Mercy Ships Blog 11; Vertrouw op de Heer met heel je hart
Ga naar de pagina van Benjamin van Vliet‘Zaterdagmorgen. Het is nog maar half acht, maar wat is het al warm hier in Tamatave, Madagaskar. De eerste zweetdruppels staan alweer op mijn voorhoofd, terwijl ik met mijn broekzak-bijbeltje in de hand zit te wachten op 2 vrienden, om in de stad een lokaal ontbijtje te scoren. Ik lees rustig eens door Spreuken. Mijn oog valt op Spreuken 17:17. Een welbekende tekst. Op dat moment komen mijn 2 vrienden van het schip afgelopen, en trekken we als de 3 musketiers de stad in. Onderweg in de tuk-tuk laat ik een klein traantje, en dank ik de Heer. Dat ik hier mag zijn. Dat ik door mijn vrienden hier aan boord geliefd ben. Dat ik thuis geliefd ben. Maar bovenal dat ik door Hem geliefd ben. Wat meer zou ik dan nog kunnen vragen?’
Zomaar even een klein stukje wat ik laatst in mijn notitieboekje heb geschreven, waarvan ik dacht; dat kan ik goed in een blog gebruiken. Echter was ik de afgelopen tijd een beetje de focus verloren om ook daadwerkelijk een blog te schrijven. Het is inmiddels bijna 4 maanden geleden dat we in Madagaskar zijn aangekomen, en de tijd heeft hier allesbehalve stil gestaan. Vanaf dag 1 na de aankomst was het al meteen weer vol aan de bak (letterlijk;)). Binnen mum van tijd zaten we alweer bijna aan de volledige bemanning, en slechts 2 weken na aankomst ging het ziekenhuis aan boord alweer open voor de eerste operaties. Inmiddels hebben we alweer bijna 400(!) operaties achter de rug. En toch blijft elk nieuwtje over een patiënt, of elk verhaal, of elke video, altijd even ontroerend. Ik sta dan wellicht niet op de frontlinie om voor deze mensen te zorgen, maar het blijft toch enorm emotioneel. Dat ik op mijn manier hier ook aan bij mag dragen. Dat ik, met mijn door God gegeven talenten, mijzelf in mag zetten om Zijn licht te laten schijnen in zulke donkere plekken. Dat ik als simpel bakkersjochie Jezus zichtbaar mag maken aan deze mensen die het zo hard nodig hebben. 1 Korinthe 10;31 draagt ons ook op; ‘Of u dus eet of drinkt of iets anders doet, doe alles tot eer van God’. De laatste tijd ben ik daar veel over aan het nadenken. Is alles wat ik doe wel degelijk tot eer van God? Ook de kleine dingen die ik misschien zo vaak doe zonder daarover na te denken, kunnen tot eer van God zijn. Ten slotte zouden de mensen om ons heen moeten zien dat wij volgelingen van Jezus zijn door alles wat wij doen. Jakobus wijst hier heel duidelijk op in zijn brief aan ‘de Joden die over de hele wereld verstrooid zijn’. Jakobus 2:14-26 valt dit heel mooi samen. Het is wellicht een beetje oncomfortabel, omdat het (voor mij althans) behoorlijk confronterend is. Hoe gemakkelijk zeggen we wel niet dat we volgelingen van de Allerhoogste zijn? Maar hoe gemakkelijk dwalen we tegelijkertijd niet af? Op zondag zingen we vroom mee in de kerk, en doordeweeks bemoedigen we onze vrienden door voor ze te bidden, of door een luisterend oor te bieden. Maar vervolgens staan we ook op zaterdagavond in de bar te dansen en te drinken als koning Belsassar, of verliezen we onszelf in de voetbalwedstrijd van onze favoriete club. We moeten ons realiseren dat we niet alleen Jezus uitstralen naar onze gemeente, onze vrienden en onze familie. Maar ook naar iedereen die wij elke dag tegenkomen. Wij moeten onze plaats als christen in deze wereld kennen en daar ook naar handelen. Jakobus 1:23-24 zegt dan ook; ‘Misleidt uzelf niet. Want als u alleen maar luistert en niets doet, lijkt u op iemand die in de spiegel heeft gekeken en meteen daarna weer vergeten is hoe hij eruit ziet.’ En zijn wij niet in het evenbeeld van God geschapen? Als we vergeten hoe wij eruit zien, vergeten wij dan ook niet hoe Jezus eruitziet?
Lieve mensen, broeders en zusters, ik schrijf dit niet om jullie een slecht gevoel te geven, of om te doen alsof ik het allemaal wel weet. Ik denk dat ik dit misschien nog wel het meest voor mezelf schrijf. We hebben allemaal van tijd tot tijd een vermaning nodig. Om elkaar scherp te houden, en om het vuur van binnen te laten branden. Daar hebben wij elkaar voor nodig, lieve mensen!
Voordat ik jullie een hele bijbelstudie voor zal schotelen, zal ik eerst nog maar wat updates geven vanuit het mooie Madagaskar. Het is immers zo lang stil geweest, u denkt dat er vast wel veel gebeurd zal zijn al die tijd. En dat klopt. De Heer is aan het werk hier, en elke dag weer laat Hij dat zien. Zoals ik eerder al had gezegd, naderen we alweer de 400ste operatie. Inmiddels bestaat de bemanning uit rond de 400 man. Leuk feitje; hiervan werken maar liefst iets meer dan 120 man in het ziekenhuis! Het ziet er dan ook kleurrijk uit aan boord, met al de verschillende uniformen die door elkaar heen mengen. Er is de laatste tijd veel verandering geweest binnen het ‘food services’ team. Dit team beslaat de gehele keuken en eetzaal, waar ik dus ook deel van uitmaak. Een hoop nieuwe gezichten, oude bekenden, mensen die na lange tijd naar huis terugkeren. Het is eenmaal de manier hoe dat gaat hier aan boord, maar het blijft soms wel lastig hoor. Ook is een grote groep jongeren recent allemaal mondjesmaat weer terug naar huis vertrokken. Het is daarom ook een stuk stiller, en ik kom nu zelf ook eigenlijk helemaal niet zo vaak meer van het schip af. Af en toe in het weekend nog even ergens een hapje eten, of in de avond doordeweeks een rondje wandelen, maar dat is het eigenlijk wel hoor. Nu ben ik daar best content mee. Mede hierdoor kan ik mij wel beter focussen op het werk wat ik mag doen, wat nu toch ook wel echt van een hogere kwaliteit en kwantiteit is dan vorig jaar. Heel regelmatig stuur ik toch even een trots fotootje naar pa & ma, om te laten zien waar David en ik ons zo een beetje mee vermaken. Het is soms moeilijk om te onthouden waar wij hier werkelijk voor zijn, als je zo ver van de frontlinie staat. Maar het is goed om te weten dat God ook al mijn daden hier ziet, ook al voelt het niet altijd alsof het werk wat ik doe voor God is. Dat is een van de dingen waar ik de laatste tijd veel mee bezig ben geweest. Ook mede daardoor heb ik het schrijven van een nieuwe blog een beetje links laten liggen. Soms kan het echt lastig zijn om een vrolijk stukje te schrijven, of om uitgebreid te vertellen wat we allemaal voor het paasmenu hebben gemaakt. Natuurlijk doen we het niet voor niets, en maken we heel veel mensen blij met wat we elke dag weer maken. En daar kan ik dan toch weer een beetje troost uit putten. M’n vader gaf laatst het mooie voorbeeld over de vrouw die de dure olie over Jezus’ hoofd uitgoot, zoals beschreven in Markus 14:1-9. Deze vrouw gaf wat ze had. En ook al was het wellicht een fortuin waard geweest, en had ze daarmee de armen om haar heen kunnen helpen. En dat liet me zo eens denken; zitten wij allemaal eigenlijk niet een beetje in hetzelfde schuitje? Deze vrouw zal niet vergeten worden (vers 9) omdat zij bijgedragen heeft aan het spreken van God’s Woord wereldwijd. Op haar manier. En hoe mooi is het dan om te bedenken dat wij dit ook kunnen doen op onze manier! Of je nu bakker bent aan boord van een ziekenhuisschip, of dat je vrijwillig een maaltijd klaarmaakt voor een internationale worship zangeres die een concert geeft, of dat je jezelf een weekend lang inzet om tieners dichter bij God te brengen; allemaal concrete voorbeelden van het uitgieten van de dure olie. Een tastbare manier om mee te helpen aan het bouwen van Gods Koninkrijk op aarde. En dat allemaal op de manier hoe ik denk dat God het het liefst zou zien; we begraven onze talenten niet, maar gebruiken deze om ze te verdubbelen. Te verdubbelen niet alleen voor onszelf, maar ook voor de mensen om ons heen.
Er zijn weinig dingen waar ik zoveel vreugde uit kan halen als het teruggeven van mijn talenten aan de Heer. Of dat nu met broodjes bakken of muziek maken is. Het is een intense vreugde die ik moeilijk kan beschrijven. Maar wel een vreugde die ik iedereen toewens. Het kan moeilijk zijn om te ondervinden wat jouw plek is in Gods plan. Maar ik ben ervan overtuigd dat als je dichtbij Hem blijft, Hij dit ook aan je zal openbaren. En soms heb je het misschien niet eens door, maar ben je al bezig met datgene doen wat Hij van je vraagt. Het belangrijkste door dit alles heen; blijf dicht bij God. Onderhoud je relatie met God zoals je je relatie met je beste vrienden of je partner onderhoudt. En dat is een leerproces. Een weg vol met bochten. De nauwe poort is moeilijk te vinden, en de weg er naar toe is smal. Maar je mag je op die weg wel door Hem laten leiden. ‘Zo kan dan ieder van u die niet alles wat hij heeft, achterlaat, geen discipel van Mij zijn.’ Lukas 14:33. God vraagt je om alles los te laten en achter je te laten. Dit is een moeilijke stap voor ons allemaal. Want hoe graag willen wij als mens, vooral in deze tijd, de controle over iets houden? We willen zelf tenslotte ook wel bepalen wat we gaan doen in de toekomst. We willen zelf ook wel zeggenschap hebben in onze relaties. We moeten tenslotte wel comfortabel blijven, nietwaar? Maar God vraagt ons niet om te doen wat wij willen. God vraagt ons om alles aan hem te geven. En alles zou dan ook alles moeten betekenen. Niet alleen de dingen die ons handig uitkomen omdat wij daar zelf geen antwoord op weten, maar juist ook de dingen waarvan wij wellicht wel het antwoord denken te weten. Want de kans is groot dat ons antwoord verschilt van Gods antwoord. En nogmaals, dit geldt net zo hard voor mij als het voor een ieder van u geldt, maar lieve mensen, het is zo belangrijk om hierin te volharden. God wil de controle. Wie zijn wij om daar nee op te zeggen? Wie zijn wij om alleen maar bepaalde dingen aan de Heer toe te vertrouwen?
Vertrouw op de HEERE met heel je hart,
en steun op je eigen inzicht niet.
Ken Hem in al je wegen,
dan zal Híj je paden rechtmaken.
Heel je hart. Niet alleen datgene wat je makkelijk vindt om weg te geven. Ook hetgeen waar je krampachtig aan vast blijft houden. Om Jakobus er weer bij te halen, en daarmee ook af te sluiten: 1:6-8; ‘Maar als u Hem erom vraagt, moet u ook verwachten dat Hij het zal geven. Iemand die twijfelt, lijkt op een golf van de zee die door de wind heen en weer gejaagd wordt. Zo iemand moet niet denken dat de Here hem iets zal geven, als hij twijfelachtig is en onzeker in zijn optreden.’
Het is allemaal niet makkelijk, lieve broeders en zusters. Laten wij daarom ten alle tijden voor elkaar klaar staan. Voor elkaar bidden, met elkaar bidden, en elkaar bovenal helpen om dichtbij God te blijven.
Zo. Dat is even van mijn hart. Het zal de afwezigheid van blogs van de afgelopen 4 maanden misschien niet goedmaken, maar ik hoop wel dat het u net zo aan het denken zet als ikzelf. Onze God is groot, en er is niks wat Hij niet kan. Laat dat onze kracht zijn.
Op het moment van schrijven ben ik inmiddels ook alweer begonnen met aftellen! Nog 4 weken, en dan stap ik weer op het vliegtuig om richting het immers mooie Klaaswaal te komen. Ik kijk er weer erg naar uit om velen van jullie te zien als ik terugkom. En weet dat al jullie steun enorm gewaardeerd wordt; zowel financieel als geestelijk. Een gulle gever zal immers gedijen. Blijf alstublieft bidden voor de patiënten die momenteel geholpen worden, en ook voor degene die nog in spanning moeten wachten tot ook zij op de operatietafel liggen. Bedankt voor jullie steun, lieve mensen.
Veel liefs uit Madagaskar!
Plaats een Reactie
Meepraten?Draag gerust bij!
Mooi om te lezen allemaal Benjamin. Ik mis alleen nog een paar fotootjes 😉
Wat ontzettend mooi om te lezen Benjamin! Prachtig omschreven!
Prachtig geschreven Benjamin en fijn om te lezen hoe het met je is. Zie je snel in Nederland 🙂
Dankjewel Benjamin! Mooi om zo jouw overdenkingen te lezen. We kijken er naar uit om je weer live te ontmoeten!
♥️