Salone brandt
Ga naar de pagina van Denise GorissenLieve mensen,
Ik kan nog steeds niet uit over het schrijnende contrast in ons leven. Soms maakt het me verdrietig, soms boos, en soms beschuldig ik mezelf om mijn onverschilligheid. Jullie hebben ongetwijfeld allemaal iets meegekregen van wat zich sinds afgelopen week afspeelt in Sierra Leone (Salone). Terwijl het schip zich zaterdag vulde met kerstversiering en muziek, vulden de straten van Freetown zich ‘s nachts met vuurgevechten en ontsnapte gevangenen. Toen hier zondagochtend het schip op slot ging en er gezellig koffie gedronken werd in het café, lagen in het HOPE Center onze dagwerkers en de patiënten op de vloer omdat in de omringende straten een klopjacht gaande was. Toen ze mij gisteren uitlegden hoe ze het echt ervaren hadden, voelde ik me nog slechter dan ik zondag al deed. Ik had die dag moeten werken. Maar het management had besloten dat het schip op slot ging. We mochten niet naar buiten. Sommigen van onze dagwerkers waren al onderweg, voordat ze doorhadden dat er een dringend advies was dat vooral niet te doen.
Nog altijd is onduidelijk uit welke hoek deze actie precies komt, en nog altijd lopen naar schatting ruim 1800 gevangenen vrij rond. Tussen 21:00 en 06:00 mag nog steeds niemand de straat op en ons schip zit nog altijd op slot, behalve voor werkgerelateerde tripjes. Toch begon maandagochtend, nog geen dag na de incidenten, het ‘normale’ leven. Niet omdat het veilig is, maar omdat de Sierra Leoner geen mogelijkheid heeft om eten op voorraad te hebben. Zelfs al heb je een koelkast, dan is de stroom nog zo onbetrouwbaar dat het geen zin heeft om die te vullen. De situatie is pijnlijk. Vooral voor mensen die op straat leefden en hun beetje geld bij elkaar sprokkelden door kleine klusjes voor rijken te doen. Want deze rijken blijven nu veilig binnen in hun huizen (met generator en dus goedgevulde koelkast). Het leven voor de jongens op straat is zwaarder dan ooit. En ik kan niet wachten tot we weer naar ze toe mogen op zondagochtend.
Een aantal weken geleden zijn we in contact geraakt met straatjongens en een organisatie die hen probeert te helpen. Zo kwam het dat we aantal keer op hun verzoek een ‘kerkdienst’ met hen hielden op de boulevard. Dit liet mij op dieper niveau zien hoe simpel het is om te beginnen. Dit is hoe ik me Jezus’ prediking inbeeld. Voor ieder die wil horen. De moslim man uit de buurt die bij toeval langsloopt, de mannen van de straat (al dan niet elke 30 seconden in slaap vallend), jonge meisjes die water verkopen, of een verpleegkundige en een zangeres die lid zijn van de kerk verderop in de straat. Niet de veilige, grote kerkgebouwen waar de meesten nooit zouden binnenstappen vanwege hun vieze kleding of gebrek aan schoenen, maar de plaats waar zij zich thuis voelen dient als kerk: de straat.
Met kerst gedenken we dat Jezus zich vernederde tot ons niveau, en kwam als baby. Zijn wij dan ook niet geroepen hetzelfde te doen? En naast een straatjongen onder invloed van drugs te gaan zitten in plaats van hem een misgunnende blik toe te werpen en door te lopen? Deze jongen heeft dit namelijk NIET zelf veroorzaakt. Dit is de orde van de dag in Freetown. Kush, een chemische nabootsing van wiet, is een goedkope en schadelijke drug die het leven van vele jongeren en mensen op straat beheerst en kapot maakt. Je koopt dit voor dezelfde prijs als twee kleine broodjes, zo’n €0,24. Een makkelijke manier om je problemen, pijn en stress te vergeten. Niemand is er trots op, maar wat moeten ze anders?
Deze pijn is de ene kant van Sierra Leone. En dan is er de andere kant. Ik zou bijna zeggen de buitenkant. Prachtige groene bergen en uitgestrekte witte stranden met palmbomen, en een paar basic resorts (die allemaal gerund worden door niet-Sierra Leoners). Toen we daar afgelopen maand een nachtje waren, vergat ik bijna dat we in Sierra Leone waren. Het lijkt alsof je een andere wereld binnenstapt, waar je de drukte en ellende van de stad achterlaat en in een oase van natuur en rust terecht komt. Ik hield er trouwens wel een soort ontstoken kleine brandwonden aan over, van een vlieg die hier ‘champion’ genoemd wordt. Als je deze vlieg doodt, komt er een soort zuur uit zijn lichaam, dat de huid binnendringt en na een dag of twee wondjes veroorzaakt die voelen en eruit zien als brandwonden. Het litteken herinnert me er nu aan dat we toch nog steeds in Afrika zijn 😉
In het HOPE Center zijn we afgelopen maand van manager veranderd, en hebben we twee nieuwe leden in het team gekregen. Het voelt als steeds hechter wordende familie. Omdat het centrum aardig wat kleiner is dan Senegal, doen we ons best om alle patiënten persoonlijk te kennen. Dat is speciaal. En soms moeilijk. Want daardoor raakt slecht nieuws of een verdrietige tiener je hart. Al moet ik zeggen dat aan het einde van de dag de vreugde overheerst. Want wat is het speciaal om iemand te zien genezen die je langzaam aan als derde opa, zus, of zoon bent gaan zien. In het speciaal wil ik Ibrahim noemen, die echt een beetje mijn kindje geworden is. Zijn moeder, Janet, voelt als een jongere zus. Van 2 kilo groeide hij de afgelopen maanden naar 6, en vorige week was het zover: hij werd geopereerd! Dan vieren we echt samen. Toen ik hem en zijn voor de eerste keer zag na de operatie, kon ik mijn geluk niet op. Vooral om te zien dat Janets ogen nu trots, geluk en vrede uitstralen. Ik hoop dat hij maar snel naar het HOPE Center terugkomt 😉 Mocht je het trouwens leuk vinden om mijn werkplek, en Sierra Leone op beeld te zien, NPO heeft met hun programma Topdoks drie afleveringen gewijd aan het werk van Mercy Ships. In de eerste aflevering gaan ze naar het HOPE Center, en als je goed kijkt, zie je mij zelfs even in actie. Baby Ibrahim is ook te zien.
En om maar in het babynieuws te blijven, een van onze beveiligers is een paar weken geleden vader geworden. Het is in Afrika traditie om de naam pas op de zevende dag officieel te geven. Dan is er een soort viering, en wordt de baby voor de eerste keer naar buiten gedragen om aan de wereld te laten zien. De beveiliger had ons uitgenodigd, en wij waren wel benieuwd, dus natuurlijk gingen wij erheen. Niet wetend dat hij in gedachte had om ons een soort eregasten te maken, haha. Terwijl de rest buiten wachtte, mochten wij in het huisje zijn bij de gebeden voor het kind, het onderwijs voor de ouders, en het bekend maken van de naam. Ik heb nog nooit mensen zo blij gezien met ouders die het kind vernoemen naar een familielid of vriend. Bij het bekendmaken van de drie namen, ging bij elke naam een andere groep helemaal los! Toen kwam het moment: de baby zou voor het eerst naar buiten gaan. En toen kwam ook het verzoek: Denise, jij gaat de baby naar buiten brengen! Die had ik even niet verwacht. Maarja, een witte dame komt natuurlijk niet elke dag naar de naamceremonie van je zoon. Dus daar ging ik. Met één van de schattigste baby’s ooit, de straat op in Freetown.
Diezelfde straat als waar geen twee weken later zwaarbewapende politie en militairen hun weg banen om de stad uit te kammen, op zoek naar ontsnapte gevangenen en de daders van deze aanval of hoe ik het ook moet noemen.
Sierra Leone, een land van extremen, een land waar huilen en lachen dichter bij elkaar liggen dan ik ooit gezien heb.
Gelukkig regeert ook hier God, ondanks dat wij het soms niet zien.
Liefs en zegen vanuit het altijd warme Salone,
Denise
Gebedspunten:
- Dank voor het weerzien van een patiënt met een enorme tumor in het gezicht, NA de operatie. Onze dagwerkers konden hun ogen niet geloven
- Dank dat tijdens de onrust afgelopen zondag geen van onze vrijwilligers of dagwerkers in levensgevaar is gekomen
- Dank voor de rust in de stad de afgelopen dagen. Bid dat de vrede in Sierra Leone blijft en de ontsnapte gevangenen geen verdere problemen zullen veroorzaken. Bid dat Christus zal regeren in dit land
- Dank voor de maand die eraan komt met vele activiteiten die de gemeenschap aan boord samenbrengen
- Blijf bidden voor de HR situatie. Dat de juiste, en voldoende vrijwilligers, op het juiste moment klaar staan om te komen
- Bid voor alle jongeren die verslaafd zijn aan kush in dit land, bid om verandering in hun leven
- Bid voor onze patiënten die op gewicht moeten komen voor ze een operatie kunnen krijgen. Dit is vaak een lang en moeizaam proces met teleurstellingen
Plaats een Reactie
Meepraten?Draag gerust bij!
Denise. Dank voor je rondzendbrief en bijzonder om te lezen. Een heel ander stukje van wereld en toch deel uitmakend van de weteld. Maar wat een verschil. En jullie maken het verschil. Door Gods liefde en trouw Zijn beloften te laten zien, door te geven. Een teken van hoop. Sterkte in en bij alles.
Zeker, Annemarie! Amen, dankjewel voor je bericht 🙂
Lieve Denise. Wat ben je toch een prachtig mens. Na dit mooie verhaal schiet ik toch wel beetje vol hoor. Zoveel kunnen betekenen voor deze mensen met hart en ziel, die het zo nodig hebben van mensen zoals jij en niet te vergeten al je collega,s die fantastisch werk leveren. Werken is het eigenlijk niet he? Een roeping is beter en mooier. Denise zorg goed voor je zelf, dikke kus van mij.
Heeey Marian, wat leuk om je reactie te zien! Recht uit je hart, lief van je! Komt goed, het is inmiddels rustig, dus reden tot dankbaarheid 🙂
Dank voor je mooie update. Prachtig dat je omzet, naar iedereen die dat nodig heeft. Shine His Light and be blessed. We bidden voor je veiligheid. Zorg goed voor jezelf, liefs uit Nieuwkoop
Superlieve reactie Joanne, dankjewel voor de bemoediging, en AMEN! Zegen,
Mooi om te lezen Denise. Wat een zegen ben je daar voor vele. Mooi dat je omziet naar degene die dat zo nodig hebben. Shine His Light! Zorg goed voor jezelf en we bidden voor jullie veiligheid. Liefs uit Nieuwkoop
♥️♥️♥️