Umu’s operatie is geslaagd, de tumor is volledig verwijderd. Terwijl Umu in het ziekenhuis herstelt, leren de vrijwilligers op de afdeling haar kennen als een meisje met een sterke wil en een eigenzinnig karakter.
Jannietha, vrijwilliger verpleegkundige, vertelt: ‘Umu is een eigenwijs kleutertje. Ze weet precies wat ze wil. Iedereen op de afdeling kende haar, ze kwam vaak langs en was altijd overal. Zo kwam ze ook regelmatig de ziekenhuisafdeling op en wees ze naar de telefoon. Ze vond het geweldig om die uit te proberen. Het allerleukste was wanneer we belden naar de receptie van het schip. Dat is het mooie aan het leven als community aan boord, elke afdeling raakt betrokken in de missie. Iedereen had veel over Umu gehoord en voor haar gebeden, en als bewijs van de succesvolle operatie kregen ze nu een persoonlijk telefoontje van haar.’
Eén van de vrijwilligers die vereerd wordt met een telefoontje van Umu is Eva, vrijwillig receptionist. ‘Als ik dienst had in de receptie gebeurde het regelmatig dat er vanaf een ziekenhuisafdeling gebeld werd. Vaak moest ik de telefoon dan doorschakelen naar bijvoorbeeld een arts. Op een keer hoorde ik niets, dus ik gaf aan dat ze terug moesten bellen als er wel iets aan de hand was. Maar vervolgens hoorde ik een kraakstemmetje zeggen: ‘I love you’. Dat was Umu.’
Een andere favoriete activiteit van Umu is spelen op dek 7. Elke dag om half 3 is het ‘deck 7 time’. Alle patiënten die uit bed kunnen, gaan naar achterdek 7 om een uurtje buiten te zijn en te ontspannen. En dat is letterlijk een feest! De trommel gaat mee, er wordt gezongen en gedanst en er worden spelletjes gedaan.
Van een afstandje kun je Umu al aan horen komen als het zover is. Haar herkenbare stem klinkt door het trappenhuis, waar ze meestal helemaal zelf naar boven klimt. Aan de ene kant houdt ze de leuning vast, en aan de andere kant een verpleegkundige of dagwerker. Eenmaal op dek 7 speelt ze met iedereen die in de buurt is.
De Duitse vrijwillig fotografe Judit Maier legt veel van deze vrolijke momenten vast. Ze vertelt: ‘Umu nodigt altijd dolgraag een verpleegkundige of andere vrijwilliger uit in het kleine speelhuisje, ze laat hen doen alsof ze sap drinken, ze loopt naar binnen en naar buiten en doet alsof ze aanbelt. Umu weet goed wat ze wil. Ze beslist wie het karretje trekt waar ze in zit, wie met haar met de bal gaat spelen, wie haar op de schommel duwt of met wie ze de speelgoeddieren in de doos sorteert.’
Yei is blij om haar dochter zo bezig te zien. Regelmatig zoekt Umu de aandacht van haar moeder en overlaadt ze haar met liefde en kusjes.
Lees hier deel 4 van Umu’s verhaal terug. Het volgende deel volgt over een paar dagen.
