Inrichtingsfase in Antwerpen
Ga naar de pagina van Heilke de Heer“Dat grote nieuwe ziekenhuisschip van Mercy Ships¨..
Ik had haar al meerdere keren op foto’s en video’s langs zien komen.
Maar nu ik haar Maandag 4 oktober voor het eerst in het echt zag, kreeg ik toch wel kippenvel.
De buitenkant ziet er prachtig uit, en lijkt klaar om richting Afrika te varen. Maar zodra ik de loopplank opklom en mijn kantoor voor het eerst zag, begreep ik dat het schip eerst nog uitgerust moet worden. In bijna elke ruimte kom je wel onuitgepakte dozen, opgestapelde stoelen en niet geïnstalleerde apparatuur tegen. Het valt te vergelijken met een bedrijfspand dat casco opgeleverd is, maar nog helemaal ingericht moet worden.
En dat ‘inrichten’ doet ieder op zijn of haar eigen afdeling met vrijwilligers, (lokale) aannemers, specialisten en personeel van Mercy Ships kantoren over de hele wereld.
Een gemêleerde groep mensen die soms heel gemotiveerd is, en soms erg gefrustreerd.
Frustratie
Ook ik kwam mezelf flink tegen toen ik aan mijn eerste project begon. De aankomst- en vertrek lijst. Dit document moet altijd up-to-date zijn met de reisinformatie van iedereen die aan boord is/komt. Niet alleen handig zodat we weten wie we mogen verwachten voor het regelen van vervoer, het opmaken van de bedden en het verzekeren dat iemand een warm welkom krijgt. Maar ook als referentie voor havenautoriteiten en immigratie.
Ik kreeg een rommelig en niet volledig excel document aangeleverd met data van 200+ mensen die in de afgelopen weken van- of naar het schip gereisd hebben. Na wat steekproeven kwam ik er al snel achter dat slechts een aantal van deze gegevens ook daadwerkelijk klopte.
Geen tijd te verliezen, ik begon direct met het inplannen van gesprekken met mensen die betrokken zijn, om uit te vogelen hoe het proces hier precies werkt en hoe ik zo snel mogelijk van nut kon zijn. Maar terwijl ‘het opschoon-project’ nog gaande was kreeg ik regelmatig vragen over wie er nu wel of niet, en zo ja, wanneer aan zouden komen. En hoe graag ik ook antwoord zou geven, ik wist het simpelweg niet. En dat frustreerde me.
En dan nog onstabiel internet en nog-niet-geïnstalleerde programma’s die het proces voor mijn gevoel een eeuwigheid lieten duren.
Daar zat ik dan. Denkend dat mijn vreugde niet afhankelijk was van mijn omstandigheden maar van God. Blijkbaar toch niet. Of wel? Maar alleen nu even niet?
En dan allerlei nieuwe mensen om me heen die ik juist zo graag wilde bemoedigen en wilde helpen om de leefgemeenschap op te bouwen.
Het is complexer dan ik dacht.
Verandering
Nu, drie weken later lijk ik op stiller water te zitten. Mijn eerste projecten zijn afgerond en beetje bij beetje vind ik mijn plek hier aan boord. Onze Bijbelgroep kan op het nieuwe schip uiteraard niet achterblijven en dus ben ik daar afgelopen maandag mee gestart. En afgelopen woensdag had ik samen met een vriendin een zangavond georganiseerd op het buitendek. Langzaam voel ik me weer gevuld worden met dankbaarheid in plaats van frustratie.
Dank aan de HEERE.
Blijf bidden voor de Global Mercy. Voor het verder opbouwen van de community maar ook voor gunst van de overheid. Momenteel hebben we enorme uitdagingen met het binnenhalen/houden van bemanningsleden van niet- Schengen landen.
Dank voor jullie blijvende betrokkenheid en bemoedigingen.
Liefs en Shalom,
Heilke
Klik op het filmpje voor een impressie van de Global Mercy
Plaats een Reactie
Meepraten?Draag gerust bij!