Balanceren
Ga naar de pagina van Denise GorissenLieve mensen,
Soms lacht het leven je toe, maar soms is het lastig je te realiseren dat achter de wolken de zon nog steeds schijnt. En ik moet zeggen, de eerste paar weken van februari waren voor mij bewolkt. Na een korte vakantie terugkomen op werk waar het rustig is, wachtend op nieuws over wanneer je verhuist naar het andere schip, en een aantal patiënten die een moeilijke ‘nee’ te horen kregen. Om eerlijk te zijn, ik voelde me sommige dagen overbodig en machteloos. Het was alsof ik opnieuw moest uitvinden dat ook als ik maar voor één persoon positief verschil maak, nog steeds op deze plek van waarde ben in Gods koninkrijk en in Zijn ogen. Ik keek naar de omstandigheden en niet naar onze grote God. En dan is het zaak je te richten op wat God zegt, in plaats van wat wij denken of zien. Hij ziet vanaf een ander perspectief. Ik moest de balans terugvinden. De balans tussen het leven in een gebroken wereld en tegelijk weten dat God alles laat samenwerken voor goed. Schrijven en praten zijn voor mij vaak betere verwerkingsmanieren dan afleiding zoeken, dus dat heb ik gedaan. Een deel van dat artikel zou ik ook graag met jullie delen.
Toen ik dit jaar aan het bed van een aantal patiënten zat, ontdekte ik dat ik moeite had om bemoedigende woorden te vinden. En eerlijk gezegd, spreken over Gods goedheid voor hen die langzaam sterven, voelt in mijn hart bijna als verraad. Maar tegelijkertijd heb ik schoonheid ontdekt te midden van ellende. Schoonheid die gebrokenheid overtreft. Het verbergt zich hierin: Ook al ga ik door het dal van de schaduw van de dood, ik vrees geen kwaad, want U bent bij mij. Deze verzen uit Psalmen 23 waren ongeveer de laatste woorden die ik mocht delen met een van onze tieners die we niet konden helpen. Zijn verhaal is bijzonder. Hij was hier al eerder. En hij wist dat hij ziek was. Niemand in zijn familie was bereid om opnieuw met hem mee te gaan naar Mercy Ships. Toch ging hij, met zijn laatste beetje hoop, naar de plek om opgehaald te worden door onze bus. Wetende dat hij alleen niet zou mogen instappen. Toen hij daar in het ziekenhuis zat, ontmoette een man hem en voelde medeleven. Hij kende de jongen niet, maar besloot te helpen en werd zijn verzorger. Samen met de jongen verbleef hij ongeveer twee weken in isolatie in het HOPE Center. Hij doorliep het proces met gehoorzaamheid en geduld. Hij was er om te steunen. Bij elke stap. Van de tests tot het zieker worden, van het definitieve nee tot de counseling. De man was als Jezus voor hem. Toen de jongen zich realiseerde dat de dood nabij was, verloor hij enigszins zijn hoop. Maar het bracht hem ook dichter bij God. Hij las zijn Bijbel als hij de kracht had, was in de aanwezigheid van deze barmhartige Samaritaan en we baden samen. Ik heb het gevoel dat God hem hier heeft laten zien dat, ook al is hij verstoten door iedereen om hem heen, God er is, midden in dit alles. Om met hem mee te gaan, om naast hem te staan. Hij zal niet alleen lopen. Ik bid dat hij daar, tot zijn laatste dag, vrede in mag vinden.
Zo leer ik misschien wel meer van de houding van onze patiënten, dan dat zij van mij ontvangen. Vooral de kinderen zijn een echte spiegel. Het jongetje dat mij hielp over mijn gevoel van nutteloosheid heen te komen, was vier jaar en blind. Hij liet me zien dat je altijd een keus hebt in het leven om er positief, of negatief in te staan. Hoewel hij nauwelijks kon zien, kon hij net als andere kinderen spelen, zelfstandig rondwandelen, en blij zijn. Hij kende elk stoepje op het terrein en kon schateren bij het uitvinden van een nieuw geluid wanneer hij ergens op trommelde. Hij liet mij zien hoe ik wil zijn. Vreugdevol ondanks omstandigheden. En tegelijk biddend dat zijn zicht sterk zal verbeteren. Maar zo niet, hij weet dat het daar niet vanaf hangt.
Wie er ook opnieuw hun balans moeten vinden, zijn onze orthopedische patiënten. Deze kinderen hadden allemaal benen die op de een of andere manier scheef groeiden. Nu ze allemaal geopereerd zijn, begint voor ons een blok van goed opletten. Deze kids hebben de volledige benen in het gips. Dat gips moet droog blijven, maar vergt vooral oefening met lopen in een bergachtig land. Het terrein van het HOPE Center is namelijk verre van vlak. Gelukkig hebben de meesten niet echt pijn, dus levert het vooral grappige situaties op wanneer een van hen wankelt bij het lopen. Zo ook toen we vorige week een zangavond hadden en een aantal van hen een liedje opvoerde dat naar voren stappen met zich meebracht. Gelukkig kunnen ze er zelf om lachen en was het een prachtige avond van samen zijn en God aanbidden!
Nu kan ik mijn verhaal eindigen en zeggen dat reflecteren en je op God richten alles volledig oplost. Ik denk dat ik dan zou liegen, maar bovenal de waarde van vriendschappen zou negeren. Want juist de mensen die in de bewolkte dagen van het leven een straaltje zon schijnen, helpen je om je perspectief te verleggen. Zelf had je namelijk nooit bedacht om erop uit te gaan, of een koffietje met iemand te drinken, terwijl juist de interactie helpt. En daar geniet je van. Dus gelukkig leven we niet alleen aan boord, en is er tijd voor ontspanning in plaats van serieus zijn. Gelukkig hoef je je niet volledig aan te passen aan de plek waar je bent. Je blijft nog gewoon de Nederlander die geniet van samen commentaar geven op de deelnemers in een tv-programma, hangend op de bank met thee en een taartje en daarna chips. Die momenten die je met het vertrouwde verbinden heb je nodig om op een ander moment alles te geven voor de missie, of de mensen die op je pad komen. Dus ondanks dat een paar hele hechte vrienden de komende weken vertrekken, hoop ik hier nog een paar stranddaagjes en avondjes uit mee te maken voor ik zelf ook verder vlieg. Niet omdat ik het onderste uit de kan moet halen, maar omdat het gezond is een tijd van werken en een tijd van rusten te hebben.
Zegen vanuit Sierra Leone,
Denise
Gebedspunten:
- Dank voor een gemeenschap waar ruimte en veiligheid is om talent en persoonlijkheid ruimte te geven. Bid dat mensen zich vrij voelen zichzelf te zijn
- Dank voor de prachtige aanbiddingsavond die we hadden in het HOPE Center
- Dank voor alle kinderen die de afgelopen maanden succesvol aan hun benen geopereerd zijn, en bid om voorspoedig herstel
- Bid dat onze oogpatiënten meer zicht terug ontvangen dan zij hadden durven dromen
- Bid om kracht en troost voor alle vrijwilligers die moeite hebben met het leven vol van afscheid nemen
- Bid voor allen die in Freetown op straat moeten leven. Bid dat God ingrijpt in hun leven voor de glorie van Zijn Naam
Plaats een Reactie
Meepraten?Draag gerust bij!
Wauw! Zo mooi omschreven en zo waar! Ik bid voor jou en de patiënten!
Beste Denise
Je verhaal hier is zo puur en rakend dat ik er de tranen van in mijn ogen heb. Je moedig verder zoeken, samen met God, met de Afrikaanse mensen in het Hope Center, met je vrienden op het schip: ZO STERK. Edda , je kent haar ook wel, leerde me: het komt wel goed.(misschien wel niet hoe wij het zelf willen of zien) Laat het los en leg het in God zijn handen.
Haar woorden wil ik jou doorsturen. Een warme Brusselse knuffel van aan zee.
Liene
Denise. Dank voor je eerlijke kijk in het hart. Je openheid ‘ het delen van indingende verhalen. God gaat met jou een weg om je te leren te vertrouwen , afhankelijk van Hem te zijn. Want goedertieren is de Heer. Zijn goedheid eindigt nimmer meer. Hg
Wat een mooi en eerlijk verhaal Denise..! Dankjewel voor het delen. Gelukkig is God er altijd bij. Ook als we hem even niet zien.🕊🙏♥️
Bless you en een dikke knuffel!