Time flies when you’re having fun
Ga naar de pagina van Mercy Ships Holland“Time flies when you’re having fun”
Een hele tijd geleden heb ik mijn laatste blog gemaakt en ik moet ook weer even graven om alles weer op te rakelen. Alles ligt gelukkig nog op de oppervlakte dus is het zo weer allemaal terug in mijn gedachte. Mijn laatste week en dagen in Senegal, daar wil ik graag deze blog aan wijden. Deze blog heeft op zich laten wachten. Misschien was ik het reflecteren op mijn tijd in Senegal, een beetje aan het uitstellen. Enfin, hier volgen enkele van mijn dierbare herinneringen.
Al gauw raakte ik gewend aan het gezelschap van de daycrew en creëerden ik zo ook mijn eigen gewoontes tijdens het leven in Dakar. Zo maakte een van mijn vrienden bijna elke avond Seneglase tee, ataya, in de crew gallley. Met een groepje, dronken we een kopje warme thee, met kilo’s suikers erin. Dit tezamen met een goed gesprek eindigden we zo vaak onze dagen. In het weekend heb ik eigenlijk veel strandjes bezocht. Het leven op het schip is zo hectisch, dat ik eigenlijk niet genoeg energie had om lange culturele tochten te maken. En zo ben ik in mijn een-na-laatste weekend op Ngor island beland. Een klein eilandje net een paar kilometer van het vaste land van Dakar. Om hier te komen moesten we een bootje nemen van ongeveer 10 minuutjes. Dit was de eerste keer dat ik me wat onveilig gevoeld heb. Want we zaten opgepropt in een houten bootje, met zwemvesten waarvan je je kon afvragen of die wel dreven. Als je ziet in wat voor staat velen taxi’s in Dakar verkeren, zou je verwachten dat ik me misschien daar ook wat onveilig in gevoeld zou hebben, maar dat is nooit echt gebeurd. Ondanks dat het verkeer in Dakar compleet anders is, want alles kan en alles mag, is het altijd goed en soepel verlopen. Brutaal rijden is zacht uitgedrukt een rijstijl die je moet ontwikkelen. Om een wat beter beeld te schetsen hadden we een keer een taxi die niet wilde starten, maar dat was normaal zei de chauffeur, of de twee mannen met wie we waren even uit wilden stappen om de auto te duwen. En al lachend zaten ik en mijn vriendin in de auto toen hij startte! Naast een wekelijkse fire dril op dezelfde plaats en tijd, heb ik ook veel avonden met Fred, de vader (papa) van het schip, liedjes gezongen of naar zijn gitaar solo’s geluisterd. Heerlijk vind ik dat om mijn drukke dagen zo af te sluiten. Naarmate de dagen verder gingen kwam er een moment in de zesde week waarin ik mijn oude team heb moeten inwisselen voor een nieuwe baan in de dining room. Ik ging dus intern transferren! Dit kwam omdat we met iets te veel waren bij mijn oude werk en ze mensen nodig hadden bij de dining room, prima opgelost dus! Dit leidde tot een epische laatste week in Dakar. In de hospitality werken geen daycrew, en in de dining room wel. Dit betekende dat ik met een aantal van mijn vrienden kwam te werken, in hun laatste week op het schip. Een enorme gezellige boel dus. Super leuk dat ik met hun nog heb mogen samen werken, Moslim en christen door elkaar heen, het maakte niet uit.
Week 6 was ook gevuld met ‘mixed emotions’ want we moesten het ziekenhuis gaan sluiten, patiënten moesten ontslagen worden, en veel mensen werden uitgezwaaid. We hadden ook wat lange termijn patiënten aan boord, die dus goed bekend waren bij de gehele crew. Twee hiervan werden op de laatste dag dat het ziekenhuis open was, ontslagen. Dit was voor iedereen een moment om naar het dock te komen en hen uit te zwaaien. Op de foto’s zie je dat we in een cirkel om de patiënt zijn auto staan. De patient liep dan uit het schip van de gangway naar de auto. Al klappend, fluitend en joelend stonden we daar met zn allen, om hen voor de laatste keer een hart onder de riem te steken. Want al waren de patiënten getraind om wonden te verzorgen en naar huis gestuurd met oefeningen om goed te revalideren, deed het pijn in iedereens hart omdat er zoveel vriendschappen zijn opgebouwd. Het uitzwaaien van patiënten is een ritueel wat gebeurd zodra een patiënt is uitbehandeld en naar huis kan. Zoals je je kan voorstellen is dit het moment waar je echt ziet wat het schip mogelijk maakt. En naast dat het heel mooi is dat de operaties gedaan worden. Is het onbeschrijfelijk om te zien hoe de verpleging, de tolken, de dokters een band hebben met deze mensen en hun verzorgers die dag en nacht bij hen zijn. Allemaal zo individueel, persoonlijk en diep. Zo sprak ik met dokters en verpleging wat tot inspirerende gesprekken heeft geleidt. Zo kan het zijn dat je thuis waar je vandaan komt je soms wat verliezen in de westerse werelden. Hier, op het schip, staat tijd nemen voor de patient echt centraal en kan je weer voelen waarom je je vak in de zorg gekozen hebt.
Dan het wereldkampioenschap voetbal. Nederland tegen Senegal, en dat kijken en vieren in Senegal wat een ervaring was dat. Want wat kunnen de afrikanen toch een feestje bouwen. Trommels waren uit de kasten getrokken en
senegalese leusen werden gezongen, de hele 90 minuten lang. De nederlanders zijn hier in grote getalen, but we were very outnumberd, met de daycrew die erbij kwam om de match te kijken. Met hun muzikale benen en enorm ritme gevoel hebben we al dansend de match af gekeken.
In de laatste week dat de daycrew er was, was er speciaal voor hen een celebration georganiseerd. Iedereen moest zich in afrikaanse kledij heisen. En wat zag iedereen er prachtig uit. Naast dat we met elkaar gingen eten was er een speciale ceremonie met heel veel bedankjes voor alle daycrew. Want zonder hun, is er geen fieldservice. Zulke mooie woorden dat de tranen over mijn wangen rolden; ‘Together we were, together we are and together we remain.’
De donderdag, een paar dagen voor ons vertrek met het schip, ben ik op de valreep nog naar Gori island geweest. Het slaveneiland waar een enorme geschiedenis in verschuild ligt. Bijzonder om daar langs te gaan, een verdrietige plek, met een calmte over zich wat vroeger het tegenoverstelde is geweest. Verschillende landen hebben dit eiland gekoloniseerd waaronder ook de Nederlanders. Zo is het is een tijd lang in bezit geweest van de West-Indische Compagnie. De slaven werden vast gehouden in een ‘warehouse’, een gebouw in het midden van het eiland. In de warehouse op de foto zie je een deur die openstaat. Dit was de uitgang, ook wel the ‘door of no return’ genoemd. Hier moesten alle slaven doorheen voordat ze op het schip stapte dat hen naar de andere kant van de wereld zou nemen. Het eiland is nu een cultureel erfgoed waardoor dit een must see was van mijn tijd in Dakar.
De vrijdag was aangebroken. We mochten die avond en de zaterdag niet meer van het schip af omdat, we op zondag zouden vertrekken. Dit waren wat gekke dagen. Van een laatste abandon ship dril, naar secure for sail, iedereen was zich aan het klaar maken voor de dagen op zee. Een bitterzoet einde en licht gespannen ging ook ik, mij voorbereiden op de sail. Ik had geen idee wat ik moest verwachten maar het op zee zijn is iets speciaals en bijzonders. Het was een hele mooie tijd om te reflecteren, al heb ik de drie weken daarop nog tijd te kort om te beseffen hoe gaaf mijn tijd was in Dakar. Ik heb me beseft hoe groot de wereld is, en hoe gek het is, dat we eigenlijk nooit alles van de hele wereld kunnen gaan zien. Dat is toch iets ongrijpbaars? Des te belangrijker is het om in het moment te leven, en om het volgende mee te nemen; ‘There is always more to do, to learn, and to experience. But never forget, you will not get more time.’
Tot de volgende!
XOXOX ANN
Plaats een Reactie
Meepraten?Draag gerust bij!
Zo Anne, wat kan jij schrijven zeg. Indrukwekkend en beklemmend de sfeer bij dat warehouse lijkt me. Zou je ook nog kunnen doen; freelance schrijven als bijbaantje😉