BLOG 2 De eerste weken, de eerste patiënten, shiplife en meer…
Ga naar de pagina van Jannietha KramerSalaam aleekum! Na nga def? Mangi fi.
Oftewel: Goedendag. Hoe gaat het? Het gaat goed. Want ja, dat gaat het echt. Inmiddels ben ik alweer ruim 3 weken weg, maar voor mijn gevoel ben ik hier al langer.
Maar voordat het zover was, was er eerst het afscheid nemen. Niet het makkelijkste om te doen. Want tien maanden voelt opeens heel lang en als een sprong in het diepe. En dankzij covid-19 kon ik mijn geweldige neefje en nichtjes niet knuffelen, maar werd het een kus met een raam ertussen. De vliegreis zelf ging heel voorspoedig en ik heb genoten van het uitzicht. Op het vliegveld stond er een taxi klaar die mij naar het hotel bracht. Opgesloten in je hotelkamer is redelijk saai, maar ik had uitzicht op de zee en het zwembad, waar de Senegalese bevolking naar de Cup of Africa heeft gekeken. En Senegal won!
Na twee dagen in een hotel, een coronatest (dat was test 2 van de 6 in 8 dagen tijd) kwam eindelijk het schip in zicht! Zo ontzettend bijzonder om het havengebied in te rijden en dan te zien dat er tussen alle bedrijvigheid van de haven in, een ziekenhuis ligt. Het is lastig te omschrijven wat er dan door je heen gaat, maar het gevoel van dankbaarheid overheerst. Wat bijzonder dat ik onderdeel mag zijn van dit prachtige werk. God is goed!
De dag na aankomst begon gelijk mijn eerste werkdag. Toen de AFM (Africa Mercy) 2 jaar geleden opeens moest stoppen met het werk vanwege Covid-19, is alles heel snel ingepakt en vastgemaakt voor het verschepen. In de afgelopen jaren is het schip in dry-dock geweest en is de air conditioning uit geweest. Dit heeft ervoor gezorgd dat er heel veel stof is neergedaald en daardoor zit dan ook echt álles onder het stof. Op vrijdag zijn we als team begonnen met het schoonmaken. Alles wordt grondig schoongemaakt met water en zeep, afgespoeld en gedesinfecteerd.
Het schoonmaken met elkaar was gezellig en het was een ontspannen manier om het team beter te leren kennen. Met elkaar hebben de plafonds, muren, badkamers en alle losse onderdelen gesopt. Toen op 22 februari de eerste patiënten door de gangen liepen, was ik zo dankbaar om te zien waarvoor we dit allemaal gedaan hebben.
Het is soms verbazend om te zien wat voor materialen er in dit ziekenhuis worden gebruikt. De matrassen zijn zo dun, de lakens zien er versleten uit, de bedden staan op klossen, de caregivers (familieleden van de patiënt) slapen onder de bedden etc.
Dat we hier zijn met een missie, niet voor onszelf en ook niet uit onszelf, blijkt uit veel dingen. Zo hebben we de dag van de eerste opname in elke ruimte gebeden of de Geest van God in de ruimte aanwezig wil zijn. Of Hij de chirurgen wil helpen, genezing wil geven aan de patiënten, ons als verpleegkundigen ondersteunt in het werk, maar ook de daycrew en alle andere mensen die hier op het schip werken om de operaties mogelijk te maken. Want juist wanneer je het van God alleen verwacht, komen er ook aanvallen. Het enige middel daartegen is het gebed. Dat het niet vanzelf gaat bleek al snel, want helaas werden er operaties uitgesteld, omdat er een covid + case was in het HOPE centre. (Het HOPE centre (Hospital Out Patient Extension) is een plek in de stad, waar patiënten voor en na hun opname verblijven). Ook zit er geregeld personeel in quarantaine of isolatie, omdat één van de crewmembers positief is. Dit betekent dat het werk door moet gaan, maar met minder personeel.
Naast de dagen van schoonmaken heb ik diverse trainingen kunnen volgen om voorbereid te zijn op het werk. Tijdens de shifts werken we met Day Crew, dat zijn de Senegalese mensen die helpen bij het werk. Zij ondersteunen in de zorg en ze zijn onmisbaar, want ze zijn ook onze vertalers.
Daarnaast hebben we al een heleboel ontspannende activiteiten ondernomen. Onder andere een dagje strand, het bezoeken van the Statue, een safari of gewoon voor je plezier door de stad lopen.
Verder is het shiplife erg dynamisch, plannen kunnen dan ook vaak wijzigen. Eén grote wijziging is dat niet de GLM, maar de AFM de field service zal gaan afronden in Senegal. Dit betekent concreet dat ik niet, zoals eerst de bedoeling was, zal wisselen van schip. Zelf vind ik dit geen probleem, want het leven hier aan boord is goed.
Op het schip is veiligheid één van de belangrijkste dingen. Tot nu toe hebben we elke week een fire drill gehad, waarbij het schip ontruimd wordt. De laatste keer was met evacuatie van ‘patiënten’, om te weten wat we moeten doen als het echt een keer nodig zou zijn.
‘Patiënten’ tijdens de fire drill
Over de veiligheid op het schip gesproken, daar mankeert het niet aan. Laatst gingen we na het eten een ijsje halen in de stad. Bij terugkomst was ik vergeten mijn badge te scannen. In het systeem stond ik daardoor geregistreerd als off-shore en je moet voor 22u terug zijn. Voordat ik het goed en wel doorhad stond de officier himself bij mijn cabin op mijn deur te kloppen en lichte hij me uit m’n bed. Een check of ik in leven en veiligheid was. Gelukkig wel, ik mocht me direct melden bij de receptie. Zoals je begrijpt, ik zal ervoor zorgen dat me dit niet vaker gaat overkomen. 😊
Op dit moment heb ik nog een cabin alleen. Ik slaap op deck 2 en moet wel 44 stappen lopen voordat ik op de afdeling ben. Deck 2 heeft een nogal constant hard achtergrond geluid van de machinekamer. Voor mij perfect, want ik kan er wel aan wennen en het dempt de geluiden op de gang. Aankomende zondag verwelkom ik mijn cabinmate. Het voelt een beetje als kamperen, want de gedeelde badkamer is aan het eind van de gang. Voordeel is wel dat deze wordt schoongemaakt door de housekeeping en we dat dus niet zelf hoeven te doen 😊
En dan nu toch echt een hoogtepunt! Afgelopen woensdag had ik dan eindelijk mijn eerste dienst aan boord. Deze avond zorgde ik voor Sokhna. Wat een overwinningen heeft ze moeten doorstaan, 15 uur lang reizen naar een onbekend schip in een voor haar totaal onbekende omgeving. Haar één jaar oude zoontje is thuis gebleven en vanwege de operatie moest ze stoppen met het geven van borstvoeding. Een totaal onbekende omgeving, waar ze niemand kan verstaan (behalve de vertalers). Maar nu, na ruim 26 jaar ontvangt ze een levens veranderende operatie. Vandaag kreeg zij healing en zelfs met hechtingen en een gezwollen lip zag ze er al prachtig uit.
Zoals jullie begrijpen, ben ik ontzettend blij en dankbaar dat ik dit werk mag doen. Naast dat het leven hier aan boord prachtig is met zoveel nationaliteiten, is het op z’n tijd ook intensief. Er zijn zoveel culturen aan boord, wat ontzettend mooi is, maar soms ook verwarrend. Iedereen heeft zijn eigen gewoontes en werkstyle.
Wat me in het begin erg opviel, was dat iedereen aan boord de volgende begroeting gebruikt: Hi, how are you? En het standaard antwoord is: Hi, I’m fine. Of iets in die trant. Het is een gewone begroeting, maar niet een oprecht geïnteresseerde vraag hoe het met iemand gaat. En daarnaast ervaar ik op zijn tijd de nodige struggles met de Engelse taal. Het is voor mij lastig om je snel en goed uit te drukken in het Engels, waardoor het niveau van gesprekken veranderd. Het dragen van een FFP2 masker en een faceshield tijdens het shifts werken daar niet aan mee, omdat iemand daardoor minder goed verstaanbaar is.
Maar dat alles niet vanzelf gaat, zorgt er ook voor dat je afhankelijk blijft leven. ‘En als iemand van u wijsheid ontbreekt, laat hij die dan vragen aan God, Die aan ieder overvloedig geeft en geen verwijten maakt en ze zal hem gegeven worden’.
Dank God dat Mercy Ships na ruim 22 maanden weer in Senegal mag zijn en dat de eerste operaties zijn uitgevoerd. Bid ook voor bescherming tegen covid voor onze patiënten en crew, zodat het werk door kan gaan.
Dank voor het lezen. God alle eer!
Plaats een Reactie
Meepraten?Draag gerust bij!
Hoi Janietha,
Wat gaaf je hier te zien!
Wat leuk dat je op de Africa Mercy zit!!
Wat heerlijk dat je er geniet!!!
Ik zie heel wat bekende gezichten op je foto’s, oa. Celine, Jenny, Susy, Mary en natuurlijk werk je ook met onze Wiebke 🤩
Doe je de groetjes van mij aan iedereen?
Ik zou vanaf 1 april met jou werken, maar heb helaas Long Covid overgehouden aan mijn corona besmetting van oktober 2021 😭 Zoo jammer!
Maar de Heere God heeft andere plannen voor mij waarschijnlijk 🤔
Geniet vooral van dit prachtige werk. Ik zie uitvaart je volgende blog❣
Ha Jannietha!
Wat mooi om jouw ervaringen te lezen en wat fijn dat je je draai gaat vinden aan boord. Jullie doen geweldig werk en we wensen jou en het hele team heel veel Zegen toe!
Liefs van de buurtjes,
Sander, Monica, Joas en Evi
Prachtig meis! Erg leuk om te lezen en de foto’s te zien. Ik zal ze morgen ook aan de meiden showen 🙂 Tot de volgende blog! En zet hem op!
Wat mooi werk. Sterkte
Hoi Jannietha, mooi om op deze manier wat van je te lezen. Het is een hele uitdaging en je zult veel levenservaring opdoen. Wij bidden met jullie mee!
Lief Buurmeisje,
Wat fijn om lezen wat je allemaal al hebt meegemaakt in deze eerste maand
en met wat voor blijdschap je alles aanpakt .
Die begroeting herinner ik me van mijn man toen hij in Sierra Leone werkte :
“How is the body”? “The body is fine”!
We zeggen het nog wel eens in de familie .
Jannietha, heel veel liefde en inspiratie toegewenst.
Ik kijk uit naar je volgende mail.
Een hartelijke groet,
Bertheke
fijn iets van je te lezen!
wij leven met je mee.
geniet van je prachtige werk.
groetjes!
Mooi om te lezen Janniet!
Wat een prachtig verhaal, Jannietha. Wat bijzonder om dit te mogen ervaren.
Het ga jullie goed!
Ha Jannietha, wat fijn om weer een blog te lezen, je schrijft zo boeiend! Wat bijzonder om na alle voorbereidingen het echte werk te mogen doen! Mooi om te lezen dat alles in afhankelijkheid van God gaat!
Ik kijk uit naar je volgende blog!!!
Liefs, Paula
Je bent echt een topper. Ik ben trots op jou! 😘
Zo mooi om te lezen! Tranen in mijn ogen van het verhaal over je eerste patiënt. We houden van je ❤️
Ha Janniet, wat mooi en bijzonder om zo mee te lezen en door middel van de foto’s mee te genieten! Bijzonder ook om te lezen dat alles echt in afhankelijkheid van Hem verwacht wordt en het oog daarin naar Boven gericht wordt! Gods zegen! Veel liefs, Hil
P.S. Gun het je zo dat de droom die wij beiden hadden voor jou werkelijkheid is! Misschien wil je ook voor mij mee genieten, haha! 😘
Hej Janniet!
Wat heerlijk om te lezen! Zo herkenbaar!
Nog een paar weekjes en opeens besef je dat je in t Engels aan t denken bent…
En wat heb je al veel uitstapjes gemaakt!!!
Super hoor dat t ZH open is! Heel wat anders dan onze nieuwe afdeling hè…maar zeker niet minder leuk! Hoop dat het ZH snel wat voller wordt en je snel meer diensten als vpk kan werken en zo meer patiëntenverhalen hebt!
Geniet van deze bijzondere kans in je leven!
Liefs, Anneke
Ha Jannietha
Mooi om je blog te lezen. Wat maak je veel mee. Op het schip en daarbuiten. Gods Zegen voor het mooie werk wat je mag doen!! Liefs ❤️😘
Ha Jannietha! Wat ontzettend goed deze berichten van je te horen en wat mooie blog! We denken aan je.
Leo en Marianne
Dikke knuffel voor jou ♥️