Niet alleen familieleden en goede vrienden merken Umu’s tumor op. Het valt mensen op straat ook op dat ze er anders uit ziet. ‘Als ik met Umu ging wandelen, renden sommige kinderen bij haar weg omdat ze bang waren voor de tumor,’ herinnert moeder Yei zich. ‘Mensen stelden veel vragen over wat er mis was met Umu. Ik had geen antwoorden, want ik wist het ook niet.’
Umu’s familie probeert wanhopig allerlei soorten geneeswijzen. Traditionele kruidengeneesmiddelen, zeven dagen en nachten vasten – maar niets lijkt te helpen. Zelfs een zoektocht naar chirurgische hulp lijkt nergens op uit te lopen. In hun hele land Sierra Leone, met 8,1 miljoen inwoners, is geen enkele MKA-chirurg (Mondziekten, Kaak- en Aangezicht). Ter vergelijking: Nederland telde in 2022 maar liefst 281 MKA-chirurgen.
De ziekenhuizen die ze bezoeken, adviseren Yei om naar het buitenland te gaan voor de complexe operatie die Umu nodig heeft. Maar dat brengt een volgend obstakel met zich mee. De inkomsten uit het boerenbedrijf van de familie zijn niet genoeg om de kosten van de reis en de operatie te betalen.
Ondertussen blijft Umu groeien, en de tumor groeit mee. Als klein meisje is Umu zich gelukkig niet bewust van de blikken en reacties van anderen. Haar zelfverzekerdheid en sociale karakter blijven onaangetast. Toch heeft ze door dat er iets niet klopt. Regelmatig vraagt ze aan haar moeder: ‘Kunnen we niet gewoon een mes pakken en het eraf snijden? Het is zo zwaar.’
Ook al neemt de hoop op genezing af, haar moeder Yei en verdere familie wijken niet van haar zijde. Daarnaast verzorgt de vriendelijke dokter Bah haar regelmatig in het kinderziekenhuis in Freetown. Gedurende deze moeilijke jaren staat Umu er niet alleen voor.
Lees hier deel 1 van Umu’s verhaal terug. Het volgende deel volgt over een paar dagen.
