Onvoorstelbaar andere wereld – Blog 7
Ga naar de pagina van Hannah StruikVia Mercy Ships kun je in Freetown verschillende projecten bezoeken en meehelpen met activiteiten. Zo ook de blindenschool. Dit is een plek waar blinde kinderen wonen en naar school gaan. Samen met iemand die deze plek wekelijks bezoekt, gingen we een middagje spelletjes doen, liedjes zingen en een bijbelverhaal vertellen. De kinderen zien altijd uit naar het moment dat er vrijwilligers langs komen. Ze wonen hier het hele jaar en zien hun ouders tijdens de vakanties. De jongste kinderen waren rond de 4 jaar oud. Het was echt bijzonder om te zien hoe deze kinderen met elkaar spelen en lol hebben met elkaar ondanks hun slechte zicht.
Op de afdeling heb ik deze week infusen geprikt bij twee kindjes. Wat een overwinning, wie had dat gedacht! Het is best lastig om infusen te prikken bij de patiënten hier. Doordat ze zwaar werk doen en altijd buiten zijn, hebben ze een dikke huid en dat maakt het lastig. Het kinderoperatieprogramma is nu afgelopen, want het loopt op het einde van de field service. Het schip zal rond juni teruggaan naar Spanje voor onderhoud, daarna komt het schip nog een keer terug naar Sierra Leone.
Later deze week ging ik met een collega op stap met een keke. Onderweg werden we tegengehouden door de politie en aan de kant gezet. Ik dacht oh help daar gaan we. De agent keek even achterin en vroeg: ‘he jullie zijn toch van Mercy ships?’ Dus wij eh ja klopt. Ah oke, ik heb last van mijn oog, kan ik een afspraak krijgen? aah oke daarvoor werden we aangehouden. Dat kan dus ook zomaar gebeuren..
Ik heb vaak mijn vraagtekens bij de manieren waarop ze dingen doen hier in Sierra leone, Afrika.. Maar dat hebben zij net zo goed bij ons. Ik zat op de afdeling en had mijn haar opgestoken op een soort losse knot. De moeder van een van de kindjes keek mij aan en vroeg waarom doe jij je haar altijd als een plant op je hoofd? en ik eh ja dat zit lekker. Heb jij nooit vlechten? nee eigenlijk nooit. Daar moest ze om lachen, en iemand van de Daycrew vertelde haar dat Europeanen niet zo van het vlechten zijn, dat is daar niet in de mode. Ook bijvoorbeeld toen ik buiten moest wachten, ging ik lekker in de zon zitten. Iemand van de lokale bevolking kwam naar me toe en wees een plek in de schaduw aan, maar dat hoefde niet voor mij. Toen werd ik toch ook wel vreemd aangekeken. Ja snap het ook niet maar ze komen hier voor de zon, zei de een tegen de ander. In principe is het nooit koud hier in Sierra Leone en zijn er geen seizoenen zoals we dat in Nederland kennen. Er is alleen droogte en regenseizoen en dat begint in Mei. Die regenbuien kunnen soms zo heftig zijn dat gebouwen instorten en er hevige modderstromen door de stad stromen. Wegen worden daardoor ook onbegaanbaar.
Deze week heb ik ook het kinderziekenhuis bezocht. Samen met iemand van de daycrew en twee vrijwilligers van Mercy ships gingen we eerst naar de markt om broodjes, pindakaas en juice te kopen en daarna gingen we dit langsbrengen op de oncologie afdeling van het kinderziekenhuis. Het was schokkend om te zien hoe weinig voorzieningen dit ziekenhuis heeft. Daarnaast is het zo dat de patiënten en hun familie in het ziekenhuis alles zelf moeten betalen. Iets als een ziektekostenverzekering bestaat hier niet echt. Dus de dokter schrijft bijvoorbeeld morfine of antibiotica voor, dan moet de familie een infuus en medicijnen gaan kopen bij de apotheek en dan kan de verpleegkundige dat toedienen. Maar vaak is daar geen geld voor en houdt de behandeling op. Ook hebben ze vaak problemen met zuurstof aanvoer. De flessen worden door 1 fabriek geleverd maar het apparaat was kapot. Hierdoor was er maar weinig zuurstof beschikbaar en toen werd besloten om het alleen te geven aan de allerziekste patiënten. Of ze geven bijvoorbeeld iedereen een uur zuurstof en dan moeten ze het doorgeven aan de volgende patiënt. Ook eten, lakens en andere benodigdheden moet de familie van de patiënt zelf meebrengen. Daardoor zijn veel patiënten gedehydreerd en ondervoed. Elke week gaat deze vrijwilliger van Mercy ships naar het ziekenhuis om brood, water en soms speelgoed uit te delen. Het was heel mooi om te zien hoe zij de patiënten zo’n warm hart toedraagt en ook voor ze bidt.
Plaats een Reactie
Meepraten?Draag gerust bij!
Hoi Hannah,
Ik geniet van je blogs. 🙂 Heel herkenbaar van mijn tijd op het schip.
Ik moest enorm lachen van die plant op je hoofd :):):).
Hopelijk heb je goede Paasdagen op het schip gehad. Ik heb dat ook eens meegemaakt op de Afrika Mercy en dat maakte indruk op mij.
Succes nog even met de laatste loodjes!
Groetjes, Hannah