Een nieuw normaal
Ga naar de pagina van Denise GorissenLieve mensen,
Het voelt weer als thuis. Altijd als je terug aan boord komt, kost het weer even tijd om je draai te vinden. Zeker omdat we nu in Zuid-Afrika lagen, een plek die ik niet kende. Als je een maandje van boord gaat, is het alsof je je oude thuis niet meer terugvindt. En hoewel ik dat na een keer of vijf wel weet, heeft het toch elke keer weer impact. Dus de afgelopen maand was er eentje van een ‘nieuw normaal’ vinden. Gelukkig hebben we een leuke vriendengroep met Senegalezen, een Zwitserse vriendin, en een paar Nederlanders. Ook dat ik de afgelopen maand een aantal weken in de huishouding werkte, heeft me geholpen om me snel te verbinden aan de gemeenschap, en veel tijd met God door te brengen. Ik zit er helemaal goed in nu! En daar ben ik dankbaar voor.
Maar hoe zijn we daar gekomen? Zuid-Afrika was eigenlijk te kort om te settelen. We hebben een prachtige bloementuin bezocht, het strand, en een lokale gemeente waar ik enorm gezegend ben met het onderwijs. Ik ben heel erg benieuwd naar de verhalen waar Niels (mijn broertje) over een paar weken mee thuiskomt, maar ik heb in Zuid-Afrika een land van enorme en pijnlijke contrasten gezien. De stad ziet er westers en ontwikkeld uit, maar terwijl wij door een prachtig onderhouden bloementuin wandelen, lopen andere parken vol met zwervers die niets meer hebben dan wat ze dragen. Terwijl wij over de boulevard struinen, staat bij bijna elke prullenbak wel iemand op zoek naar iets eetbaars. Het is daarom dat de volgende quote van het boek Gebed van Philip Yancey (een echte aanrader), me zo raakte: “Kijk hen die rondhangen, ze zijn als prachtige wildbloemen die nergens anders hebben om te groeien”. Ik geloof dat dat is hoe God hen ziet. Ongeacht wat zij gedaan hebben in het leven. Hij houdt van hen. Een mooie aanmoediging om anders naar mensen te leren kijken. Deze quote hangt dus zeker boven mijn computer op kantoor.
Daarover gesproken, tot een paar weken geleden zou ik teruggaan naar het HOPE Center. En naast mijn werk in de huishouding bereidde ik me daar tijdens de vaart op voor. Ik zag ernaar uit alle dagwerkers, bewakers en het cateringpersoneel weer te zien. Echter toen we net vertrokken waren uit Zuid-Afrika en koers zetten richting Madagaskar, ontving ik een berichtje van de Hospital Director. Of ik tijd had om even langs te komen. Ik liep naar beneden, me afvragend wat dit nu weer voor gesprek kon worden… Maar eenmaal aangekomen, legde ze mij uit dat de persoon die ze had aangenomen om haar assistent te worden, er niet op tijd zou zijn. En dat ze het belangrijk vond dat er iemand in die positie was. Of ik het misschien wilde doen. Het mooie is dat dit opnieuw een moment in mijn wandel met God is waarop God me leert alles in Zijn handen te leggen. Voordat we op verlof gingen, had ik geïnformeerd voor deze baan, maar ze wilden graag iemand die kon garanderen lang te blijven en van een echt gesprek kwam het niet omdat we vakantie hadden. Ik had het naast me neergelegd en geaccepteerd dat ik in het HOPE Center door zou gaan. Ik zou mijn uitdaging wel ergens anders vinden. God dacht er echter anders over. Hij hoort mijn gebed, kent mijn verlangen. Het enige wat ik moet doen, is in vertrouwen loslaten. Mezelf en ALLES in dit leven onder Hem plaatsen. Toen ik dat kon, kwam er ruimte voor God om te bewegen. Hij doet wat Hij belooft. En Hij is continue bezig zegen in ons leven te leggen op een manier die zo specifiek is, dat je je bijna niet kunt voorstellen dat Hij dat voor iedereen doet.
Maar Hij doet juist dat! In kleine en grote dingen. Klein voorbeeldje: ik word normaal zeeziek, en dit was echt geen makkelijke vaart. Maar de huisarts aan boord bood stickers aan tegen misselijkheid, en die hielpen zo goed, dat ik eigenlijk van de vaart kon genieten! Precies toen wij op de boeg stonden, kwam er een school dolfijnen voorbij. De Zwitserse vriendin die ik eerder al noemde, helpt me enorm om mijn Frans te verbeteren. En als ik niet in de huishouding gewerkt had, had ik haar nooit leren kennen. Mijn nieuwe baan is de grootste zegen van allemaal. Ik werk hierdoor geen onregelmatige diensten meer, dus Louis en ik zijn alle weekenden samen vrij, ik kan elke ochtend naar het morgengebed gaan omdat ik pas om 0800 uur begin, en het werken aan boord helpt me investeren in de gemeenschap hier. Ik draag administratieve verantwoordelijkheden die me weer een andere kant van de organisatie laten zien en waardoor ik op medisch en management vlakken enorm veel kan leren. Afgelopen week was mijn eerste week alleen, en het was heerlijk. Gisteravond hebben we als ziekenhuis een open avond georganiseerd om alle andere vrijwilligers te laten zien waar onze patiënten mee te maken krijgen in een paar weken. Het was interessant, grappig, en mooi om te ervaren. Een bijzondere start voordat onze patiënten er zijn.
Het helpt je om je ‘klaar om te gaan’ te voelen. Net als hier de haven binnenvaren. Alle gezichten van de mensen die je op de kade staan op te wachten, en de knuffels tijdens het weerzien, laten zien dat we hier welkom zijn en een thuis hebben. Ook als je de stad in wandelt en mensen tegenkomt die je kent, realiseer je je meer wat je gemist hebt. Daar hoort niet het warme, klamme en regenachtige cycloonseizoen bij 😉 Maarja, geen plaats is perfect en er zijn vele dingen die het goedmaken. De Senegalese thee-avonden aan boord, voetballen op de zaterdagen, een kokosnoot van ons vast standje halen onderweg vanuit de kerk, en ga zo nog maar even door. Ik zie uit naar een field service waar het protocol al voor vastligt. Ik zie uit naar het zien van transformatie. Ik zie uit naar wat God gaat doen dit jaar. In ons persoonlijk leven, in het leven van onze patiënten, in de ontwikkeling van onze organisatie en het leven aan boord. In alle dingen alles van Hem verwachten. Dat is mijn doel. En ik ben super dankbaar dat wij daarin niet de enigen aan boord zijn. Komende week is een week van 24/7 gebed om dit schip, dit land, en onze organisatie bij God te brengen voordat 10 maart onze eerste operatie plaatsvindt. Bidden jullie mee?
Liefs en zegen,
Denise
Gebedspunten:
- Bid voor het team dat de patiënten selecteert. Ze maken enorm lange dagen en moeten vaak ‘nee’ verkopen. Bid om kracht, wijsheid, en bescherming, maar ook fijngevoeligheid waar nodig.
- Bid voor alle afdelingen die komende week patiënten zullen ontvangen. Bid voor onze patiënten, dat ze Jezus’ liefde mogen zien en genezing zullen ontvangen.
- Bid voor de gemeenschap aan boord. Dat we alles van God mogen verwachten en in Hem één zullen zijn.
- Bid voor kritieke posities aan boord en op het hoofdkantoor: de ziekenhuisdirecteur, de klinisch directeur, de algemeen directeur in Texas, de HR Directeur in Texas. Bid dat God de juiste personen brengt die Hem dienen.
- Dank dat we veilig zijn aangekomen in Madagaskar en met open hart ontvangen werden.
- Dank voor alle nieuwe vrijwilligers, vooral medisch personeel, die deze weken komen. Dank dat God voorziet.
Plaats een Reactie
Meepraten?Draag gerust bij!
Hoi Denise. Wat is God goed. Hij kent je en weet wat je nodig hebt. Maar alles op zijn tijd. Veel sterkte en zegen op en in en met je werk.
Hoi Denise,
Elke keer weer bijzonder om je verslag te lezen. Ik wens je in je nieuwe positie veel wijsheid, plezier en zegen. Geniet ook van het land, de ontmoetingen en van elkaar.
Een hartelijke groet vanuit een koud Nieuwkoop.