Tussen rennen en stilstaan
Ga naar de pagina van Denise GorissenLieve mensen,
Het is een tijdje geleden dat ik geschreven heb. Begin december hebben we goed afgesloten met onze dagwerkers en het team in het HOPE Center. We hadden een paar stranddaagjes, en de traditionele ‘day crew celebration’ om alle dagwerkers te bedanken. Ook Sinterklaas mocht natuurlijk niet op de planning ontbreken. Terugkijkend op de afgelopen twee maanden, is het eigenlijk gekkenwerk. In deze korte tijd verbleef ik in zeven verschillende landen!
Toch ben ik dankbaar dat ik velen van jullie vorige maand heb kunnen zien, en dat we in Nederland kerst mochten vieren. Het was heerlijk om even van het schip weg te zijn, even de kou te voelen (okee alleen eventjes dan), en de vrijheid van je eigen schema te kennen. Bedankt voor de mooie tijd in Nederland, ik zal jullie weer allemaal missen! Na Nederland was het tijd om Louis’ familie in Senegal te bezoeken en wat uit te rusten in het prachtige huis van Herma, een Nederlandse zendeling die ik ken vanuit de tijd dat het schip in Senegal was. Haar huis staat altijd open en dus was er een gemixte groep van mensen op haar erf te vinden. Een klein beetje als de Mercy Ships gemeenschap. Het was in haar huis dat ik me ook realiseerde dat het heel lang geleden is dat ik een dag ‘niks’ gedaan had. Ik kon het de eerste dag eigenlijk amper meer. Maar na verloop van de tijd kwam ik erachter dat juist die dagen van niks zo belangrijk zijn in ons leven. Ze brengen ons in contact met de diepere lagen van ons bestaan, en, als we onszelf openen, met God. Het geeft niet per se oplossingen, antwoorden, of open deuren, maar wel een diepe vrede die angst en onrust verdrijft en de wolken van dit leven doet optrekken. In de stilte, in het niets, vind je wat je ziel nodig heeft. Daar, tussen het heen en weer, ligt het doel van het leven: dat wij Hem (Jezus) kennen.
Na het bezoeken van familie in Senegal, stond er voor mij nog één bestemming op de planning: Texas, de Verenigde Staten. Heel goede vrienden van ons, die elkaar ontmoet hebben op Mercy Ships, gingen trouwen! En aangezien ik nog wat vakantiedagen had, werd het voor de eerste keer naar Amerika reizen, en bridesmaid zijn op een Amerikaanse bruiloft (met een kleine hint van Afrika). Het was een zegen om getuige te mogen zijn van deze twee prachtige vrienden die elkaar het ‘ja’ geven voor de rest van hun leven.
Mijn tijd van verlof is voorbij gevlogen, letterlijk deels. Vorige week dinsdagochtend zette ik mijn voet weer op de loopplank van de plek die ik mijn thuis noem. Een thuis dat elke keer als je terugkomt, toch weer veranderd is. En daarom kost het eventjes om te settelen. Deze keer was het meer een bouwplaats vol contractwerkers en korte termijn vrijwilligers. Door het schip heen ligt karton op de vloeren ter bescherming, op sommige plekken staat de ventilatie uit, en het is ten strengste verboden slippers te dragen (laten dat nu net mijn favoriete schoenen aan boord zijn ;)). Ook is de haven hier in Durban zo groot, dat je er niet kunt hardlopen of wandelen, en dat je er eigenlijk alleen in het weekend uitkomt. Het is een ander leven dan Madagaskar, dat zeker. En daar komt mijn tijdelijke baan nog bovenop, want er zijn geen patiënten nu. Ik werk dus voor een aantal weken in de huishouding. Het is best gezellig, en goed om eens een mijl in iemand anders’ schoenen te wandelen 😉 Er is alleen niet zo heel veel te doen, omdat er weinig mensen aan boord wonen. En omdat het ziekenhuis gesloten is natuurlijk. Ik vraag me dus af of ik een heel goed beeld bij de baan heb, maar dat geeft niet. We zijn hier om te dienen, dus in welke positie, dat zou niet uit moeten maken. We werken voor God, niet voor mensen. En het mooie aan deze tijd is dat ik meer tijd heb voor Bijbel en gebed. Rustige stille tijd, als stilte voor de storm. Tijd om kracht te verzamelen voor wat komen gaat. Hopelijk zetten we komende week koers richting Madagaskar. Ik bid voor een rustige vaart, en stiekem dat het snel voorbij is haha. Maar ik zie uit naar wat de rest van het komende jaar brengt. Wat God brengt.
Ik wil jullie dit prachtige nummer van Bethel meegeven, een nummer dat ons wezen en het doel van ons leven heel mooi beschrijft. Dit is wat ik dit jaar vooral wil: mijn ogen op Hem gericht hebben, met Hem wandelen, waar Hij maar leidt.
Zegen,
Denise
Gebedspunten:
- Dank voor een tijd van rust, vakantie, en tijd met familie en vrienden voor veel lange termijn vrijwilligers.
- Dank voor al het werk dat de afgelopen maanden aan het schip gedaan is en voor de trouwe harde werkers die tijdens deze periode aan boord geweest zijn.
- Dank voor Gods goede zorg door de tijden en plaatsen heen!
- Bid voor een nieuwe CEO (directeur van de wereldwijde organisatie) die God op de eerste plaats heeft en de wijsheid en ervaring bezit om deze organisatie te leiden.
- Bid voor de laatste projecten die momenteel afgerond worden om het schip terug naar Madagaskar te laten varen. (vaart staat gepland voor de komende week)
- Bid voor alle patiënten die momenteel geselecteerd zijn of geselecteerd hopen te worden, dat hun hoop werkelijkheid wordt!
Plaats een Reactie
Meepraten?Draag gerust bij!
Weer een prachtig mooi verhaal Denise. Wat mooi dat je dat allemaal mee mag maken, en zoveel vrienden wat een geluk en liefde. Lieverd ga zo door en pas goed op je zelf. ❣️😘
Wauw, wat een reizen heb je gemaakt. Wat fijn om dan weer rust en nieuwe vrede en liefde elke dag opnieuw van Jezus te kunnen ontvangen! Zo belangrijk om daar tijd voor te maken. Veel zegen de komende tijd!
Mooi om te lezen Denise!! Bless you sister!