BLOG 2: Work in progress
Ga naar de pagina van Sjors en Erica RosendaalTien dagen quarantaine zitten erop.
Voor Erica dan. Sjors kreeg ergens halverwege een vrijbrief, omdat hij net voor vertrek nog covid heeft gehad en dan ben je voorlopig immuun.
Tja, je moet er ook maar verstand van hebben.
Maar goed, Erica was nog zo besmettelijk als wat natuurlijk, dus die mocht nog even in de cabin blijven.
‘’Isolated, but not forgotten’’, zo luidt de slagzin van het communicatieplatform.
Als je iets geregeld wilt hebben of mocht je koffie willen hebben dan is er altijd wel iemand bereid om het even langs te brengen.
Meestal probeerde Sjors eten te fixen, maar ja, die mocht weer aan het werk, dus was niet altijd in de buurt.
Er zijn ook een paar nieuwe vrienden die rond etenstijd een foto sturen van het buffet en zo kun je kiezen wat je ervan wilt hebben.
Een soort thuisbezorgd.nl zeg maar.
Superlief, dat zeker.
– Bij aankomst op het vliegveld kwamen we in contact met een vrolijke collega uit Ghana, een geweldige kerel, met zo’n typisch Ghanees accent. Nou, die moest de eerste week na aankomst al een nacht in isolatie omdat hij in close contact was geweest met iemand die positief was getest op covid.
En die beleefde dat al als een gevangenis.
‘’Ooooh, aaai aam sshoo glaad that ii aam frrreee nnooowww, fooorr meee, iitts feell liike i aaammm iiinn prisooon.’’
Aaand i caaan’t playyiing my gytaar, becoous I was withhhh other people.
De schat. –
Je krijgt er geen luxe all-inclusive gevoel van, maar om het nou met een gevangenis te vergelijken is ook weer zowat.
Ondertussen is Sjors alweer een paar keer op en neer naar het Hope Center geweest.
Nu zelfs een paar keer zonder lokale daycrew, in z’n uppie dus.
De eerste keer alleen met een auto door Dakar is echt een nieuwe ervaring, voordat ik het terrein afrijd doe ik even een ‘’radiocheck‘’ met de portofoon, kijken of die werkt. En ik heb bij de receptie nog even een mobiele telefoon opgehaald, zo ben ik in ieder geval bereikbaar voor het geval dat….
Voordat ik het terrein bij het schip afrijd, zie ik dat de brandstoftank bijna leeg is, dus ik vraag aan een collega hoe het werkt als je hier gaat tanken.
Nou, je haalt een pasje bij de receptie, tekent daar wat formulieren en dan kun je bij een bepaalde benzinepomp tanken.
De overheid van Senegal is zo dankbaar dat we er zijn en zij vergoeden alle brandstof en hebben een aantal tankpassen ter beschikking gesteld.
Kijk, dat is nog eens aardig.
Vrolijk vervolg ik m’n weg, op naar de benzinepomp.
De diesel kost hier omgerekend maar 1 euro per liter, hoho, nu niet allemaal gelijk vragen of de accijns in Nederland ook niet zo ver kan zakken, ik zal u vertellen waarom.
Blij dat ik het desbetreffende tankstation gevonden heb geef ik de pompbediende aan dat hij de auto vol mag gooien!
Maar omdat ik geen lokale daycrew bij me heb volgt een onduidelijk communicatieproces tussen de pompbediende en mij.
Hij spreekt geen Engels, ik spreek geen Frans of Senegalees of iets wat erop lijkt, dus we schakelen over op gebarentaal.
Aha, na enkele ogenblikken is het hoge (gebaren) woord eruit, de diesel is op, nee, niet alleen bij mijn auto, maar bij de benzinepomp zelf.
Na een belletje met m’n collega wordt me verteld dat dit wel vaker het probleem is.
Waarschijnlijk is dat dan bij alle pompstations in de stad zo, of je staat er een uur in de rij.
Oh ja, dat lees je wel eens in de krant.
Dan tanken we maandag wel weer, ik denk dat je het wel redt om heen en weer te rijden en anders kom ik wel langs met een jerrycan diesel.
Ik ga naar het Hope Center, omdat er een paar douchebakken zijn die nogal lekken.
Op het omheinde plein van het Hope Center staan een aantal zeecontainers die omgebouwd zijn tot mobiele douchecabines en daar drupt allemaal water onder vandaan.
Dan ontstaan er plassen op de grond en daar kunnen de muggen hun eitjes gaan leggen.
20% van de kindersterfte is hier te wijten aan malaria, dus we proberen te voorkomen dat de muggen hier voortplanten.
Natuurlijk gaan we die douches even opnieuw afkitten en dicht sealen.
Soms besef je het dan even: daar zit je dan, op je knieën ergens midden in Dakar een paar douchebakken te repareren, het werkt best louterend voor me.
En terwijl ik één van de douchecabines aan het kitten ben, hoor ik hoe in een andere container een kindje enorm aan het genieten is van een douchebeurt die wordt gegeven door zijn moeder.
Misschien wel zijn eerste douchebeurt ooit!
“De meeste mensen die hier komen hebben vaak alleen een gieter of een zak met water die ze ophangen aan een boom en dat is dan hun douche’’, vertelde een collega.
Water, vooral schoon water, zo kostbaar hier!
Er wordt me een lunch aangeboden bij het Hope Center, door de lokale mensen bereid.
Tja, voordat ik heen en weer ben is de dag ook om en ik lust ondertussen wel wat!
Wat is het vandaag?
Rijst met vis. ‘Als je wilt kunnen we het in de magnetron nog wel even opwarmen.’ Ik voel even en vind het nog wel oké zo.
De huishoudfolie gaat eraf en er verschijnen allerlei onverklaarbare kleuren op m’n bord.
Bruine, kleine stukjes rijst, donkerbruine moot vis en nog wat gekookte bloemen en bladeren die ik nog nooit eerder gezien heb, zeker niet op m’n bord.
Afijn, een Mexicaanse collega tegenover me vraagt of ik nog wat extra spicy uit een los bakje wil.
Nah nee, Mexicanen kennende is het zo al pittig genoeg.
De rijst is oké, de vis een tikkeltje droog, de kruiden nogal merkwaardig, maar goed, daar gaan we.
Mwah, denk ik na een paar happen, weet je wat, ik zal even zo’n half bloemachtig ding op mijn vork leggen voor de smaak.
Bam, m’n hele hoofd staat in de fik!
Uiteraard doe ik alle moeite om niet te laten merken dat het nogal pittig is en laat ondertussen de Mexicaan aan het woord.
Er volgt een verhaal over een jonge, blowende, hippie-achtige Mexicaan die er nogal wat communistische gedachten op na hield en vooral niets met het geloof te maken wilde hebben.
Totdat er op een dag een Amerikaanse evangelist in het park langs kwam waar ze met een groep jongeren zaten te chillen en die vroeg of hij mee ging naar de kerk!
Daar had hij natuurlijk totaal geen behoefte aan, echter had de evangelist een mooie dochter wat hem dusdanig motiveerde om toch een keertje mee te gaan.
Zo heeft God hem getransformeerd tot een werker in Zijn koninkrijk, waaronder bij Mercy Ships.
Met die dochter is het overigens nooit wat geworden.
Poe, het gaat wel weer, denk ik, als hij aan mij vraagt: ‘Zeg hoe kom jij er eigenlijk bij om voor Mercy Ships te gaan werken? En dan ook nog voor twee jaar!’
Opmerkelijke vraag voor iemand die al voor z’n achtste jaar bezig is voor Mercy Ships!
‘Tja, God is niet alleen onze Redder, maar ook onze Heer, dat heeft ertoe geleid dat ik mijn deel van het bedrijf heb verkocht en Erica haar baan in het ziekenhuis heeft opgezegd en nu zijn we hier. Het is een lange weg geweest en er zijn veel bijzondere dingen gebeurd in ons leven om op dit punt gebracht te worden.’
Ik vertel hem de weg die God met ons ging.
‘Wat ga je na twee jaar doen, als je weer teruggaat naar Nederland?’, vraagt hij.
‘We laten ons leiden’, zeg ik, ‘vanmorgen las ik in de Bijbel dat je geen zorgen moet maken over de dag van morgen, daar berusten we in.’
Hij begrijpt niet helemaal wat ik bedoel, dus zoek ik het even op in mijn Engelse Bijbel op mijn telefoon.
Daar zitten we dan, zomaar op donderdagmiddag, een Mexicaan en een Nederlander in Senegal, samen uit de Bijbel te lezen: ’’Ja, ook de haren van uw hoofd zijn geteld, wees dan niet bevreesd: u gaat veel musjes te boven.’’ Zo zitten we ons samen te verwonderen over wie God is!
Het blijft even stil aan tafel.
Voordat ik weer bij het Hope Center vertrek, word ik door een paar kindjes uitgedaagd om te komen voetballen.
De week ervoor hadden we een voetbalgoal op de muur gemaakt met een verf spuitbus.
M’n collega kwam met het geniale idee om het vervolgens tot ‘’Hope Center FC’’ te benoemen.
Vandaag word ik tot keeper aangesteld.
Uit alle hoeken komen de kinderen aangerend.
Ah, mijn hart begint te smelten wanneer ik al die kinderen hun gang zie gaan, de eenvoud, het kinderlijke geluk.
Automatisch zet ik ze in mijn hoofd even naast elkaar, de kinderen van hier en de kinderen die we ruim vierduizend kilometer verderop achterlieten.
*Proberen een krekel te vangen versus lekker spelen met de Lego.
*Dolgelukkig met een lekke basketbal versus helemaal blij met een Play Station.
*Uren zoet met een houten schijf die het hele plein over kan rollen versus uren zoet met een iPhone.
*Een soort van burcht bouwen van wat afvalstenen die er nog liggen versus lekker springen op de trampoline.
*Proberen een bal van de ene naar de andere kant van een bank te laten rollen zonder dat hij ervan af valt versus Donald Duck lezen.
De jongetjes van de voetbal gaan helemaal op in het spel, er wordt gewisseld en een ander jongetje wordt de nieuwe keeper, de slippers gaan uit, die worden gebruikt als keeperhandschoenen.
We hebben er dikke lol in, er loopt zelfs een jongetje bij met een shirt van Ajax Amsterdam..
Bij de auto staat een jochie van een jaar of 12 leunend op de motorkap te kijken naar ons spel, hij kan niet meedoen, één voet staat zo vreemd onder zijn been dat het onmogelijk voor hem is om te kunnen rennen. Waarschijnlijk is het een keer gebroken en is er vervolgens niets aan gedaan, of hij is gewoon zo geboren.
Hij heeft een blauw bandje om zijn pols, dat betekent dat hij nog op een operatie wacht.
Godzijdank!
Wanneer help je iemand nou echt?
Het voor ons een groot genoegen om te weten dat iedere patiënt, caregiver, dayworker, of wie dan ook die met Mercy Ships te maken krijgt, iets over God krijgt te horen.
In elk geval te zien!
Dat je soms het Evangelie mag brengen met woorden.
Geloof is belangrijk voor ons, het geeft invulling aan ons leven, het heeft ons ertoe bewogen om nu hier te zijn en te leven.
Als ik dit de volgende dag zit te overpeinzen, op de rand van de laadbak van “mijn” werk pick-up, terwijl ik een sinaasappel en banaan (als lunch dit keer op het Hope Center) zit te eten, galmt er over de stad het vrijdagmiddaggebed.
96 procent van de bevolking is moslim, als ik aan mijn Islamitische collega vraag waarom hij moslim is, geeft hij als antwoord: ‘Zo ben ik opgevoed.’
Herkenbaar.
Als het werk erop zit ga ik weer op pad, van het Hope Center richting het schip.
Och och och, je blijft je verbazen over het verkeer, het lijkt soms wel een ‘barrelrace’.
Het houdt maar niet op, op een gegeven moment komt er een auto tegemoet die gesleept wordt door een andere auto. De gesleepte auto heeft kennelijk op z’n kop gelegen, want het dak bevindt zich op dezelfde hoogte als de motorkap en kofferdeksel.
In de gesleepte auto zit iemand achter het stuur en die steekt met zijn bovenlichaam door het gat van het dakraam en kan zo toch de auto nog besturen.
Al wordt een ‘auto met auto slepen’ ook wel eens vervangen door ‘auto met auto duwen’.
Waar we in Nederland bedolven worden onder allerlei regels en wetten, lijkt het hier Duckstad wel.
10% van de auto’s rijdt zonder kentekenplaat, nieuwe auto’s met folie nog op de stoel die al helemaal onder de deuken zit, een achterruit van doorzichtig plakband en de eerste elektrische auto moeten we nog tegenkomen.
En niet te geloven hoe sommige voertuigen kunnen roken en stinken zeg, als je achter een oude stadsbus rijdt, dan ruik je de stank van uitlaatgas die je allang vergeten was.
Ondertussen is Erica ook weer terug bij waar ze gebleven was in de housekeeping.
De eerste dag werken na een lange periode van quarantaine is zeker weer wennen.
Ook wel weer lekker om aan de slag te gaan.
Als je de hele dag in de cabin bent, dan wordt je wereld wel klein en thuis zit nog zo vers in je geheugen dat het niet altijd meevalt om te plaatsen waarom je hier bent. De tijd zal het leren, maar bevorderlijk werkt een quarantaineperiode niet.
Maar goed, de hartelijkheid van m’n teamleider en het feit dat ze me gemist heeft maakt een hoop goed.
We raken aan de praat, mijn teamleider werkt ongeveer 6 jaar aan boord en komt uit Madagaskar. Haar man werkt als purser aan boord. Ze hebben elkaar leren kennen bij Mercy Ships. Ze noemen het hier ook wel de ‘love boat’.
Even later sta ik in de ‘laundry room’ aan een grote tafel wat schoonmaak doekjes op te vouwen samen met een lokale dayworker. We maken een praatje.
Ze komt hier uit de buurt en door wat te kletsen kom je er steeds meer achter hoe het leven er hier aan toe gaat in Senegal.
‘Heb je een relatie?’ vraag ik. Ze vertelt me dat ze getrouwd is en dat haar man al een langere tijd woont en werkt in Istanbul, omdat er in Senegal geen werk is te vinden. Ze heeft een dochter en woont samen met haar dochter en zus.
Zo raakte ik ook in gesprek met een andere dayworker. Ik vroeg hem of hij broers of zussen had. ‘O ja’, zei hij, ‘ik heb 11 broers en zussen.‘ ‘O wow’, zei ik, ‘je moeder is er vast druk mee.’ Hij ging lachen.. ‘Nee’, zei hij, ‘mijn moeder heeft 3 kinderen. Maar mijn vader heeft nog 2 andere vrouwen en die hebben ook weer kinderen.’ Ik vroeg hem of zijn moeder ook een aantal mannen heeft, maar dat bleek niet zo te zijn. Mijn Engels is dan (nog) niet vloeiend genoeg, maar grapjes maken lukt al aardig.
Het kan dus nog gekker, denk ik. Het is hier heel gebruikelijk dat mannen meerdere vrouwen hebben. Je hebt er wel eens van gehoord, maar hier is het dus gewoon echt zo..
Het is soms lastig om in de gedachtes mee te komen van de mensen om je heen, de verschillende culturen maken het soms zo anders.
Een ander moraal, een andere manier van opvatten, een andere opvoeding, andere ideeën.
De verdeling tussen man en vrouw, het onderscheid van rang, de gewoontes.
Het is toch niet voor te stellen dat je vader er nog twee of drie andere vrouwen bij zou hebben?
Terwijl ze er hier in Senegal soms niets van begrijpen dat je vader maar één vrouw heeft.
Nou weet ik ook niet of m’n vader zit te wachten om nog drie vrouwen in zijn harem op te nemen, maar goed, dat is weer een ander verhaal.
Koningsdag, ook die is hier niet stilletjes verlopen, alles wat maar enigszins oranje is wordt uit de kast gehaald.
Grappig hoeveel ‘Dutchies’ er toch nog aan boord zijn.
De hele dag werden we gefeliciteerd met de verjaardag van de koning door alle bemanning van het schip.
Ze begrijpen er maar weinig van hoe dat nou zit, maar hoe leg je dan ook uit aan iemand die aan de andere kant van de wereld leeft, dat heel het land op z’n kop staat vanwege de koning die zijn verjaardag viert!?
We leggen maar uit dat we gewoon op zoek zijn naar een reden voor een feestje en elke mogelijkheid daartoe wordt aangegrepen.
Een collega uit Senegal snapt er sowieso niets van: ‘Dus jullie hebben én een Koning én een democratie?’
‘s Avonds wordt er nog een groepsfoto gemaakt van zoveel mogelijk Nederlanders in het oranje en er volgt een gezellig samenzijn in vooral onze eigen taal.
Ja en zelfs het Wilhelmus werd gezongen!
Dutch Crewmembers on Dutch King’s Day.
De laatste dag in de housekeeping zit erop voor Erica.
Het schip heeft op bepaalde verdiepingen geen geheimen meer voor haar.
De laatste week in de housekeeping maakt ook dat ik schoonmaker van de week was.
Een week lang een foto op de deur van de algemene wasruimte, inclusief foto’s en slingers. Ik werd verrast met een lieve kaart en foto van de collega’s. En zelfs een gezellig koffiemoment met wat lekkers. Wat een waardering voor een paar weken poetsen!
Ondertussen worden ook de operaties weer opgestart na de covid-uitbraak aan boord.
Er valt nog wat in te halen en er wordt zichtbaar hard gewerkt om zo veel mogelijk patiënten te helpen.
Patiënten en caregivers komen af en aan, wat een organisatie.
En als er weer een groepje patiënten wordt ontslagen uit het ziekenhuis van het schip, dan zie je pas wat er allemaal gebeurd is. Mensen met hechtingen, sommigen hebben nog een verbandje ergens, anderen lopen nog wat moeilijk.
Hier gebeuren echt wonderen en levens veranderende dingen.
Het is goed om hier te zijn.
Misschien herken je dat gevoel wel, dat er iets in je begint te ontbranden als je onrecht of onmacht ziet.Wat denk je wat het met je doet als je een meisje van 13 ziet strompelen omdat ze, naast één normale voet, één voet heeft die wel 10 keer zo groot en dik is.
Het is soms gewoon moeilijk om niet naar een wond of afwijking te blijven staren, want je weet soms werkelijk niet wat je ziet.
Wat is de wereld op sommige plekken zichtbaar gebroken, het is onmenselijk als dat niets met je doet!
Als je het op je eigen netvlies hebt staan, besef je met de dag meer dat je ‘geluk’ hebt gehad dat jouw geboortegrond vierenhalfduizend kilometer noordelijker lag.
Ja, zou het echt geluk zijn? Of een voorrecht?
Elke keer als je de haven in rijdt of loopt en het grote, witte, drijvende Mercy Ships-wonder ziet liggen en je de impact voelt, denk je: wat een voorrecht om hier nu een onderdeel van te mogen zijn!
We danken jullie ook, omdat jullie er ook een onderdeel van zijn!
Op welke manier dan ook.
We weten dat er veel gebed voor ons is, er wordt veel aan ons gedacht en er wordt door jullie voelbaar en zichtbaar meegeleefd.
Onlangs werden alle giften die gedaan zijn naar ons Mercy Ships-bankaccount overgemaakt, daar ging wat tijd overheen, omdat het van de Euro naar de Dollar in Amerika werd overgemaakt en die maken het dan weer over naar ’ons’ bankaccount op het schip.
We werden er oprecht stil van…
We voelen ons gewaardeerd, gesteund en gedragen!
Bedankt!
Erica gaat van Housekeeping naar Hospital, dat zijn grote stappen.
De tweede week van mei is het zover.
Ik zie er eerlijk gezegd wel een beetje tegenop, om me voor te bereiden heb ik wat Engelse termen en afkortingen uit m’n hoofd geleerd.
Het is ook wel een gedoe soms, want is het nou graden Celsius, of Fahrenheit?
Gelukkig wordt er veel duidelijk na een lange informatiedag.
Maar als ik me hier voor het eerst op de afdeling op het schip begeef, dan is echt alles anders dan ik van een ziekenhuis gewend ben.
De dag na de ‘nursing orientation’ sta ik direct op voor mijn eerste dagdienst.
Het is een drukte van belang als ik voor het eerst de ‘ward’ op stap. Wat is het hier klein en wat zijn er vreselijk veel mensen op een paar m2. Het kost me echt even tijd om te ontdekken wie nou wie is.
Er staan 12 bedden in de zaal, goed, de patiënt is op zich eenvoudig te ontdekken, als het tenminste een uiterlijk ziektebeeld heeft.
Dat is op dit moment niet zo moeilijk, want we zitten nu in een blok met plastische chirurgie, dat betekent overigens niet dat mensen hier voor een botox- of rimpelbehandeling komen, of om iets te laten liften of vergroten. Maar voor ernstige contracturen na brandwonden (soms al járen terug opgelopen), tumoren of de gevolgen van de ziekte Noma.
Wat je hier ziet is soms niet te beschrijven. Het leed in de ogen van de patiënt, maar ook de hoop is echt speciaal.
Maar goed, de meeste patiënten hebben een caregiver, er zijn diverse tolken aanwezig, er is een arts, er zijn nog meer verpleegkundigen, er komen mensen eten brengen, er zijn mensen van chaplaincy die de patiënten bijstaan, een chirurg komt even bij een wond kijken en daar kom ik nog bij.
Nu ben ik acute zorg gewend, maar dit kost ook zo de nodige energie.
Eindelijk begint nu echt waar ik voor gekomen ben. De zorg voor de patiënten vind ik mooi, al zijn de meeste patiënten wel stabiel op de afdeling, maar dat biedt ook weer ruimte om contact te maken met ze. En ook zeker met de lokale dayworkers, die werken als tolken. Zij zijn onmisbaar! De patiënten spreken allerlei verschillende talen waar ik helemaal niks van kan maken.
Tussen het infuus prikken en medicijnen uitdelen door is er voldoende tijd om te kleuren met de kinderen, spelletjes te spelen of met ballonnen over te gooien!
Het gaat er op de afdeling nogal protoculair aan toe, dat mag ook wel, want je werkt met mensen van over de hele wereld.
Sommige verpleegkundigen zijn er maar een paar weken, dus het is vanzelfsprekend dat er vooral volgens protocollen wordt gewerkt, maar ook daarin moet je wel even schakelen. Zeker als je een afdeling ’eigen’ wilt maken.
Na de eerste dag werken doe ik de overdracht en 50 stappen verder plof ik op de bank in onze cabin.
Af en toe moet je in je hoofd zoeken naar ruimte om alles een plek te geven.
Africa Mercy in port.
Na twee weken op de afdeling mag ik naast het schip, op het dok, in de out patiënt tent gaan werken.
Op het dok staan verschillende tenten waar de patiënten voor en na de operatie worden gezien en ik sta nu ingepland bij de tent waar de patiënten komen na de operatie.
Er wordt vooral poliklinische zorg gegeven, denk aan wondzorg, voedingsadvies en uiteindelijk ontslag naar huis.
De out patiënt tent is een bijzondere plek. Je ziet de dankbaarheid in de ogen van de patiënten. Vandaag hebben we een prachtig meisje, 4 jaar is ze.
Ze is geholpen aan haar gespleten lip, voorzichtig haal ik de hechtingen eruit.
We laten een foto aan haar zien van voor de operatie en vervolgens geven we haar een spiegel. De papa kijkt trots toe.
Wat er dan volgt is onbetaalbaar…
Aissatou on the dock after her discharge.
Aissatou in outpatient tent with Boubacar Diallo, Communications Translator, during her discharge.
Wat is dat toch hè, die ongelijkheid.
Er zijn patiënten die in het verleden geprobeerd hebben om aan te kloppen bij een lokaal ziekenhuis, sommigen hebben betaald om naar de kwaal te laten kijken, om vervolgens te horen dat ze niet geholpen kunnen worden.
Er is op het moment van schrijven een vrouw en ongeboren baby hier uit de omgeving overleden, omdat de spoedkeizersnede niet uitgevoerd werd. De arts was niet aanwezig, die kreeg in een privékliniek meer betaald.
Gewone toegang tot medische zorg, vanaf nu gaan we het meer waarderen.
‘Hoe is dat dan bij jullie geregeld in Nederland?’ vraagt een collega, die in Senegal woont. ‘Word je bij jullie ook alleen geholpen als je geld hebt?’
De uitleg gaat als volgt: in Nederland is er een wet die bepaalt dat iedereen recht heeft op medische zorg, zelfs als je dakloos bent en zonder geld zit.
In Nederland betaalt iedereen een verzekering en daarmee draagt eigenlijk elke Nederlander mee aan de pot geld die dan ontstaat, daardoor kunnen ontwikkelingen in de zorg doorgaan, maar is ook de zorg voor iedereen toegankelijk, ook voor mensen met minder of geen geld.
Als je bijvoorbeeld kanker krijgt, of een ongeval met een ernstig letsel waardoor je lang moet revalideren, dan zijn de behandelingen erg duur en dat zou anders alleen voorbehouden zijn als je rijk was. Op deze manier dragen we elkaars lasten.
Soms mopperen we wel eens dat het erg veel geld is wat we betalen aan de verzekering, maar als je zelf of een geliefde van je die zorg nodig heeft dan ben je blij dat iedereen een steentje bijdraagt.
‘Aha, zo zou het eigenlijk hier in Afrika ook moeten’, is het antwoord wat volgt.
Bijzonder als je bedenkt dat Mercy Ships een deel van de zorg in Afrika voor haar rekening neemt.
Dat Mercy Ships, door het goede voorbeeld te geven, het voor elkaar lijkt te krijgen om de overheid een duw in de goede richting te geven.
Zeker als je bedenkt dat Mercy Ships veel lokale mensen opleidt en traint.
Bijzonder dat wij er nu een onderdeel van mogen uitmaken.
Zo af en toe valt het zwaar om hier te zijn, het blijft een offer, werkelijk elk moment van de dag heeft een element in zich dat ons herinnert aan het goede leven wat we hadden.
De wereld die we achterlieten gaat gewoon door: vakantiefoto’s, gezellige uitjes, familiemomenten, mooie nieuwe kleren, je krijgt het gewoon mee op afstand.
Maar hier zelf even alleen de stad in gaan om te wandelen of om een bak koffie te doen zit er in Dakar niet in, de beperking van vrijheid, dat is wennen.
Op het Hope Center word ik even opgehouden door een patiënt, met moeite gaat hij rechtop op de rand van het bed zitten. Ik schat hem midden 50. Hij heeft zichtbaar pijn, maar dat deert hem niet. In zijn beste Engels/Frans probeert hij wat te zeggen:
‘Ik ben Ibrahim, ik kom van nog voorbij Gambia, dat is 400 kilometer. Ik ben een paar keer bij ons in de buurt naar het ziekenhuis geweest, maar ik heb geen geld en ze willen me daar dan niet helpen. Maar ik kan door mijn ziekte ook niet werken. En nu, ik krijg een gratis operatie!’ Met tranen van geluk in zijn ogen maakt hij met zijn handen een dankbaar gebaar en kijkt omhoog. ‘Thank God, Thank God!’
En jullie bedankt! Bedankt dat jullie gekomen zijn! Bedankt, uit de grond van mijn hart!
-stilte-
Bedankt dat je hier bent!
Hij heeft met weinig woorden, veel gezegd.
Veel liefs van ons
Plaats een Reactie
Meepraten?Draag gerust bij!
Hé Erica en Sjors,
Ben er stil van bij het lezen van jullie verhalen. Wat maken jullie veel mee en is het mooi om te zien wat de indrukken die jullie op doen met jullie doen. Vind het heel bijzonder en mooi op deze manier een inkijkje te krijgen van jullie leven daar. Het maakt dat mijn hart ook sneller gaat kloppen voor Mercy ships. Weet dat ik voor jullie bidt. ❤️
Hé Erica en Sjors,
Wat mooi om op deze manier een inkijkje te krijgen in jullie leven aan boord. Wat maken jullie veel mee en zal dit alles veel met jullie doen. Ik heb bewondering voor hoe jullie het doen, positief blijven en zoeken naar creatieve oplossingen.
En raak enthousiast over dit bijzondere werk. Er begint van alles te kriebelen bij me😄. Weet dat ik aan jullie denk en voor jullie bidt. ❤️
Wauw, wat een fantastische ervaringen maken jullie zeg. Echt heel bijzonder!
Jullie kunnen allebei ook goed schrijven, heel leuk om dit te lezen.
Ga zo door, ik kan hier alleen maar heel veel respect voor hebben.
Groet,
Ben
Lieve Erica en Sjors, wat een wereld van verschil maar zeker met 1 grote overeenkomst waardoor jullie elkaar begrijpen en verstaan!! Zoo mooi en aanstekelijk én bemoedigend om te lezen!! Bedankt voor jullie indrukwekkende verhaal. Heel veel succes met en zegen op jullie mooie werk, lieve groet, Willy
Ha Sjors en Erica,
Wat schrijven jullie ontzettend leuk, terwijl ook geregeld zulke pittige momenten zijn. Super bijzonder om te lezen allemaal en weet dat wij achter jullie (alle vrijwilligers) staan, voor jullie bidden en erg dankbaar zijn voor alles wat jullie doen!!!
Hou je taai en heel veel zegen van God gewenst!!
Arjen
Wat heerlijk om dit te lezen Erica en Sjors! Het brengt me even helemaal terug aan boord. Jullie beschrijven het zo beeldend dat ik er gewoon bij ben. Heel veel zegen!
Liefs
Hai Sjors & Erica, bedankt voor het delen van jullie ervaringen. Mooi om te lezen, we zijn heel blij met jullie als vrijwilligers. Veel zegen en succes daar en geniet ervan! Groetjes, Tabitha – Mercy Ships Holland
Wij volgen op afstand jullie prachtige werk. Gods zegen gewenst. Liefs Jan Cornelis en Jacqueline
Het blijft zo bijzonder dat er zoveel en vooral zulke grote verschillen zijn op de wereld. Dat gevoel wordt weer extra versterkt als ik jullie blog lees. Maar wat is het leuk om dat te lezen, daarin vooral de verschillen bemerk, maar ook om te beseffen hoe goed we het hier hebben. De realisatie dat het dus blijkbaar zo belangrijk is, waar ter wereld je wieg staat. Dat is vooral gerelateerd aan gezondheid, maar niet aan geluk. Soms zeg ik wel eens : hoe minder je hebt, hoe gelukkiger je bent. Ik weet ook wel dat dat niet altijd opgaat, maar toch……
Wat fijn Erica, dat je nu je zorghart weer kunt laten spreken en doen waar je goed in bent(ik zeg daarbij niet dat je niet goed bent in housekeeping hoor😉)
En Sjors, wat zal het voor jou een ander leven zijn, hopen op een beetje benzine om ergens te komen om lekkage te verhelpen. Je moet er maar verstand van hebben!! Aan de andere kant…..kan niet iedereen zien waar een gaatje gedicht moet worden?
Ik vind het nog steeds heel bijzonder dat jullie je leven zo’n invulling hebben gegeven, het zal niet altijd makkelijk zijn, omdat ook jullie in een andere wereld zijn opgegroeid, maar waar een wil is, is een weg en een prachtige levenservaring.
Nog even een mooie quote:
“Een mus is nooit bang dat een tak zal breken. Omdat hij niet op een tak vertrouwd, maar op zijn vleugels.
Geloof altijd in jezelf!”
Veel liefs, Hilda 😘
Zo mooi weer om te lezen, bijzonder om de patiënten zo te zien. Wat een mooi werk doen jullie, doet Mercy Ships. Maar bovenal wat is God goed. Liefs
Jeetje… wat een verhaal! Zo mooi dat jullie dit doen🙌🏻
Geweldige blog weer schatten!! Prachtig hoe jullie het brengen! Ik zie weer uit naar de volgende❤️❤️❤️❤️❤️❤️
Wat klagen we dan in Nederland toch vaak over dingen die echt niet belangrijk zijn! Zo mooi om dit te mogen doen. Veel zegen en vreugde bij dit prachtige werk toegewenst.
Liefs uit Meerkerk waar de Mercy Ships koorts inmiddels flink aangewakkerd is 😉
Wat een prachtige werk mogen jullie doen Sjors & Erica.
Heel veel Zegen gewenst 🙏
Wat een uitgebreide inkijk in jullie werk. Geweldig om het te lezen. Wat een indrukken krijgen jullie en wat een zegen als je dit werk kan doen. God bless you. Liefs
Lieve Erica en Sjors
Wat doen jullie toch prachtig werk! Ik lees alles met tranen in mijn ogen…. Hoe dankbaar mogen wij in Nederland zijn met al onze voorzieningen. Als je het moeilijk hebt en thuis mist: Home is where the heart is! En jullie hart is bij de mensen. Alle luxe zaken kun je missen als je naar dat mooie koppie kijkt van dat meiske of naar de dankbaarheid van de man die een operatie krijgt. Ik geloof in jullie en ik weet dat jullie enorm bijdragen in het geluk van deze mensen! Mijn diepe waardering en respect 🙏🏻
Veel liefs van Mariska.