Het voertuig zoeft in een gelijkmatig tempo over het natte asfalt. Door de regendouche die we over de voorruit krijgen, kunnen we weinig zien van de omgeving. Met zijn drieën zijn we onderweg naar de Global Mercy. Vrijwilliger Carel zit achter het stuur, daarnaast zijn vrouw Liesbeth en daarnaast ik. In gedachten stel ik me voor hoe het straks zal zijn als ik oog in oog sta met het schip. Ik heb geen idee wat ik me voor moeten stellen. Hoe groot zal het zijn en hoe ziet het er van binnen uit?
Onze communicatiestagiair Heather Poppeliers bezocht de Global Mercy alvast in Antwerpen. Ze geeft u graag een voorproefje van het schip en wat er allemaal op te zien is.
Als we de Belgische grens passeren, stopt het verdacht snel met regenen. We rijden na de grensovergang vlot de havens van Antwerpen binnen. Carel roept dat hij het schip in de verte ziet. Met wijd opengesperde ogen tuur ik de verte in, maar ik kan het 174 meter lange schip nog nergens waarnemen. Als we een bocht om slaan, komt het schip ook in mijn blikveld: een gevoel van spanning kriebelt omhoog. Ik hoop dat we het schip van binnen mogen bezichtigen.
‘Alles is zo mooi! Ik wil overal wel foto’s van maken, maar de tijd zit me in de weg.’
Veilige betonnen werkschoenen
Als we eindelijk het terrein op rijden, torent het grote schip hoog boven ons uit. We melden ons aan bij een bezoekerspaal. Als Carel de knop induwt, komt er geen teken van leven. Na een paar luttele seconden wachten, zien we verderop een andere paal. Hier hebben we meer succes en de slagboom begroet ons door wagenwijd open te gaan. Als we richting het schip rijden, worden we door een man gehuld in een oranje veiligheidsvestje verwezen naar de receptie om ons aan te melden. Laat deze receptie nou net binnen in het schip zitten. Een stap dichterbij! Met onze Mercy Ships helm op het hoofd en bijzondere witte veiligheidsschoenen proberen we de steile loopplank op te klimmen. Hoe hoger ik op de trap kom, hoe meer de gedachten in mij oprijst dat deze schoenen voor mij niet het meest handige schoeisel zijn. Maar ja alles voor de veiligheid zeggen ze dan.
Als ik bijna bovenaan de loopplank ben, komt de havenlucht mij tegemoet drijven. Ik neem de geur in mij op: een hint van zout met een snufje vis erin verwerkt. De geur is vertrouwd; het is net als een warme deken die je om je heen doet. In mijn jongere jaren was ik vaak te vinden op boten en in verschillende havens. Het water heeft een onweerstaanbare aantrekkingskracht.
‘Hoe zou het zijn om hier als vrijwilliger rond te lopen?’
Terwijl Carel samen met Ship Security Officer Gerrit de wagen uitlaadt, wachten Liesbeth en ik bij de receptie. We raken in gesprek met assistent purser Heilke. Ze heeft hiervoor al twee jaar op de Africa Mercy gewerkt. ‘Waarom heb je deze switch gemaakt?’ Heilke: ‘De Africa Mercy was echt mijn thuis, maar ik voel me geroepen om te helpen bij het opbouwen van de community op de Global Mercy.’ Haar verhaal inspireert me; wat gaaf dat er al individuen en families zijn die de lege gangen van de Global Mercy vullen.
Een oranje boei
En dan komt het langverwachte moment: Gerrit neemt ons op de valreep mee op tour. Met onze helm in de hand en de werkschoenen nog aan onze voeten trotseren we de gangpaden. De gepolijste gangen geven een mooie uitstraling, maar aan de andere kant ook een hele lege impressie. Hoe zou het zijn om hier als vrijwilliger rond te lopen?
Met de lift stijgen we naar de elfde verdieping: het hoogste dek. De rondleiding is een snelle tour. Alles is zo spannend en mooi en ik wil overal wel foto’s van maken. Maar de tijd zit niet mee.
Terwijl de rest van de groep dek 11 verlaat, blijf ik achter bij een felle oranje boei. Op het reddingsmiddel staat met dunne zwarte letters geschreven: Valletta – Global Mercy. Valletta is een belangrijke havenstad in Malta. Op deze historische plek begon decennia geleden de missie van de Anastasis. Terwijl ik sta te peinzen, word ik teruggeroepen. Er is geen tijd voor sentimenteel gedoe. Ik roep naar onze gids dat ik eraan kom; een zin die in mijn woordenboek prominent voorkomt.
Rust in de chaos
Terwijl de wind om me heen raast en mijn haar alle kanten op gooit, snel ik met mijn witte betonnen schoenen een kleine trap af. We komen aan bij de academy, de school aan boord. Een patrijspoort staart me recht in de ogen aan en ik kijk met een vluchtige blik door dit ronde glazen raampje. Achter de patrijspoort bevinden zich lege klaslokalen; wachtend op leergierige studenten en geduldige juffen.
‘Misschien is het beter om in plaats van mij voor het schip te beschermen, het schip tegen mij te beschermen.’
ICU
De laatste afdeling die we bezoeken in het ziekenhuis is de Intensive Care Unit. Hier komen patiënten die behandeld worden voor ernstige of levensbedreigende ziektes of verwondingen. Als we de kamer instappen valt mijn blik op een eenzaam bed, rechts in de ruimte. Onder mijn voeten verschijnt een glimmende groenblauwe vloer; een prachtige kleur. Het heeft wat weg van een heldere plek in de oceaan; rustgevend en aantrekkelijk tegelijkertijd.
Auditorium
In het grote auditorium staan alle stoelen op 1.5 meter van elkaar. Een vluchtige herinnering aan de afgelopen twee jaar afstand houden van elkaar. Ik merk dat er nog flink gesleuteld wordt om het auditorium volledig operationeel te krijgen. Mijn ogen vallen op een paar zwarte apparaten, die in de eerste instantie op segways lijken. Ik zie al mensen door de gangen van het schip racen. Na nog een blik op de toestellen te werpen, zie ik dat het maar schoonmaakapparaten zijn. Helaas geen segway-races in het verschiet voor toekomstige vrijwilligers.
De rondleiding is natuurlijk niet compleet zonder dat ik ergens overheen val. Als we naar de uitgang van het auditorium lopen weet ik niet waar ik tegen aan knal. Ik durf niet te kijken. Vervolgens verlies ik hierdoor ook nog mijn balans en ga ik op een metalen plaat staan. Misschien is het beter om in plaats van mij met helm en schoenen voor het schip te beschermen, juist het schip tegen mij te beschermen.
Lange reis
De laatste stop is de eetzaal. Naast een warm kopje thee krijgen we van Gerrit een Chinees koekje. Het is een lekker koekje met een crispy structuur en tegelijkertijd een zachte smaak. Als ik erover nadenk heeft dit koekje een lange reis afgelegd op de Global Mercy. Helemaal vanuit China, via het Suezkanaal, langs Malta en over de Middellandse Zee, om uiteindelijk hier uit te komen, in de haven van Antwerpen.
Het koekje is een kruimelige herinnering aan de tijd die het schip in China heeft doorgebracht: haar geboorteplek. En de reis van deze koekjes en het schip eindigt niet hier. De Global Mercy heeft nog een lange reis voor de boeg. Met als volgende stop: de haven van Rotterdam!
