Veilige operaties
Ga naar de pagina van Miranda VermeulenNa alle drukte rond de feestdagen is hier het “normale” ritme weer in volle gang.
De week zit vol met vaste afspraken wat maakt dat ik een fijne verdeling heb tussen werk, bijbelstudie avonden, spelletjes avonden, rustige koffie ochtendjes als ik later begin en het weekend. De tijd gaat hier dan ook snel voorbij en realiseerde me dat het alweer februari is en ik nog geen nieuwsbrief had geschreven voor januari. Dus bijdeze. Ik vergeet het thuis front niet, ik denk veel aan thuis, de gemeente en mijn oude werk, maar vergeet nog wel een om dat te laten weten door een appje of berichtje. Ik merk dat ik echt in 2 verschillende werelden leef. Maar ben elke dag dankbaar voor alle ondersteuning die ik krijg vanuit nederland. Mooi om zo ook vorig week zondag de dienst mee te luisteren en dan te horen dat er voorbede wordt gedaan. Bijzonder hoe we op deze manier toch verbonden kunnen blijven.
In januari zijn we begonnen met het kinderorthopedie en kinder algemene-chirurgie programma, samen met het specialisme kaak die kinderen en volwassenen doen. We draaien dus momenteel 3 ok’s, wat heel fijn is. De dagen zitten vol met patienten wat maakt dat de wachttijden tussen de patienten die op de verkoever komen korter is. Ik zie een hoop kinderen voorbij komen wat een leuke dynamiek binnen de afdeling geeft. Op de voorbereiding komen ze heel verschillend binnen. Sommige slapen door de pre-medicatie die ze op de afdeling hebben gehad, (wat me kleine kinderen erg fijn is, omdat de verzorgers wel mee mogen naar de voorbereiding maar niet mee de ok in. En het kind dus met de vertaler en de ok verpleegkundige meegaat, 2 vreemde voor het kind.) sommigen zijn erg zenuwachtig en erg stil, anderen kunnen niet wachten en hebben praatjes voor 10. Als er tijd is laten we ze een kleurplaat kleuren om het wachten wat leuker te maken en alle kinderen nemen dit heel serieus. Ze werken erg geconcentreerd aan hun kleurplaat of we spelen een spelletje 4 op een rij. Wat veel kinderen nog nooit hebben gespeeld en ze dus heel trots zijn als ze “winnen”. De allerkleinste zijn altijd weer te vermaken met een ballon gemaakt van een handschoen.
Dat we veel kinderen zien betekend dat we ook veel moeders, vaders, oma’s, opa’s of broers en zussen zien. Die moeten toekijken hoe hun kind of familielid wordt meegenomen naar de ok en zijn moeten wachten tot wij bellen dat ze naar de uitslaapkamer mogen komen. De een gaat dankbaar weg de ander vooral bezorgd. Afgelopen week raakte het verhaal van een van de moeders mijn collega die op de voorbereiding stond die dag en ze deelde het verhaal met ons.
De patiënt was een 16 jarige jongen die samen met zijn moeder kwam. Voor de patiënt naar de ok ging mochten we voor hem en het team bidden. Mijn collega zag dat de moeder erg gespannen was en zei dat het heel normaal is om gespannen te zijn als je kind voor ok gaat. Dat is bij ons thuis ook zo. Ouders zijn bezorgd omdat ze hun kind over moeten geven en wachten tot het weer terug komt. Toen zijn een van de vertalers iets wat ons raakte. Maar in dit land kunnen ze overlijden door de operatie, ook al is het voor jullie een “simpele” ingreep. Dit zette ons aan tot denken en laat met met andere ogen kijken naar ” hoe normaal” het is veilige chirurgie te hebben . Ik snapte wel dat ouders gespannen zijn om hun kind af te geven aan de dokter maar stond er nooit zo bij stil dat in dit land betekend dat je kind misschien niet meer terug komt, wat het wachten nog intenser maakt, en veel mensen hebben een familie lid verloren door een operatie. Na dit gehoord te hebben mochten we nogmaals voor de moeder bidden voor rust in het wachten. Toen ik de jongen na zijn operatie weer boven bracht op de afdeling was zijn moeder erg dankbaar. Het was bijzonder om te zien dat ze weer kon ontspannen.
Na afgelopen 3 maanden meegereden te hebben met andere, in een taxi gezeten of een keke te hebben genomen had ik genoeg lef om me in te schrijven om shipdriver te worden. We hebben hier een heel aantal eigen auto’s voor personeel wat veel onderweg is naar verschillende locaties maar ook mogen we hier in het weekend gebruik van maken om met elkaar op stap te gaan. Dit maakt het reizen binnen het land iets makkelijker omdat je anders altijd en taxi moet zien te regelen. Maar het verkeer hier is even wat anders dan thuis. De enige regel die er z’n beetje is is: ik ben groter dus heb voorrang, maar de motors vinden altijd een gaatje om er toch tussen door te gaan en ze komen echt overal vandaan. Ik merkte dus dat ik echt ogen overal moet hebben om alles in de gaten te houden. Nu ik me wat meer vertrouwd voel in het verkeer heb ik een drivers les gedaan, (dit is verplicht voor je zelfstandig mag rijden). Dit om de auto te leren kennen (1ste keer dat ik in een 4×4 heb gereden, is beste groot) en vertrouwd te raken met het verkeer. De les verliep gelukkig heel goed en merkte dat ik het minder spannend vond om te rijden toen ik het eenmaal deed dan ik dacht en ik ben dus ook geslaagd! Nu mag ik dus zelf gaan rijden wat het wat makkelijker maakt om uit te gaan, als je de auto tenminste op tijd boekt.
Ik geniet hier regelmatig van een prachtige zonsondergang of zonsopgang. Heerlijk om rondjes over het dek te lopen met dit uitzicht en even momentje voor mezelf te hebben en te verwonderen over de schoonheid van de natuur.
De eerste weken dat ik aan boord was was er ook een nederlandse ok verpleegkundige die inmiddels voor bijna 9 jaar aan boord was en zijn had de traditie om als er appels werden geserveerd tijdens het eten een oproep te doen binnen de ok dat collega’s hun appels moesten doneren en dan maakte zij een appeltaart voor ze. Nu is zij inmiddels weg en heeft ze mijn de traditie overgedragen. En ik moet zeggen het is geen straf om een appeltaart te moeten maken als is het wel een hoop werk, maar er is altijd wel hulp. Om het veilig te maken in de crew gally zit er een timer die elke 15 minuten af gaat, als je dan niet op een knop druk gaat de kookplaten en ovens automatisch uit, dit maakt dus dat je in de keuken moet blijven als je taart in de over staat. En wat doe je dan als je een uur moet wachten op je taart? Inderdaad de wol van je haak werk uit de knoop halen, en als een ok verpleegkundige dit samen doet met een anesthesist, dan krijg je deze taferelen in de keuken.
dank en gebedspunten:
- dankbaar voor hoe het gaat, dat ik mijn draai heb gevonden, me thuis voel en nieuwe vrienden om me heen heb hier aan boord.
- gebed: momenteel is er ook een griepgolf hier aan boord, wat maakt dat veel mensen ziek zijn en in isolatie zitten. bidden dat het niet verder zal uitbreiden, dat de griep de patiënten niet bereikt en er genoeg personeel is om de geplande operaties te kunnen blijven uitvoeren.
Plaats een Reactie
Meepraten?Draag gerust bij!
Hé Miranda
Geweldig om te lezen. Wat een prachtig werk en lef hoor in zo’n auto rijden. Brrr.
Heel veel zegen!
Groetjes
Meint en Tineke
Hey Miranda, dank voor weer een verslag! Mooi om te lezen. Stoer dat je daar auto rijdt! Succes met je appeltaarten 😄
Mooi Miranda, je neemt ons mee in je leven. We staan biddend om je heen
Dank voor de bemoedigende kaart die je naar ons zond. Veel Zegen op je mooie werk.
Bijzonder om te lezen allemasl Miranda, Je neemt ons even mee aan boord, dankjewel voor het verslag.
Fijn dat je ook zulke gezellige dingen kunt doen naast je werk. Heel leuk om alles te lezen !
Bless you !
Mooi om te lezen Mir! En wat ontzettend stoer dat je autorijdt daar! Liefs! 🙂
Hey Miranda
Wat leuk om je verhalen lezen! Ik zie het voor me
Zo fijn dat je je draai hebt gevonden!
Er komen dit weekend 2 nld vpk aan boord: Ans (outpatients) en Tanja (IC vpk)
Lieve groet van Marga
Echt zo prachtig die luchten 🥰. En wat een vette auto s haha. Stoer hoor 😎.