And if not, God is still good.
Ga naar de pagina van Cobie WaasdorpHa allemaal,
Hier dan eindelijk weer een blog. Sorry, het is al even geleden. De tijd vliegt dan ook echt enorm hier. En ik heb gewoon ook niet zo veel discipline om een blog te schrijven.
Ik had de blog al een aardig eindje af, totdat ik begin september een verdrietig telefoontje kreeg vanuit Nederland. En geheel onverwachts een week naar Nederland geweest ben. Dat was intens. Want opeens zag ik mijn lieve familie en vrienden weer. Maar de reden was heel verdrietig: mijn lieve oma is heel onverwachts overleden. Toch was het, ondanks al het verdriet, ook goed om juist ook toen bij familie te zijn. Ik ben inmiddels weer 1,5 week terug en probeer alles van de afgelopen weken te verwerken, want dat is nog best wel ingewikkeld. Want terug hier in Senegal is alles hetzelfde en is er niks veranderd… Terwijl dat in Nederland wel gebeurt is. Gelukkig weet en voel ik dat ik ook een lieve familie hier op het schip heb die er voor mij zijn, wat een zegen!
Goed, weer verder naar het leven hier…
Ik mag mij alweer 3 maanden hier vermaken. Op dit moment zijn we in het blok van algemene chirurgie en maxillofacial (aangezicht) chirurgie aangekomen. Het blok van plastische chirurgie is net afgerond. Er liggen nog wel heel veel patiënt op de ward van dit blok. Dit houdt in dat we veel patiënten zien met vervormde handen, benen of voeten door brandwonden. Neurofibroma in gezichten, tumoren in het gezicht, open gehemelte of ankylosis (een kaak die bijna niet meer open kan). Kortom: veel bizarre dingen die je in Nederland niet zo snel tegen zou komen. Extra bijzonder dus dat wij een groot gedeelte van deze mensen kunnen en mogen helpen. Ik vind het ook zo mooi om juist aan al deze mensen te laten zien dat ze waardevol en geliefd zijn. Een arm om iemand heen leggen, is dan al van een grote betekenis. Daarnaast vind ik het ook heerlijk om met de kinderen te spelen. Het ene moment gaan we met z’n allen stoepkrijten, de andere keer zitten er een paar in onze tent binnen te kleuren, en weer een ander moment ren ik met ze rond over de dock met een fietsje of een kar. En die pretlichtjes en lach die je dan ziet: onbeschrijfelijk.
Op de foto met Astou. Ze kreeg een tweede operatie bij Mercy Ships. De eerste was begin van de fieldservice, waar ze een operatie aan haar fistel kreeg. De tweede operatie was 1,5 geleden, toen haar vergrootte schildklier werd verwijderd. Ik mocht haar naar het ziekenhuis brengen en kwam haar ook weer tegen na de operatie. Wat een vreugde!
Deze operaties zijn ook echt ingrijpende operaties. Pas was er een hele lange operatie van 16 uur. We hoorden dat gebed echt hard nodig was, voor de patiënt maar ook voor het hele operatieteam. Toen de operatie bezig was, werd er een gebed uitgesproken over het hele schip. De patiënt mocht de operatie goed ondergaan. En hierin is weer te zien hoe belangrijk gebed is en de afhankelijkheid van God hierin. Hij regeert en bestuurt!
Soms vind ik het ook lastig. Want Senegal is voor 90% Islamitisch. Wat ik weer helemaal niet gewend ben vanuit het Nederland. Mooi en inspirerend om te zien hoe bevlogen deze mensen zijn. Hoe ze in het leven staan en om de mensen om hen heen denken. Tegelijk ook lastig, omdat ze het belangrijkste precies missen: het geloof in Jezus Christus. Vooral als je met deze mensen samenwerkt, of als je samen met patiënten mag bidden voordat ze opgenomen worden. Dan komt het wel even extra binnen. Tegelijk weet ik ook dat God overal wilt werken. En bid ik altijd of de Heilige Geest in hun hart mag werken. Ook zing ik vaak met de kinderen “Hoger dan de blauwe luchten” of “Jezus is de Goede Herder”. Hopend om een klein licht te zijn.
Met Mariama, één van de orthopedie patiënten die vorige week, na een revalidatie van bijna 3 maanden, ontslagen werd! (Herinneren jullie haar nog van één van mijn eerste weken?)
Naast al het werken vermaak ik me ook goed op het schip. We hebben sinds 1,5 maand een “Fit for free” appgroep, haha. Wat inhoudt dat we een paar keer per week met elkaar sporten. ’t Wordt nog wel wat. Hoop ik. Denk ik. Ook ben ik sinds kort een Senegalese theeleut geworden. Een paar keer per week ben ik in de crew galley te vinden, waar een paar gasten uit Senegal voor ons een heerlijk theetje maken. Dat duurt errug lang, maar dat is juist ook leuk: want het thee drinken wordt zo een heuse sociale bezigheid. We leren hun Nederlands en zij leren ons Wolof. Hoe leuk! Lachen gegarandeerd 🙂
Daarnaast ga ik ook nog weleens op pad met wat mensen. Naar het strand, of naar de stad. Pas was ik met wat mensen naar het strand en zaten we bij een Senegalese familie. Zij vonden het maar wat leuk dat we bij hun in de buurt zaten, dus we werden vervolgens uitgenodigd om met hun lunch te hebben. Zo leuk en bijzonder, over gastvrijheid gesproken! We konden door de taalbarrière niet echt met elkaar communiceren, maar toch hebben we kunnen lachen met elkaar. Zo gingen we ook wat kinderen zwemles geven, wat ze nogal een avontuur vonden.
Naar Ngor Island, en dagje naar het strand met Senegalese familie.
Afgelopen donderdag mocht ik mijn verjaardag vieren. En wat was het een fijne dag. Zo bijzonder hoe iedereen me verwende en verraste. De dag begon al met een prachtig versierde deur. Ik moest die dag gewoon werken. Maar in de middag hadden we een feestje met het team. Ballonnen werden opgehangen (die ik weliswaar uit NL mee had genomen haha) en we hadden heerlijk taartje. Wat ook echt een cadeau was, was dat er een patiënt eindelijk opgenomen kon en mocht worden. Hij had een heel lang traject bij de diëtiste achter de rug. En had was dan werkelijk ook echt een feestdag! Later hier meer over.
Na het werken ben ik met wat mensen nog wezen uiteten. En na het eten hebben er nog wat mensen een cupcake gegeten (die waren gemaakt door mijn geliefde roommate) in mijn cabin. Echt een feestje. Daarnaast ook zo bijzonder alle lieve berichtjes en filmpjes vanuit Nederland. Ondanks de verdrietige weken, was dit een fijne en bijzondere verjaardag. Ik ben een gezegend mens!
Samen met collega Elvis taartje eten.
Wat trouwens ook echt zo leuk was, was dat ik een patiënt weer ontmoette, die ik in juli naar huis heb gestuurd. Hij kon toen niet geopereerd worden, omdat we geen chirurgen hadden. Ik had hem toen al een poos gezien, omdat hij een te hoge bloeddruk had en wij hem daardoor elke week moesten zien om te kijken of zijn bloeddruk zakte met medicatie. Vorige week kwam hij terug, en dan nu eindelijk voor zijn operatie. Wat een feestje om hem weer te zien! Als verrassing had hij, in samenwerking met de daycrew, een (voetbal)shirt voor mij gekocht en daarop mijn complete naam laten drukken. Al zingend (Happy birthday…) kwam hij deze geven aan mij afgelopen donderdag. Ik wist van verbazing en dankbaarheid niet wat ik er op moest zeggen. Maar mijn glimlach was aardig groot aanwezig (al dan niet achter mijn mondkapje). Wat bijzonder om zo veel liefde en vreugde te mogen geven en te ontvangen.
Verjaardagsplaatjes 🙂
Genoeg weer even voor deze keer. Aardig lange blog geworden, maar dat mocht ook wel na zo een lange tijd. Hopelijk komt de volgende iets sneller 😊.
Bidpunten:
- Voor het werk van de Heilige Geest in Senegal;
- Voor genezing voor alle patiënten. Vooral na alle ingrijpende operaties en het lange herstel die er op volgt;
- Kracht en wijsheid voor iedereen die hier werkt.
Dankpunten:
- Voor Gods bescherming bij alle ingrijpende, lange, intense operaties. En het herstel daarna;
- Alle vriendschappen en het community leven;
- Voor alle liefde die er aan de patiënten gegeven wordt.
Gezelligheid op het deck en genieten van prachtige zonondergang!
Lieve groetjes,
Cobie
Plaats een Reactie
Meepraten?Draag gerust bij!
Beste Cobie, van harte gefeliciteerd met je verjaardag. Gods zegen toegewenst. Ook voor je mooie, maar intensieve werk. Van harte sterkte voor de komende tijd en tot ziens.