gebouwd van palmbladeren. Kortom, het land is divers.
In Madagaskar begint het rond 1730 al te schemeren, dus eer dat de havenstad in zicht kwam (na een regenbui die de weg meteen modderig maakte), was het al donker. Ein-de-lijk was het schip dan daar! Op de kade stonden veel van onze vrienden al te wachten om ons welkom te heten! Wat een goed moment was dat. Het voelde, ondanks dat ik hier anderhalf jaar niet geweest was, als thuiskomen. Vandaag ben ik hier pas twee weken, maar het lijkt alsof ik hier nooit weg geweest ben. Ik ben dankbaar hier te zijn, en niet langer op de Global Mercy. Ondanks dat ik van de mensen daar net zoveel houd. En ondanks dat ik er hier momenteel op werkgebied een beetje alleen voorsta. Er is hier niemand die eerder een HOPE Center gedraaid heeft, en de manager komt pas over twee weken. Dus we moeten het even met z’n drietjes rooien, plus een grote groep day crew. En ik moet zeggen, ik houd van uitdaging, maar dit is veel. Ik sta er positief in, maar het is goed nadenken en hard werken. Toen ik aankwam was het gebouw volledig leeg en had niemand overzicht over wat er met containers binnen moet komen. Gelukkig zijn de bedden en wat andere spullen inmiddels aangekomen, maar er zijn nog zes containers met andere spullen onderweg. Als die niet op tijd zijn, moet er een back-up plan zijn.
In het HOPE Center werk je samen met veel verschillende afdelingen op het schip, en daar moet je dus allemaal mee afspreken om te regelen hoe we gaan samenwerken. We delen het gebouw met een ziekenhuis en een fistelkliniek, dus we proberen goede relaties met hen te bouwen. Tegelijkertijd ben ik nieuwe collega’s aan het inwerken en morgen beginnen we met de day crew aan het bouwen van 132 stapelbedden. Ook dat moet weer precies gecoördineerd worden, anders gaat het mis. Er moet nog veilig drinkwater komen, een contract met catering en met een bakkerij getekend worden, en een generator geplaatst worden aangezien de stroom dagelijks meerdere keren uitvalt. Alles van handzeep tot aan gewassen bedlinnen, van waterkokers tot eieren, en van uniformen tot speelgoed moet over drie weken in het HOPE Center staan. Want, over drieënhalve week staat de eerste patiënt op de stoep. Er is dus heel veel te doen voor die tijd, maar ik hoef niet in eigen kracht. Want zoals de regenboog me deze week herinnerde: zijn trouw laat niet los. God is met ons. En als Hij voor is, kan niets of niemand hier iets tegenin brengen. In dat vertrouwen hoop ik dat we mogen opbouwen. Het gebouw, maar ook als team. Gelukkig heb ik tot nu toe super gemotiveerde en meedenkende collega’s die komen met precies die ideeën die ik vergeet. God is goed.
Ook de day crew die we afgelopen donderdag voor het eerst ontmoet hebben, hebben een positieve indruk op me achtergelaten. Het Engels mag niet altijd even goed zijn (mooie kans voor mij om mijn Frans te verbeteren), maar de Malagassiërs zijn enorm vriendelijk en opgewekt. Ze komen op mij over als dankbare mensen ondanks de grote armoede in dit land. ‘s Avonds een wandelingetje maken is voor mij soms confronterend. Er is nauwelijks verlichting, er zijn veel vrouwen met kinderen die op straat lopen om te bedelen, en de jongere vrouwen bieden zich langs de wegen aan als prostituees, simpelweg omdat ze geen enkele andere vorm van inkomen kunnen vinden. Tegelijk voelt Tamatave als een stad waar mensen in vrede en respect met elkaar leven. De straten zijn rustig, mensen hebben geen haast in het verkeer, en ik heb nog niemand zien ruziën. Dat was wel anders in Sierra Leone 😉
Misschien had ik deze wat rustigere sfeer nodig. De Koningsdag vieringen op beide schepen geven een goed beeld van het verschil. Hier aan boord hadden we een gezellige avond in het Café met Hollandse spelletjes en Nederlands gebak. Op de Global Mercy werd het feest gecombineerd met de onafhankelijkheidsviering van Sierra Leone. Een grote organisatie met spellen, culturele dans, historie, en een feest op de kade. En hoewel ik dit normaal geweldig zou vinden, heb ik nu enorm genoten van onze relaxte avond moet ik zeggen 😉 Voor mij was de ongedwongenheid perfect na een drukke werkweek. Zo zie je maar, God weet altijd wat we nodig hebben, nog voordat we ergens om vragen. Hij leidt ons leven. Of we nu willen of niet. Ik vind daar enorm veel vrede in. Wat ik ook doe, Hij is erbij. Daarom is mijn streven: geen zorgen voor de dag van morgen, want ook morgen, zal Hij voor ons zorgen.
Zegen,
Denise
Gebedspunten:
- Dank dat we veilig aangekomen zijn op de Africa Mercy en ik me hier meteen zo thuis voel.
- Dank voor het weerzien met iedereen hier aan boord, en voor de gemeenschap van alle langetermijnvrijwilligers.
- Dank voor de containers die afgelopen weken aan boord aangekomen zijn.
- Bid voor de komende weken waarin er nog hard gewerkt zal moeten worden om klaar te zijn voor de eerste patiënt.
- Bid voor een snelle aankomst van de overige nodige containers, en bid om wijsheid voor het management in de komende weken richting de eerste operatie.
- Bid voor een goede teambuilding en voor eenheid in het HOPE Center team dat de komende weken gevormd wordt.
- Bid dat Mercy Ships in Madagaskar een licht en getuigenis zal zijn voor Jezus Christus.
Plaats een Reactie
Meepraten?Draag gerust bij!
Hoi Denise, bedankt voor je mooie verslag van de reis naar de Africa Mercy, waar we elkaar in 2020 voor het eerst ontmoetten! Geweldig wat je allemaal gedaan en beleefd hebt in de afgelopen jaren. Ik heb goede herinneringen aan Madagaskar en je gaat er ongetwijfeld een mooie tijd hebben. Heel veel sterkte, zegen en ook plezier! Groeten en tot ziens! Arjen (ook namens Alize)